The Dead Daisies – Make Some Noise

The Dead Daisies zijn met ‘Make some Noise’ aan hun derde album toe. Eigenlijk is het vreemd dat deze band nog niet echt doorgedrongen is tot de top van de hardrock.

Opgericht in 2012 door David Lowy en John Stevens bijgestaan door een wisselend leger aan bekende muzikanten werd het titelloze debuutalbum in 2013 uitgebracht en getoerd als support van o.a. ZZ Top, Aerosmith en Kiss. In februari 2015 waren ze de eerste rockband die in Cuba speelde nadat Obama de banden had aangehaald. Tijdens deze optredens vervingen John Corabi (ex. Motley Crue) en Bernard Fowler (achtergrond zanger Rolling Stones) zanger John Stevens die niet mee kon. Op 16 april 2015 werd John Corabi als nieuwe zanger gepresenteerd en werd het tweede album ‘Revolucion’ uitgebracht. Er werd weer met Kiss getourd (o.a. in Amsterdam) en de alle Europese festivals werden aangedaan.

Zoals gemeld in het Rockmuzine nieuws stapten drummer Richard Fortus en toetsenist Dizzy Reed (beide in de band vanaf 2013) op 28 januari 2016 op om zich volledig te concentreren op de Guns n’Roses “reünie”. Dit maakte de weg vrij voor de huidige line up; John Corabi (zang), David Lowy (gitaar), Doug Aldrich (solo gitaar), Marco Mendoza (bas) en Brian Tichy (drums). Met deze zoveelste allstar line up werd met Marti Frederiksen (o.a. Aerosmith en Motley Crue) ‘Make some Noise’ opgenomen.

Een Europese tournee vanaf 14 juli brengt ze in clubs en op festivals maar niet in Nederland. Vanaf half augustus gaan ze weer eens als opener mee op de Amerikaanse Kiss tour.

Het album is ouderwets vet geproduceerd en staat vol met sterke songs die staan als een huis. Opener en singel ‘Long way to go’ zet de toon voor de volgende twee Bad Company achtige rockers ‘We all fall down’ en ‘ Song and a prayer’ alvorens met ‘Mainline’ het tempo flink omhoog gaat, maar het blijft ongekend rocken. De titelsong ‘Make some noise’ had zo op het ‘Lick it up’ album van Kiss gekund. ‘Fortunate son’ (Creedence Clearwater Revival cover) zit na 1x luisteren in je kop geramd. Een tweede cover is the Who’s ‘Join together’. De rest van het album doet mij denken aan Whitesnake vanaf de ‘1987’ periode. Echt gek is dit niet, aangezien Aldrich, Mendoza en Tichy daar allen een verleden in hebben. De stem van Corabi is alleen iets lager, warmer en rauwer dan die van Coverdale. Het is geen origineel album. Je herkent in elk nummer wel wat maar “what the fuck”. Wat een heerlijk album is dit. Elk nummer barst uit zijn voegen van de sterke zanglijnen, riffs en heerlijke gitaarsolo’s. Liefhebbers van “good old hardrock” hebben er een top album bij.

Mocht de zomer nog komen dan adviseer ik dit album dat op 5 augustus verschijnt te draaien, op de BBQ een lekkere steak en blussen met Jack Daniels. Geloof me. Je hebt een topavond.

(9/10, Spitfire Music / SPV GmbH)