Placebo viert stevig 20-jarig bestaan

Ondanks dat Placebo inmiddels al weer 22 jaar bestaat, vierde de Zweedse band hun 20-jarig bestaan met een wereldtournee, waarbij ook de Amsterdamse Ziggo Dome niet werd overgeslagen. Ondanks het grote succes van de band waren er slechts 9000 toeschouwers bij het jubileumfeestje. Toch zou het een feestje worden, vol mooie momenten.

Placebo is dan wel een band in een compleet eigen genre, de band vergeet niet om de onlangs overleden Leonard Cohen te eren. Zijn foto prijkt voor aanvang van de show metershoog op de schermen. Een eerbetoon aan een groot zanger en dat siert de mannen van Placebo. De show zelf vangt wat vreemd aan met de videoclip van ‘Every You Every Me’. Het begin wordt echter snel vergeten door de overweldigende lichtshow en maar liefst vijf schermen zodat iedereen de bandleden kan volgen. Het duurt echter even, maar bij ‘Special Needs’ komt er al wat beweging in het publiek, en de solo van Brian Molko op gitaar spreekt boekdelen.

‘Lazarus’ brengt een rustmomentje in de set, die niet alleen erg lang is, maar gelukkig veel nummers van het nieuwe verzamelalbum ‘A Place for Us to Dream‘ bevat. Zo blijft de band actueel, maar pakt het tegelijk een mooie samenspan van de indrukwekkende carrière. ‘Lazarus’ wordt hard de zaal in geslingerd, met net zo hardrode beelden op de achtergrond geprojecteerd. Molko is nog niet helemaal op z’n gemak in Amsterdam. “Hello ladies and gentleman and those in between”, is een uitsprak die wel vier keer in de show de zaal in wordt geslingerd. Een intro naar een herhaalde waarschuwing om vooral niet te fotograferen en te filmen: “Be in the room with us.”

Bassist Stefan Olsdal stapt bij ‘Too Many Friends’, origineel van het album ‘Loud Like Love‘, achter de piano. Hij laat het nummer rustig beginnen maar zoals bij de meeste nummers wordt het uitgebouwd tot een volle en stevige sound. ‘Twenty Years’ met de herkenbare drumpartij en een donkere toon dat het nummer maakte, maakt echter niet veel los in publiek. Bij ‘Devil in the Details’ wordt er een bijpassende psychedelische projectie getoond achter de band. In dezelfde trend spelen ze ook ‘Space Monkey’, niet bezuinigend op de volumeknop. Dat is overigens wel de algemene indruk tijdens het concert van Placebo: Alles is net een toontje te hard, helaas.

De protestsong ‘Protect Me from What I Want’ heeft weer een heel andere gadget voor ogen. Er worden een aantal TV’s boven het podium gehangen als aanklacht tegen alles wat via die manier de wereld in geslingerd word. Wellicht dat het wegwerken van de TV’s wat meer werk teweeg brengt, want het nummer erop, de langzame versie van ’36 Degrees’, laat wat lang op zich wachten. De stem van zanger Brian Molko komt in het nummer echter beter tot zijn recht, wat het langere wachten goed rechtvaardigt. ‘Lady of the Flowers’ sluit naadloos goed aan.

Het einde van het melancholische gedeelte van de show wordt aangekondigd en het is tijd voor een feestje met ‘For What It’s Worth’. Aan de uitnodiging om te dansen op de vloer en de bovenste ring om te gaan staan wordt dan ook eindelijk gehoor gegeven. Het nummer wordt super vet aangezet waardoor de Ziggodome in beweging wordt gezet. Na nog wat extra aanmoediging (“Dance motherfuckers dance”) knalt de band ‘Special K’ in een hoog tempo van het podium en neemt het publiek bij de lurven. Als je dan single ‘Song to Say Goodbye’ voorbij hoort komen (met de videoclip op de achtergrond), weet je dat het bijna gedaan is met de pret. Verdwaasd en vol energie blijft het publiek echter achter na het uptempo ‘The Bitter End’, dat het laatste nummer is van de officiële set.

Placebo laat even op zich wachten voordat ze verder gaat met de toegift, ‘Teenage Angst’, dat in een langzame uitvoering wordt gespeeld. ‘Nancy Boy’ wordt wat te overstuurd gespeeld waardoor je een deel van het nummer mist en met “When we come back, we will find you” sluit Molko de toegift bijna af door ‘Infra-red’ in te zetten. Een apart einde, dat wel passend is bij het eerbetoon aan Cohen aan het begin, komt Placebo dan toch nog terug met een cover van Kate Bush, ‘Running Up That Hill (A Deal with God)’, om de cirkel rond te maken. Een mooie, slow, typische Placebo versie, met de kenmerkende stem van Brian Molko wederom in de hoofdrol.

Visueel zag de Ziggo Dome een prachtige verjaardagsshow van Placebo; muzikaal krachtig toont de band nog lang niet klaar met de muziek te zijn. Op naar het volgende jubileum.

Foto’s: Hans Kreutzer