2e dag CityRock vooral voor de oude rocker!

Ook zaterdag 3 september loopt het terrein langzaam maar zeker vol. Het is vandaag drukker dan vrijdag met circa 4.000 bezoekers. Wellicht komt dat door de internationale programmering met Helhorse (DE), Kadaver (DU), Queensryche (USA), Mother’s Finest (USA) en Uriah Heep (UK).

Om 12.00 uur trapt Black-Bone de tweede dag af. Net als gisteren voor een vrijwel lege locatie. De Eindhovenaren spelen niets ontziende knallende hardrock. Vanaf de eerste noot tot en met de laatste knallen de decibellen en het enthousiasme je tegemoet. Ondanks hun jonge leefdtijd zijn ze al heel ervaren en hebben ze al voor verschillende bekende bands geopend en dat is te zien. Het laatste album ‘Blessing in Disguise’ kwam uit in 2015 via het grote Steamhammer/SPV label. Hier zullen we het nog wel even mee moeten doen aangezien Steef vd Bogaard (zang/gitaar), Sven Hompes (bas/zang) en Willem v Bokhoven (drums) tot eind januari 2017 “on the European road” zijn.

Het Deense Helhorse speelt hun ronkende Heavy Metal waarbij de dubbele zang tussen zanger Mikkel Wad Larsen en zanger/toetsenist Aske Kristiansen opvalt. Hierdoor en de tomeloze energie van de band wordt het niet saai. Het ballad achtige ‘Fortune favours the bold’ is een welkome afwisseling in het brute geweld.

Ik weet niet of het Friese De Hunekop het wil of nog kan aanhoren maar zij zijn de Friese Normaal waarbij de polka & Rock ‘n’ Roll is ingeruild voor Rackabilly en een vleugje punk. De gasten straalden uit dat ze hier graag wilden spelen en ook moesten spelen. Want als Fries festival moet De Hunekop op klompen en in het dialect spelen.

Met een zonnetje dat zich regelmatig laat zien, een redelijk volgelopen festivalwei en liggend in het gras met een drankje en DeWolff op het podium. Sluit je ogen dicht en waan je op Woodstock. Zou het zo zijn geweest? Ik weet het niet, maar ik moest er wel aan denken. Het psychedelische rocktrio met blues randje maakt zijn naam en faam weer helemaal waar. De heren gaan op in hun muziek en het publiek luisterd ademloos mee.

De Berlijnse stonerrockers van Kadaver met Christoph “Lupus” Lindemann (zang/gitaar), Simon “Dragon” Bouteloup (bas) en Christoph “Tiger” Bartelt (drums) zetten de retrolijn van DeWolff moeiteloos door met toevoeging van een dosis stonerrock en sludge. Met keuze uit drie albums vullen ze met gemak de hun toebedeelde 50 minuten.

De organisatie is strak en de bands beginnen allemaal keurig op tijd. Hierdoor is er wel eens het één en ander aan te merken op het totale geluid of individueel. Bassist Sem Christoffel van Vandenberg’s Moonkings was hiervan een opvallend slachtoffer. Het duurt een paar nummers voordat alles is hersteld. Dit is ook de tijd die de band nodig heeft om los te komen. Met alleen een paar losse shows in de laatste weken is de band niet echt in tourmodus maar wel lekker ontspannen, uitgelaten zelfs. Met een doorsnede van Adje’s werk werd een lekker vrolijk optreden neergezet. Naast o.a. ‘Line of Fire’, ‘ Good thing’, ‘ Lust and Lies’ kregen we ‘Burning Heart’, ‘Judgement Day’, ‘Here I go again’ en een cover in de vorm van ‘The Free’s ‘All right now’. Zanger Jan Hoving is een sterke zanger met een plezierige uitstraling maar lijkt zich naar het publiek regelmatig te verontschuldigen. Anyway, een lekkere afsluiter voor de band die over 2 weken hun nieuwe album gaat opnemen.

Queensrÿche overtuigde afgelopen maandag in de uitverkochte Boerderij in Zoetermeer. Vandaag is het niet anders. In de lichte regen opent de band wederom met ‘Guardian’ van het laatste album ‘Condition Human’ en schakelt hierna over op classics van de eerste albums. Uiteraard is er muzikaal niets op de band aan te merken en zingt Todd La Torre uitstekend. Alleen zou je er graag wat de buhnepersoonlijkheid bij hem willen inclonen. Voor veel bezoekers de band van de dag.

Een groot contrast met Queensryche is het funkrock gezelschap bij uitstek Mother’s Finest. Vanaf 1970 uit Atlanta-Georgia heeft de band naast het zang (ex) echtpaar Joyce “Baby Jean” Kennedy & Glenn “Doc” Murdock ook nog de oerleden Jerry “Wyzard” Seay (bas) en Gary “Moses Mo” Moore (gitaar) in zijn gelederen. De andere 2 leden die in Nederland wonen zijn gitarist John Hayes en drummer Dion Murduck (Yep, de zoon van Joyce en Glenn). Onder aanvoering van John Hayes is de funk iets minder en de rock iets meer geworden maar de oneliner “Too damn funky to be white, they rock to hard to be black” geldt nog steeds voor deze band. Vreemd is dat wel ‘Baby Rock’ maar niet hun grootste Nederlandse hit ‘Piece of the Rock’ is gespeeld. Ondanks dat samen samen met Queensryche de winnaars van de dag.

Nu het serieus begint te regenen worden ook de geluidsproblemen serieuzer. Het afsluitende Uriah Heep is daar de dupe van. Mick Box vervangt zijn gitaar al halverwege het eerste nummer ‘Gypsy’. Ook tijdens volgende ‘Look at yourself’ is het van hetzelfde laken een pak. Helaas verlaten bij ‘The Law’ van het laatste album ‘Outsider’ uit 2014 de eerste bezoekers het terrein. Zanger Bernie Shaw moet het afleggen tegen de andere avondacts en de nieuwere nummers vallen minder in de smaaak dan de oude krakers.

CityRock 2016 is zeer geslaagd op wat geluidsproblemen na. Ook kan de indeling van het terrein m.b.t. de markt en de damestoiletten beter en mag er iets meer variatie in het eten. De frisse nationale vrijdag trekt minder publiek dan de zaterdag. De zaterdag is de dag waar de Arrow rocker al jaren naar verlangt, zich thuisvoelt en meteen kennis kan maken met een paar nieuwe bands. Hiermee vult CityRock het gat, dat Arrowrock heeft gelaten en wat Bospop zou gaan vullen, op maar nooit heeft gedaan. Hulde.
Steeds vaker vraag ik me af waarom er vrijwel geen ééndaagse festivals meer zijn. Vrijwel alle festivals zijn of willen meerdaags worden. Uiteraard ben je dan flexibeler voor het programmeren van de steeds schaarser wordende echte headliners. Nu kunnen die op vrijdag, zaterdag of zondag de kar trekken op allerlei festivals. Gelukkig was er geen overlap in het tijdschema zodat je elke band kan zien, rustig een biertje kan pakken of een hapje kan eten. Maar een festival met 2 stages naast elkaar op 1 dag wordt steeds meer een droom. Gelukkig kost dromen geen geld.

Foto’s (C) Conny van den Heuvel