Claw Boys Claw (Nirwana – Lierop, 28-03-2015)

Claw Boys Claw, de roemruchte band rond Peter Te Bos en John Cameron kende haar hoogtijdagen in de jaren 80. Vrijwel iedereen van een bepaalde leeftijd herinnert zich nog wel dat Peter te Bos staatssecretaris Brinkman vol op de mond zoende bij de uitreiking van de Popprijs in 1987. De band werd in 1983 opgericht door Allard Jolles. Zanger Peter te Bos en gitarist John Cameron zijn sinds die tijd de enige constanten in de bezetting. De garage-punk en de tomeloze energie van vooral zanger te Bos trokken de aandacht tijdens de talloze live shows die de band in die tijd op vrijwel elk podium in Nederland en ruime omgeving gaf. Zo stond de band op Roskilde en werd Pinkpop zelfs meerdere malen veroverd.

Claw Boys Claw is een typische live-band. Hun eerste hitje was een interpretatie van een van de grootste Nederpopklassiekers: ‘Venus’ van Shocking Blue. Pas in 1992 had de band haar eerste top 40 notering met ‘Rosie’, een prachtig, maar een beetje a-typisch Claw Boys Claw nummer. Eind negentiger jaren dooft het heilig vuur langzaam uit en begin 2000 treedt de band voor het laatst op.

Voltooid verleden tijd zou je denken. Maar niets is minder waar, het bloed kruipt bij Peter te Bos en John Cameron waar het niet gaan kan. In 2007 komen ze met een nieuw Claw Boys Claw album, ‘Pajama Days’. De band is terug van weggeweest en vastbesloten om te blijven. In 2013 komt er weer een nieuwe Claw Boys, ‘Hammer’ en de band gaat ook weer uitgebreid toeren.

Fuz
Het voorprogramma wordt verzorgd door Fuz. “Vier charmante en talentvolle jonge vrouwen uit Amsterdam vormen een meidenband met extreem catchy nummers.” volgens de band’s Facebook pagina. De meiden van Fuz zijn jong. De drumster, Gini is de dochter van John Cameron.

In 2009 was de band de allerjongste band ooit op Lowlands. Fuz heeft sinds kort een nieuwe ep uit: ‘Sugar Coated’.
Op het podium van Nirwana ontpopt zangeres Savannah zich als een ware podiumdiva. In eerste instantie schiet de naam Kate Pearson, zangeres van de B52’s, door mijn hoofd. Naarmate de show vordert moet ik ook aan Blondie denken. Ze heeft dat ongenaakbare dat ook Debby Harry zo aantrekkelijk maakte voor jongens van mijn generatie.
Fuz speelt energieke garage-punk waarin vooral de zang van Savannah en de gitaar van Franti de hoofdrol spelen. Het gruizige ‘Golden Boy’ en afsluiter ‘Hurricane Lover’ zijn hiervan de beste voorbeelden.

Het duistere ‘Slow Dance’ is wat mij betreft het hoogtepunt van de show. Dat begint al met het diepdonkere intro van bas en drums, later in het nummer bekrachtigen een prachtige gitaarsolo en de beklemmende zang de duistere sfeer nog verder. Mochten de Claw Boys er ooit de brui aan gaan geven: De Fuz staat te trappelen om het vaandel van de garage-punk over te nemen.

Claw Boys Claw
Ik kan me geen passender zaal voorstellen voor zo’n legendarische Nederlandse band dan OJC Nirwana. Het plafond van Nirwana is als een museum. Helemaal behangen met posters van optredens die ooit in Nirwana hebben plaatsgevonden. Ook de Claw Boys ontwaar ik een paar keer, waaronder een hilarische poster rond de Htkillers tour.
Peter te Bos en John Cameron zijn inmiddels zestigers. Dus ik heb voor het optreden wel enige reserve: Zou het nog zo energiek zijn als ik me herinner van de woeste feesten waarop een Claw Boys Claw show altijd uitliep in de jaren 80?

Die angst wordt snel ontkracht. John Cameron komt alleen het podium op en zet knalhard de eerste riff van ‘Troglodyte’ in en we zijn los! Peter te Bos heeft er duidelijk zin in en met een brede grijns op zijn gezicht overheerst hij het podium alleen al door zijn aanwezigheid. Te Bos is een ras-entertainer, in zwart pak met knalrood overhemd blijkt hij nog steeds over een schier eindelonze voorraad energie te beschikken.

Tomeloze energie
De latere albums van Claw Boys Claw zijn wat rustiger dan het oudere werk. ‘Bones’ van ‘Nipple’ is hiervan al vroeg in de show een goed voorbeeld. Opgebouwd rond een killer riff waar John Cameron patent op lijkt te hebben en met een heerlijke groove gedragen door de grommende bas van Marcus Bruystens. ‘Hammer’, het titelnummer van het laatste album is ook al zo’n heerlijk groovend nummer.

Maar Claw Boys Claw draait van oudsher om de tomeloze energie van met name frontman Peter te Bos. Met ‘Bite The Dice’ wat opgebouwd is rond een country gitaarriff worden we wat dat betreft op onze wenken bediend. Voorzichtig wordt er vooraan bij het podium een kleine pogo gevormd. In het laatste deel van de show krijgen we de “ouwe kneiters” van de Claw Boys te horen: Jethro Tull cover ‘Locomotive Breath’, ‘Wild’ en vooral ‘Indian Wallpaper’. Wat mij betreft hét koningsnummer van Claw Boys Claw: opzwepend, knalharde riffs en vooral de oerkreet van Peter te Bos!

De toegift begint weer rustig met een nieuw nummer, ‘Touch Moon’ alleen door Cameron en te Bos gespeeld. Het prachtig sfeervolle ‘Rosie’ wordt door vrijwel de hele zaal letterlijk meegezongen. Daarna wordt het gaspedaal weer vol ingetrapt met publieksfavorieten als ‘So Mean’, ‘On the Run’ en de Stooges cover ‘I Wanna Be Your Dog’. De voorzichtige pogo is inmiddels uitgegroeid tot een groot feest voor het podium.

Mooie bril
“Een vos verliest wel zijn haren maar niet zijn streken” is een oud-Hollands spreekwoord dat wel voor Peter te Bos gemaakt lijkt. Wat grijzer en wat minder springerig dan vroeger, maar nog steeds vol energie en vooral jongensachtig gebleven. Op een gegeven moment pakt hij de bril van het hoofd van de glazenophaler en zingt een nummer met die bril op zijn hoofd. Als hij hem later teruggeeft complimenteert hij de jongen met zijn mooie bril.
Claw Boys Claw is nog steeds dé toonaangevende garage-punk band van Nederland en wat mij betreft gaan te Bos en Cameron door tot ze honderd zijn.