CD van de Week: Pain of Salvation – In the Passing Light of Day

Het vijfkoppige Zweedse Pain of Salvation zag in 1991 het levenslicht. Zanger/multi instrumentalist Daniel Gildenlöw is de enige die vanaf het begin bij deze prog-metalband is. Hij bespeelt op dit album tenminste acht(!) instrumenten. Ook Ragnar Zolberg en Daniel D2 Karlsson zijn multi-instrumentalisten.
‘In the Passing Light of Day’ is een vrij zwaar beladen conceptalbum. Kort gezegd gaat het over de kwetsbaarheid van het menselijk leven. Daniel zegt hierover “Wat begon als een vervelende infectie, sloeg om in een levensbedreigende situatie”.

Het album gaat met metalinvloeden van start, waarbij vooral de snaren lekker zwaar zijn. De muziek is mooi verdeeld over de boxen. De eerste zinnen van ‘On a Tuesday’ vertelt Daniel fluisterend. Misschien is het juist daarom dat deze zinnen binnenkomen. Niet alles wat hij vervolgens zegt is woord voor woord te verstaan. Maar de woorden zijn in harmonie met de muziek. De backing vocals vormen een mooie blend. Ondertussen laat drummer Léo Margarit zijn cimbalen in de krachtig gespeelde delen flink rinkelen. Mooie overgang naar een klassiek gespeeld deel. BAM, ineens is er weer de metal. Wat een gaaf contrast! Van een indringend gespeeld stuk, gaat het over naar een breekbare pianosolo. De emotie in de stem van Daniel raakt me diep in combinatie met zijn woorden:

“It’s not the end, it’s not the end”.

De muziek krijgt hierna een filmisch en dramatisch karakter.

De pianosolo in ‘Tongue of God’ raakt me, zeker als daar subtiel wat instrumenten bijkomen. Je voelt de wending naar metal aankomen. Ook nu zijn de cimbalen ruim vertegenwoordigd. Het totaal nodigt niet uit tot meezingen of vrolijk uit je dak te gaan. Dit komt door het intrigerende karakter van het concept.
In de nummers die volgen komen diverse emoties aan bod. Zoals angst, frustratie en woede. Deze wisselende emoties worden neergezet door middel van allerlei wendingen binnen de muziek en zang. Hieraan dragen de backing vocals zeker bij. Niet alle teksten zijn geheel te verstaan. Maar de emotie komt wel door. Gedachten en zorgen tuimelen, soms chaotisch, over en door elkaar heen. Regelmatig weet Pain of Salvation mij te ontroeren. Vooral in ‘Reasons’ worden woede en onmacht op een intense manier naar voren gebracht.

De situatie lijkt kalmer geworden in ‘Angels of broken things’. Maar schijn bedriegt. De morfine verdoezelt het denken, en laat merkwaardige dromen ontstaan. Instrumentaal gezien hobbelt het een tijdje voort. Bassist Gustaf Hielm ondersteunt de uitzichtloze toestand. Totdat diverse snaren het werkelijk uitschrééuwen. Langzaam worden zij rustiger en lijkt de verdoofdheid van de morfine terug te keren. ‘If this is the end’ start met heel rustig gitaar spel. Weer fluistert Daniel zijn tekst. Zijn stem klinkt vermoeid. Hij lijkt de moed bijna op te geven… Maar dan … heel zacht spreekt hij:

“I… want to stay”.

Ik voel vechtlust loskomen. Tempo in de muziek neemt toe. De woorden: “STAY!! STAY!!” worden met een mix van wanhoop en overtuiging gezongen. De gefluisterde woorden uit de openingstrack komen terug. Even later klinken er een paar oerkreten die finaal door merg en been gaan. De titeltrack ‘The passing light of day’ raakt iedere vezel van mijn lichaam. Vooral het laatste deel heeft de allure van filmmuziek. Dit is een onvoorstelbaar mooi slotnummer!

Dit is geen album om tijdens de dagelijkse beslommeringen te luisteren. Gedurende deze 71 minuten word ik diverse keren (bijna) tot tranen toe geroerd. Voor ‘In the Passing Light of Day’ zet ik mijn GSM op stil. En laat me geheel meevoeren met dit meeslepende album. Het jaar is nog maar net begonnen, maar heeft nu al een topalbum!

(95/10o, InsideOut Music)