Mindgames – Paradox Of Choice
Mindgames is een Belgische prog rock band. Ze bestaan sinds 1997. Gitarist Sandro Starita is er pas de laatste 2 jaar bij. Hun 4e CD heet ‘Paradox of choices’.
Het eerste nummer doet haar naam eer aan ‘Prologue’. De gesproken tekst is een citaat van Aristoteles en deze paar zinnen vormen de inleiding van het album.
Naadloos gaat het over in ‘The Whistle-blower’. Je hoort een xylofoon solo. De tonen zijn snel en licht gespeeld, en worden steeds herhaald. Beetje bij beetje worden er meer instrumenten, waaronder koorzang, aan toegevoegd. De paar tonen uit bas van Maximilian von Wϋllerstorff zorgen voor een mooi contrast met de overige lichte tonen. Als de muziek iets zwaarder wordt, is de xylofoon nog steeds te horen, met hetzelfde tempo en dezelfde tonen.
Toetsenist Tom Truyers ‘verjaagt’ met zijn toetsen de xylofoon. Door de hoeveelheid muziek is zanger Bart Schram aanvankelijk iets minder goed te verstaan. De songteksten staan op de website van Mindgames. Zo kun je toch meelezen. De xylofoon komt terug in het zelfde tempo, met dezelfde tonen. Nu je minder muziek hoort is Bart wel goed te verstaan. De Hammond wordt zwaar bespeeld, de rusten zijn mooi toegevoegd. De xylofoon gaat door, helder en snel. De wendingen blijven volgen om met het slaan van een klok te eindigen.
‘The sands of time’ bezorgt je al snel kippenvel door het samenspel van vleugel en elektrisch gitaar. Gevolgd door het snelle en kwalitatief goede geluid van strijkers. Deze klinken samen met wat zware, dof klinkende muziek. De songtekst gaat natuurlijk over tijd. Het onderwerp mag als een cliché klinken en toch is de tekst is zo geschreven dat ze de spijker op de kop slaan. Details van strijkers uit ‘Requiem for a Dancing World’ (één van de voorgaande nummers) komen terug. Benny Petak laat het galopperende ritme in de drums weer horen zoals ook in het nummer ‘The Age of Plenty’. Dit zorgt voor extra luisterplezier. Voor het eerst zet Mindgames me op het verkeerde been. Ik verwacht het einde van de track. Maar ze rekken dit einde nog een halve minuut. Subliem!
Door de start lijkt ‘From a drone’s perspective’ over te gaan naar zwaardere muziek. Maar er volgt een licht gedeelte. Hier komt de stem van Bart mooi uit. Tijdens een instrumentaal stuk hoor je het geluid dat als koperblazers moet klinken. Diverse wendingen volgen. De stem van Bart klinkt vastberaden. Dit past precies in de muziek, zowel qua melodie als ritme. Alles in balans op één klein stukje na. Dit stukje klinkt als een te snel bespeeld draaiorgel. Maar ach het zijn maar zo’n 15 seconden. Al snel is alles weer in balans. Eerdere details keren terug. Er klinken lage tonen, en de muziek zwelt aan, dit is duidelijk bijna het einde van cd.
Vooral de aanzwellende en weer wegstervende toetsen geven deze cd een Grande Finale. De cimbalen zijn technisch goed bespeeld. Maar regelmatig iets te luid en/of te vaak. Hierdoor stelen ze de aandacht een beetje weg van andere instrumenten. ‘Paradox of choice‘ is een toegankelijk album. De melodie van diverse nummers blijft aangenaam in je hoofd zitten. Toch zit dit album complex in elkaar. Vooral doordat diverse stukjes muziek terug komen in verschillende nummers. Met name instrumentaal is er meer diepgang dan hun voorgaande albums.
De diepere betekenis van de mooie teksten zijn goed te doorgronden. Ze gaan o.a. over de kijk op ons haastig leven en onze computerverslaving. Onderwerpen die door meerdere bands gekozen zijn. Ondanks dat heeft Mindgames zich weten te onderscheiden met dit boeiende album.
(8/10, Eigen Beheer)
