Kansas – The Prelude Implicit
The Beginning (and) Of The End
Kansas is opgericht in 1970. De klassieke bezetting werd gevormd door Kerry Livgren (gitaar), Steve Walsh (zang, toetsen), Dave Hope (bas), Phil Ehart (drums), Robby Steinhardt (viool, zang) en Richard Williams (gitaar). In deze bezetting bleef de band tot 1980 bij elkaar. De grootste successen in deze periode waren de albums ‘Leftoverture’ (uit 1976), met de hit ‘Carry on Wayward Son’ en ‘Point of Know Return’ (uit 1977), met daarop de hit ‘Dust in the Wind’. Hoewel de band ook hierna nog enkele jaren, vooral in Amerika, zeer succesvol was begon Kansas vanaf 1980 scheuren te vertonen.
For The Love Of God
Tekstschrijver Livgren droeg zijn christelijke geloof in toenemende mate uit in zijn teksten, reden voor zanger Steve Walsh om de band te verlaten. Hij richtte de band Streets op en bracht hiermee twee albums uit. Walsh werd vervangen door John Elefante, net als Livgren een belijdend christen. Na het album ‘Vinyl Confessions’ vertrok Robby Steinhardt en vervolgens werd nog het album ‘Drastic Measures’ opgenomen, waarna Kansas in 1984 werd ontbonden.
Back Again
In 1986 werd de band heropgericht door Walsh, Ehart en Williams en aangevuld met gitarist Steve Morse en bassist Billy Greer. Deze bezetting nam twee albums op, ‘Power’ (uit 1986) en ‘In the Spirit of Things’ (uit 1988). In 1992 kwam vervolgens de live-registratie ‘Live At The Whisky’ uit, waarbij ondertussen gitarist Steve Morse (die naar Deep Purple was vertrokken) was vervangen door violist/gitarist David Ragsdale en de band was tevens aangevuld met een extra toetsenist: Greg Robert. Deze bezetting toerde veelvuldig en nam vervolgens het zeer ambachtelijke ‘Freaks Of Nature’ op in 1995. In 1998 kwam violist Robby Steinhardt weer terug bij de band en vertrokken David Ragsdale en Greg Robert. Er werd een album opgenomen met het London Symphony Orchestra genaamd ‘Always Never The Same’. Dit album bevatte naast een aantal bekende nummers in een nieuw jasje ook een aantal nieuwe nummers. In 2000 verscheen ‘Somewhere to Elsewhere’, een album waarop voor het eerst weer Kerry Livgren van de partij was en ook alle nummers geschreven zijn door hem. Het bleef echter alleen bij een studio-samenwerking. In 2002 werd er een dvd gemaakt, genaamd ‘Device Voice Drum’. In 2006 verliet Robby opnieuw de band om te worden vervangen door David Ragsdale die in de jaren 90 ook de vioolpartijen deed.
Hello Europe!
Kansas kwam 8 keer in Europa om concerten te geven, in 1978, 1981, 1989, 1991, 2001, 2005, 2008 en 2014. Het allereerste optreden van Kansas in Nederland was op 7 maart 1978 (Point Of Know Return – Tour) in het Congresgebouw in Den Haag met Cheap Trick als voorprogramma. Hun laatste was in de Boerderij te Zoetermeer (waar anders?)
Not Dead Yet
‘The Prelude Implicit’ is het eerste Kansas-album in zestien jaar en verschijnt op 23 september. Dit is hun 15e (studio) album sinds hun oprichting in 1970. In 2014 stapte zanger Steve Walsh uit de band en werd zijn opvolger Ronnie Platt aangekondigd. Naast Williams en Platt bestaat Kansas tegenwoordig overigens uit drummer Phil Ehart, violist/gitarist David Ragsdale, bassist Billy Greer, gitarist Zak Rizvi en toetsenist David Manion. Het nieuwe album van de band is een absolute groei-briljant. Je moet hem een paar keer horen en dan zul je het met mij eens zijn dat het ook weer een echt! Kansas album is. Het is geen “old school” Kansas album uit de early days ala ‘Left Overture’ en ‘Point Of Know Return’ maar meer als ‘In The Spirit Of Things’ (1988) en ‘Freaks Of Nature’ (1995). Mijn eerste kennismaking ooit was met het album ‘Power’ (1986) welke ik nog regelmatig beluisterd.
Ronnie Platt vergelijken met “The Mighty” Steve Walsh is dan ook natuurlijk niet eerlijk en daarom probeer ik dit ook niet te doen. Al was dat wel even lastig bij de eerste paar draaibeurten. Uiteindelijk is het geen probleem merk ik na meerdere malen het album te hebben beluisterd. Heer Platt doet het namelijk zeer verdienstelijk.
Over Baywatch soundtrack en een Progepos
Het album telt 10 songs waarvan ‘The Voyage Of Eight Eighteen’ de langste is met ruim 8 minuten. Dit is tevens het nummer op de plaat waar de band laat horen toch 1 van de progrock iconen te zijn. Overigens werd ik met het beluisteren van het openingsnummer van het album even op het verkeerde been gezet en dacht ik dat iemand stiekum een album van Survivor had opgezet met de soundtrack van de serie Baywatch. Gelukkig verdwijnt dit gevoel na de eerste minuut. Zoals een goed album in elkaar hoort te zitten wordt het in de tweede helft steeds spannender en dat is ook het geval met ‘The Prelude Implicit’. Vanaf nummer 6 zijn het stuk voor stuk allemaal beauty’s.
Ik zal verder niet teveel verklappen, je moet het zelf ondervinden en erin groeien. Ik vind het een prachtig album en als de band weer besluit naar Nederland te komen ben ik de eerste die een kaart gaat kopen.
(9/10, Inside Out Music)
