Eric Gillette – The Great Unknown
De naam Eric Gillette zal misschien niet bij iedereen een belletje doen rinkelen. Gitaar-freaks en prog-heads kennen zijn naam vast wel. Hij is lead-gitarist en zanger bij The Neal Morse Band. Toen Eric vier jaar was begon hij met piano spelen. Acht jaar later kwam daar gitaar bij. Inmiddels is hij uitgegroeid tot een multi-instrumentalist. ‘The great unknown’ is Eric’s tweede solo album.
De cd opent met ‘The Great Unknown’. Dit nummer heeft een drum intro van enkele seconden; waarna de titeltrack lekker zwaar verder gaat. Deze verrassende start heeft een gebalanceerde mix van rock/metal. Even later wordt er een snufje pop aan toegevoegd. Eric’s stem is in harmonie met de muziek, en hij is goed te verstaan. Hierdoor kun je al snel mee zingen. De tekst is niet al te ingewikkeld maar zet wel aan tot nadenken. Het instrumentale stuk is behoorlijk up-tempo, maar de melodie blijft. Thomas Lang (Robert Fripp en Peter Gabriel) laat een knap staaltje dynamiek in zijn manier van drummen horen. Dit rockende nummer is goed opgebouwd. Het vrij onverwachte einde is strak gespeeld.
‘Escape’ heeft een heerlijk lang, instrumentaal intro, bijna zoals het ook in the Neal Morse band zou kunnen klinken. Zonder dat het een kopie is! Het decrescendo is boeiend. Ik ben geraakt, alléén al door de rustigere muziek. De tekst sluit daar goed op aan. Vrij vertaald gaat deze over iemand die worstelt met het leven. Hij ziet dat hij zijn leven anders wil indelen en hulp nodig heeft om zijn leven weer op de rit te krijgen. De muziek blijft een poosje laid-back. Vervolgens worden in hoog tempo veel muzieknoten en verschillende wendingen op je afgevuurd. Met vlagen lijkt het alsof je in een achtbaan zit. Maar zo kan het leven soms ook zijn. Up tempo van de bovenste plank, weer met behoud van melodie. De melodie komt mede van toetsenist Diego Tejeida (Haken). De zwaardere sound komt van Haken collega bassist Conner Green. Gaaf decrescendo met mooie opbouw naar de zin:
“It’s the end you’re finaly free”
De langzamere muziek en zachtere zang raken me. Op het laatst zingt Eric met power, hierbij hoor én voel je zijn pijn. Subliem gitaarspel onderstreept dit. Dit geweldige nummer eindigt na 18 minuten op minimalistische wijze.
Wat een onverwacht intro van ‘Empty’! Ik ben meteen geraakt. Zonder de line-up te bekijken hoor ik meteen dat er èchte strijkers mee doen. Hier bespeeld door Gideon Klein. Eric is woord voor woord voor te verstaan. Zijn stem, piano en strijkers vormen een perfecte combinatie. Goede opbouw naar meerdere instrumenten. Strijkers en piano keren terug, samen met Eric’s stem. Het einde is te onverwacht. Net of het allerlaatste stukje er af is geknipt.
De teksten gaan, kort gezegd, over het leven en overleven. Voor de één misschien een bron van inspiratie, kracht of troost. Een ander vindt dit misschien te zoet en/of te belerend. Het tekstboekje ziet er prima uit. Als je tussen de regels door leest (luistert) kom je her en der een religieus tintje tegen. De meeste teksten kunnen op meerdere manieren opgevat worden. Het vocale bereik van Eric is niet geweldig groot. De mooie kleur van zijn stem compenseert dit. Alle zeven nummers zijn goed opgebouwd, en prima in balans. Steeds hoor je weer nieuwe dingen, bijv in de percussie door Nick Magnuson. Soms klinkt er metal/rock, dan weer minimalistische gedeelten, afgewisseld met bombasme. Het geluid is erg goed. Zoals verwacht: veel subliem gitaarwerk, zonder dat het te veel is. Kortom: dit album sluit met gemak aan bij de toppers.
(8,5/10, Eigen beheer)
