Dream Theater’s The Astonishing akoestisch is een geweldige droom die uitkomt
Op maandag 22 februari speelden de mannen van het Amerikaanse Dream Theater voor een uitverkocht Carré in Amsterdam. In het kader van hun ‘The Astonishing Live tour’ lieten zij een bijna 2,5 uur lange mix van progrock, heavy metal, ballads en symfonische rock horen.
Het album ‘The Astonishing’ kwam op 29 januari 2016 uit, en vertelt een mythologisch fantasy verhaal wat zich afspeelt in het jaar 2285. De bedenker hiervan is Dream Theater’s eigen gitarist John Petrucci, de muziek is ook geschreven door hem, en toetsenist Jordan Rudess. Het album bevat 34 tracks, verdeeld in ‘Act 1’ en ‘Act 2’. Het verhaal gaat over Lord Nafaryus, de baas van het koninkrijk ‘The Great Northern Empire Of The Americas’. De enige vorm van muziek is elektronische digitale muziek gespeeld door drone-achtige ‘Noise Machines’ (NOMACS). De enige mens die nog kan spelen op een akoestische gitaar (‘a Gift’), een zeer bijzonder instrument, is Gabriel (‘the Astonishing’). De macht die dit met zich meebrengt, ontaard in een oorlog met de Lord, die jaloers is. Kan de Lord’s dochter Faythe het getijde keren naar ‘muzikale’ vrede? Of gooit Nafaryus’ zoon, prins Dayus, roet in het eten?
De stem van LaBrie moest even opwarmen, maar toen hij eenmaal op dreef was, werden de ‘opstart’-problemen snel weer vergeten. Want wat een show aan licht en animatie/artwork-visuals op metershoge projectievlakken. Wanneer de NOMACs via projectie speelden of wanneer Faythe zong, hoorde je de geluiden vanaf tape, verdwenen de leden van DT van het podium en werden de podiumlichten gedoofd, de visuals deden hun werk. De ballads, waarbij vaak alleen Rudess en LaBrie op het podium staan, vloeien soepel over in het hardere werk van metal en rock. En wat kan die Petrucci toch enorm goed gitaar spelen, zijn gitaarsolo net voor de pauze mocht als een van de hoogtepunten van deze ze avond gezien worden. Die snelheid waarmee hij zijn vingers over de gitaar heen zoeft, bijna met het blote oog niet bij te houden.
LaBrie maakte de gehele show weinig contact met het zittende publiek, de focus lag op het vertellen van het verhaal. Wel vroeg hij ‘Are you with us?’ want bij een zittend concert zou je de aandacht wel eens kunnen verliezen. Maar niets bleek minder waar: het publiek, (meer dan 90% mannen) bewoog enthousiast met het hoofd op de maat en metalhorns met de handen kwamen frequent boven de hoofden uit. De uitnodiging aan het einde van de show van LaBrie aan het publiek om mee te zingen vond ik gedurfd, dit werd dan ook maar mondjesmaat beantwoord. Als biss werd de laatste, het 34e, lied gezongen, ‘Astonishing’. Een terechte staande ovatie aan het einde voor een nu al legendarisch concert.
Theater en een muzikale droom kwamen samen vanavond. De muziek verwoordde precies het verhaal wat het vertelde, de show staat als een huis wat nog eeuwen mee kan. Op naar het jaar 2285!
Fotografie: Armelle van Helden
