De Zwarte Cross – zondag

En dan waren we alweer aan de laatste dag toe van een Zwarte Cross editie die de boeken in zal gaan als volledig uitverkocht, druk, warm en vooral uitbundig en gezellig.De zon scheen de hele middag uitbundig en het werd een hete dag, de zondag van de Zwarte Cross. De sporen van soms al wel drie dagen feesten waren menig Zwarte Crosser aan te zien. Maar na een paar verfrissende pilsjes en (steeds vaker) flesjes water werd de lamlendigheid weggespoeld en sloeg de stemming om richting uitbundig.

DeWolff

De jongens van DeWolff zijn mannen geworden. Ze zijn pas midden twintig, maar DeWolff heeft sinds haar oprichting in 2007 al 5 studioalbum gemaakt, 2 liveplaten uitgebracht en podia door heel Europa en ver daarbuiten platgespeeld. Onder de bezwerende tonen van ‘Roux-Ga-Roux’, de opener van hun laatste album betraden de mannen van DeWolff het podium. Nou ja betraden, voor orgelman Robin was het meer strompelen. Hij had zijn been gebroken en moest met gestrekt been achter zijn orgel plaatsnemen. Dat tekent de mentaliteit van de band. De show afzeggen was veel gemakkelijker geweest, maar dat bestaat niet in hun belevingswereld. Het publiek in de Megatent was wat ouder dan we bij andere acts zagen. Waarschijnlijk toch door het jaren 70 gevoel dat de band uitstraalt.

Frontman Pablo had er zin in. Al tijdens het tweede nummer, ‘Satilla no. 3’ klom hij al solerend op zijn gitaar op Robin’s hammondorgel. DeWolff speelde ongelofelijk strakke bluesrock afgewisseld met wijds uitgesponnen jams tussen het Hammondorgel en de gitaar. De strakke drums van Pablo’s jongere broer Luka zorgden dat de groove bleef gaan. DeWolff heeft met Roux-Ga-Roux haar palet uitgebreid, naast blues, rock en psychedelica is er nu ook een flinke dot funk en soul toegevoegd. In ‘Sugar Moon’ bijvoorbeeld hoorde je bij vlagen Sly and the Family Stone terug. In de briljante afsluiter ‘Love  Dimension’ waande je je in een rock ’n roll hoogmis met DeWolff als voorzangers. DeWolff is in bijna 10 jaar uitgegroeid naar een band van internationale allure.

Uncle Acid and the Dead Beats

Het Britse Uncle Acid and the Dead Beats, hierna Uncle Acid genoemd, dingt sowieso mee naar de prijs voor de beste bandnaam op de Zwarte Cross. Uncle Acid is een Engelse band die zijn mosterd bij psychedelische metalbands als Black Sabbath haalt. Zware bassen, psychedelische gitaarriffs en melodieuze zang bepalen het geluid van de band. Uncle Acid was wat mij betreft dé verrassing van de Zwarte Cross 2016. Catchy rocksongs verpakt in snoeiharde gitaarriffs, dreunende bassen en donderende drums met daaroverheen de melodieuze samenzang tussen de twee gitaristen van de band. Hoogtepunt van de show was ‘The Withered Hand of Evil’ met zijn loodzware riffs die bijna Black Sabbath deden verbleken. Een band om in de gaten te houden. Voor dit soort ontdekkingen ga je naar een festival!

Tribute to Michael Jackson

En weer kwamen we die dekselse mannen van Navarone tegen in de Undercover Tent. Dit keer om een feest te bouwen met de nummers van the King of Pop: Michael Jackson. Samen met Len van der Laak, Merlijn Nash en Paul Stutman gingen Merijn, Kees, Robin en Roman de uitdaging aan om met de übercatchy hits van Michael Jackson een feestje te bouwen. En het werd een feestje! Vanaf de eerste “Oeh!” van Merijn in ‘Don’t Stop till You Get Enough’ stond vooral het vrouwelijke deel van het publiek geen seconde meer stil. Merijn toonde hier andermaal aan hoe veelzijdig hij is als zanger, zowel met de kopstem in ‘Don’t Stop..’ als in strakke stampers als ‘BAD’ en ‘Billy Jean’ bleef hij moeiteloos overeind. De beats van Robin waren snaarstrak terwijl Kees en Roman zich afwisselend over bas, synths en gitaar ontfermden. Het plezier spatte van het podium af. Wat ook oversloeg op het publiek. Hoogtepunt van de show was de diepduistere uitvoering van ‘Dirty Diana’ met een solo van Roman die het origineel van Slash deed vergeten.

Paceshifters

De show op de Zwarte Cross is de laatste in Nederland voor de band andermaal naar de Verenigde Staten trekt om een nieuw album op te gaan nemen. Het trio, net als Dewolff bestaand uit twee broers haalt haar inspiratie uit de grunge en stonerrock uit de jaren negentig. Knallende drums, grommende bassen en fuzzende gitaren bepalen dan ook het bandgeluid. Afgemaakt met ziedende vocalen van alle bandleden.

Paceshifters spelen bijna een thuiswedstrijd, en dat was te merken ook, de Roadhouse was druk en de temperatuur liep bij voorbaat al tegen het kookpunt. De Paceshifters wisten daar met een intense, kiezelharde en meeslepende show nog een aantal graden aan toe te voegen. De hele show was geweldig, met een aantal nieuwe nummers veel beloven voor het nieuwe album. Maar vooral de Paceshifter klassiekers maakten indruk. Het intense, traag opbouwende ‘Davis’ met het creepy middendeel waarin “Mercy on our souls” wordt gevraagd was een eerste hoogtepunt. Het knallende, rauwe en catchy ‘Drone’ was het volgende hoogtepunt. Met de Paceshifters in deze vorm is de toekomst van de rock ’n roll in Nederland verzekerd.

Death Alley

Death Alley is een nieuwe loot aan de boom van de harde rock. Puttend uit de punk en hardcore scene van Amsterdam is er met Death Alley een collectief ontstaan dat de energie van Motörhead, de bluesy rock van Black Sabbath verbindt met de spacerock van Hawkwind. Death Alley is hot bij de liefhebbers van harde rock. Eerder zagen we de gitarist van Uncle Acid and the Dead Beats in een Death Alley shirt lopen, ook de gitarist van de Pace Shifters droeg zo’n shirt. Ik heb Emile Roemer niet over zijn t-shirt durven vragen, maar ook deze SP-coryfee stond intens te genieten bij de show van het Amsterdamse gezelschap. Death Alley werd aangekondigd als “Misschien wel de beste band van Nederland, alleen jammer dat de klootzakken uit Amsterdam komen.”

De band werd op de Zwarte Cross versterkt door Shamaan, gitarist en pedalsteelspeler Jevin de Groot. Death Alley heeft in haar korte bestaan al een paar heuse rock classics weten te maken. Die vormden dan ook de hoogtepunten van de show. ‘Black Magic Boogie’ was de eerste die langskwam. Grommend, rauw en psychedelisch werd het publiek opgezweept. De cover ‘Motörhead’ is een snoeihard- intens en spacy eerbetoon aan de Godfather of Rock ’n Roll – Lemmy Kilmister. Het hoogtepunt van de show was het afsluitende epos ‘Supernatural Preditor’ waarin band en publiek nog eens helemaal losgingen en een poging deden de Roadhouse al tot de grond toe af te breken.

De jonge honden van Death Alley en Paceshifters lieten zien dat rock ’n roll springlevend is. Zodat rock iconen als Peter Pan Speedrock en John Coffey  veilig de gitaren aan de wilgen kunnen hangen.

Tenslotte

De Zwarte Cross “Said Yes to Apartigheid” en daarmee werd de editie van 2016 een groot succes. Uitbundig, gemoedelijk, gezellig en warm waren de sleutelwoorden dit jaar. Respect en dank gaat uit naar de organisatie en talloze vrijwilligers die dit prachtige feest mogelijk hebben gemaakt. Rockmuzine kijkt nu al uit naar de Zwarte Cross 2017!