Chris Robinson Brotherhood – Anyway you love, we know how you feel
Chris Robinson is bekend geworden als zanger van de Black Crowes. Hierin speelde hij samen met zijn broer heerlijke Southern Rock die de ene keer richting de hardrock ging en dan weer psychedelischer was. Waar Chris van de zweverige kant hield was zijn broer de rocker. Ze zijn dan ook met knallende ruzie uit elkaar gegaan en de kans dat het goed komt is heel klein.
Chris richt zijn Brotherhood op in 2011 en gaat direct op toer. Dan blijkt dat Chris Robinson Brotherhood weinig overeenkomsten heeft met de Black Crowes maar voornamelijk met de Grateful Dead. Hieruit kan je al halen dat hij de muziek maakt waarbij de softe kant van de Crowes de hardere kant is van de Brotherhood. Verwacht dus jamrock waarbij inspiratie wordt gehaald uit de blues, soul, country en (pop)rock.
De productieve band heeft sinds het ontstaan drie studio albums, twee live albums en een EP uitgebracht op het eigen Silver Arrow Records label. Op 29 juli wordt hier ‘Anyway you love, we know how you feel’ aan toegevoegd. Daarnaast toert de band continu.
Het album opent met ‘Narcissus soaking wet’. Een beetje slappe funky rockpop met zang die het midden houdt tussen opzeggen en een poging om iets rapperigs te doen. Je hoopt dat dit niet de voorbode voor de rest van het album is. Het navolgende ‘Forever as the moon’ opent met een piano loopje dat 100% gejat is van ‘Doo doo doo doo (Heartbreaker)’ van The Rolling Stones. Ook de rest van het nummer is er zwaar door geïnspireerd.
Met ‘Ain’t it hard but fair’ krijgen we een “eigen” nummer dat enigszins rockt. Het volgende ‘Give us back our eleven days’ is vaag en ‘Some gardens green’ heeft iets Beatles achtigs. ‘Leave my guitar alone’ rockt heerlijk in een Grand Funk Railroad ritme en is hierdoor meteen het lekkerste nummer van het album. Hier horen we ook de kenmerkende soulvolle stem van Chris Robinson weer. Hierna is het doorbijten met ‘Oak apple day’ en heeft ‘California hymn’ een leuke country inslag waarna het einde van dit album is gehaald.
Dit album is niet gemaakt voor rockers of metalheads. Ben je in een vage bui of zo stoned als een garnaal dan kan je proberen dit album te draaien. Sla dan wel ‘Leave my guitar alone’ over want deze uitschieter verziekt dan de rest.
(6/10, Silver Arrow Records)
