Paradox – Pangea

In mijn review van Destruction’s ‘Under Attack’ gaf ik al aan dat 2016 tot op heden een vruchtbaar thrash metal jaar is. Niet alleen enkele wat meer gevestigde namen komen met nieuwe albums op de proppen, maar ook jonkies als Nervosa, Mortillery en Rezet hebben recentelijk van zich laten horen. Er zijn ook nog een handje vol releases verschenen van thrash bands die al heel erg lang aan de weg timmeren of weer uit de dood zijn herrezen. Vaak bands die in het verleden net de boot naar succes gemist hadden of net kopje onder zijn gegaan aan de stortvloed van releases van de woeste thrash metal jaren in de eighties.

Het Duitse Paradox behoort tot die laatste categorie. Paradox bracht in de tachtiger jaren de langspeelplaten ’Product of Imagination’ (1987) en ‘Heresy’ (1989) uit via het bekende Roadrunner label. In tegenstelling tot hun Duitse collegae Sodom, Kreator en Destruction die qua stijl vrij extreem klonken, koos Paradox voor een toegankelijkere stijl, dicht leunend tegen de Amerikaanse thrash- en speed metal aan, met meer gevoel voor structuur, afwisseling en melodie en veel minder bruut. Met twee goede maar ondergewaardeerde platen op zak gaf Paradox er in 1990 de brui aan.

Na de millenniumwissel blies zanger/gitarist Charly Steinhauer de band weer nieuw leven in en hoopte met het album ‘Collision Course’ (2000) weer volledig op ramkoers te zijn. Helaas werd Paradox na dat ene album, om gezondheidsredenen van Steinhauer, al gauw weer op non actief gezet. In 2008 herrees Paradox voor de tweede keer met de intentie om dit keer door te denderen.

Dertig jaar na het debuut ligt het kersverse, zevende Paradox album ‘Pangea’ in de winkels.
Op de vorige drie albums, na de laatste wederopstanding, lieten Steinhauer en zijn steeds wisselende strijdmakkers al horen dat Paradox een band is om nog steeds rekening mee te houden.
De muzikale stijl is ongewijzigd gebleven, nog steeds dezelfde melodieuze thrash metal als in de begindagen maar dan wel met een hedendaags geluid. Waar voorganger ‘Tales of the Weird’ uit 2012 uitblonk in power en snelheid is er op ‘Pangea’ gekozen voor meer afwisseling in de songs zonder aan kracht in te hoeven boeten.

Opener ‘Apophis’ dekt gelijk de lading van het gehele album, lekker leadgitaarwerk veel tempowisselingen, soms pakkende melodie lijnen en hier en daar knappe gitaarriffs.
Het navolgende ‘Raptor’ en het daarop volgende ‘The Raging Planet’ liggen geheel in het verlengde van de openingstrack. Het gaspedaal wordt in het vierde nummer ‘Ballot or the Bullet’ pas echt goed ingetrapt, een lekker fel en heavy thrash nummer.

Aanbeland bij het vijfde nummer lijkt het gas echter bijna geheel terug genomen te worden, maar schijn bedriegt, na een ballad achtig intro knalt ‘Manhunt’ nog even venijnig uit de speakers alvorens het daadwerkelijke rustpuntje van de plaat. Het begin van het langzame ‘Cheat and Pretent’ doet me erg denken aan ‘Leper Messiah’ van Metallica, maar dat mag de pret niet drukken van dit welkome rustpuntje. Na het weer “thrashende” titelnummer dient zich weer een langzaam nummer aan in de vorm van ‘Vale of Tears’ dit slepende nummer is net even iets te lang om te blijven boeien helaas. Met ‘Alien Godz’ en ‘El Muerte’ sluit dit album net zo waardig af als dat het begon.

Duidelijk is wel dat Paradox gretig gebruik maakt van grote voorbeelden uit de thrash- en heavy metal wereld. Beetje Forbidden, snufje Metal Church, mespuntje N.W.O.B.H.M. overgoten met een vol romige Metallica saus, dat geeft allemaal niks want Paradox weet de combinatie van die ingrediënten tot een dusdanige gerecht samen te kneden dat het geheel goed te pruimen is.

(7,5/10, AFM/Suburban)

01 Apophis
02 Raptor
03 The Raging Planet
04 Ballot Or Bullet
05 Manhunt
06 Cheat & Pretend
07 Pangea
08 Vale Of Tears
09 Alien Godz
10 El Muerte