OVRFWRD – Fantasy absent reason

Eind 2012 werd de instrumentale prog rock band OVRFWRD door vier mannen opgericht. Minneapolis is de thuis basis. Hun debuutalbum ‘Beyond the Visible Light’ kwam in 2014 uit. Nu is het tijd voor hun opvolger ‘Fantasy absent reason’.

Het intro van ‘Fantasy absent reason’ is op zo’n manier gecomponeerd dat je niet weet welke kant het nummer op gaat. Het lijkt flink rockend verder te gaan, maar de wending is minder fel dan verwacht. Even later gevolgd door een onverwacht minimalistisch gedeelte. Lang duurt dit niet. Diverse wendingen worden verweven tot één geheel. Er komen hier mooi dingen voorbij vooral van Chris Malmgren op het orgel. Regelmatig word je geraakt door hun muziek. Wel moet je een paar keer luisteren om hun muziek te doorgronden, maar dat is juist het mooie van prog. Daar waar nodig bespeelt Rikki Davenport zijn drums met dynamiek. Soms laat hij zijn drums even met rust. Dan weer speelt hij strak. Kortom: er is genoeg om naar te luisteren. Ook het piano spel van Chris mag er zijn! Toch weet OVRFWRD mij niet constant te boeien. Mijn aandacht is even aan het verslappen. De iets zwaardere sound van de snaren door Kyle Lund op bas en Mark Ilaug op gitaar brengen daar verandering in. Zij brengen de balans terug die even weg dreigde te zakken. De wending naar een minimalistisch stuk is weer superieur. Na ruim 16.40 minuten eindigt dit nummer in eerste instantie wat onverwacht.

‘Dust Nova’ heeft een rustige start, met zacht rinkelende cimbalen. Toetsen en snaren zorgen voor een dromerige sfeer. Pakkende opbouw naar rock. Je kunt hun muziek, door de zeldzame manier waarop het opgebouwd is, bijna experimenteel noemen. OVRFWRD voegt veel details en verrassende wendingen toe, en zetten je regelmatig op het verkeerde been. Ze weten je regelmatig (bijna) te ontroeren.

In ‘Utopia Planitia’ klinkt het geluid van een fluit, licht en snel bespeeld klinkt het tussen de jazzy and rockende gedeeltes door. Na diverse veranderingen in tempo en volume is de fluit nog steeds te horen. Heel even zo goed als solo. Op een gegeven moment komt de gitaar meer op de voorgrond. Even zorgt de snelheid en de hoeveelheid van de instrumenten er voor dat het geheel op de grens zit van net wel of net niet te veel. Na een decrescendo eindigt dit nummer klein.

Deze vijf nummers zijn samen goed voor ongeveer drie kwartier luisterplezier. Ondanks de hoeveelheid verrassende wendingen en de vele details blijven de nummers over het algemeen in balans. Alles is technisch zeer goed gespeeld, bovendien is de geluidskwaliteit prima. De eerste keren hoor je steeds weer nieuwe dingen. ‘Fantasy absent reason’ is een heerlijk instrumentaal prog rock album!

(8/10, Eigen beheer)