DeWolff – Live & outta sight
DeWolff zag het levenslicht in 2007. Pablo en Luka van de Poel zijn de ‘hoofdschuldigen’ hiervan. ‘Medeschuldig’ met Robin Piso. Samen maaken de drie rauwe, psychedelische southern rock met bluesinvloeden. In 2010 stond Pinkpop op hun tourschema. Ze waren toen nog maar 15, 18 en 19 jaar! Sinds 2015 heeft DeWolff een eigen platenlabel: Electrosaurus Records. Voor het eerst komen ze met een live album: ‘Live & Outta Sight‘, een dubbel-album.
Zoals een goede live-cd betaamd begint de live cd met het gejuich van de fans, snel gevolgd door de de eerste tonen van DeWolff. ‘Evil Mothergrabber’ (van het album ‘Grand Southern Electric‘) is de start en ook live klinkt de zang goed. Zoals we van DeWolff gewend zijn horen we prima orgelpartijen, even solo, vaak up tempo. Drum en gitaar hebben er ook regelmatig flink de vaart in zoals we DeWolff kennen. Aan het eind van het nummer wordt het geluid weg gedraaid. Er is nauwelijks gejuich te horen.
Gitaar en orgel vormen de boven toon in ‘Statila nr 3’. Het tempo ligt met vlagen flink hoog. Als tempo en volume in de muziek naar beneden gaan is de tekst opvallend goed verstaanbaar. Het gejuich is nu wel hoorbaar op het einde, gelukkig, want dat hoort toch eigenlijk wel op een live-album.
‘Medicine’ start met een laid back intro, en het orgel dat meeslepend wordt gespeeld. De noten houden lang aan en er zit mooi gitaarwerk in het lange instrumentale stuk. DeWolff krijgt een tussentijds applaus, niet te hard zodat de magie van deze ballad blijft bestaan. Met ogen dicht kan je van de muziek genieten, maar nog voor dat het nummer lijkt te eindigen wordt het plots afgekapt. Zonde bij een live album.
‘Voodoo Mademoiselle’ start met een redelijk tempo. Eventjes een stukje a capella, de emotie op de stem is goed te horen in het langzamere gedeelte. Even later gaat het gas er weer op en vooral op het orgel ligt het tempo erg hoog. Als het volume en tempo in de muziek omlaag gaan is de emotie in de zang nog duidelijker aanwezig. ‘The Pistol’ zit vol met volume en tempo wisselingen. Wanneer de emotie in de stem klinkt, wordt dit ondersteund door gitaar en/of orgel; Zo vullen ze elkaar mooi aan. Ook nu zit het nummer weer vol mooie lange instrumentale stukken.
‘Don’t You Go up the Sky’ heeft ook live een apart intro, dat op aangename manier bijna door merg en been gaat. Het nummer lijkt afgelopen te zijn, maar DeWolff houdt zijn fans mooi aan het lijntje en gaat vrolijk verder op een manier die bij een live optreden hoort. Gelukkig is er nu wel uitgebreid gejuich te horen. De fans roepen “We want more”, maar tegen de verwachting in is het concert afgelopen, zonder toegift. In ieder geval op het album.
Het is moeilijk om de juiste ballans te vinden op een live cd. Te veel gejuich is irritant. Maar te weinig doet afbreuk aan de sfeer van live. Helaas heeft DeWolff een aantal nummers te vroeg weg gedraaid of zelfs afgekapt. Het drietal heeft zeker laten horen dat ze live enorm veel in hun mars heeft. Maar DeWolff heeft punten laten liggen in het afmixen. Het is immers een live cd, maar daar is op wat applaus na te weinig van te horen. (7/10) (Electrosaurus Records)
