The Bridge – The Bridge

‘The Bridge’ is het gelijknamige debuutalbum van deze Chileense band. Dit album is al in 2011 opgenomen en pas vorig jaar gemasterd. Op hun Facebook pagina vermelden ze bij genre dat ze progressieve metal spelen. Bij info staat progressieve rock vermeld. Is het rock, metal of een mix? De teksten van dit conceptalbum gaan over dat men een masker moet dragen om succesvol te kunnen zijn. Men verliest hierdoor zijn/haar eigen ik. Het kost doorzettingsvermogen om je masker af te doen, en je mooie, eigen persoonlijkheid te laten zien.

Kabbelend water en akoestisch gitaarspel bij aanvang van ‘To beyond’. Zanger/toetsenist Jeff Michell heeft een eigen stemgeluid met een duidelijke uitspraak. De verdeling over de boxen/hoofdtelefoon is subtiel. Er zijn meerdere laagjes snaren, van de gitaristen Gonzalo Pavez en Francisco Soto. En van de bassist Luis Castillo. Hierin zijn details van een tamboerijn verweven. Sampling geluiden op het eind, dit gaat non stop over op ‘Overture 1’. Mooie opbouw naar de rock. Deze track is iets zwaarder en sneller dan zijn voorganger. De zwaardere sound in de snaren had wat dikker aangezet mogen worden. Dit had het contrast met de lichter klinkende muziek vergroot. De meeste wendingen verlopen geleidelijk. De balans tussen ritme en melodie is prima, De meerdere laagjes vocalen in ’World of men’ mengen zich goed. Jeff zingt zijn tekst deels grimmig. De muziek gaat hierin mee. Er gaat een wending komen, dat voel ik. Later dan verwacht is er een gaaf decrescendo. Drummer Alex Labraña bespeelt nu slechts af en toe zijn cimbalen. De herhalingen in dit zachtere en langzamere gedeelte zijn iets te veel. Hierdoor weet The Bridge mij net niet volledig te boeien.

De eerste minuten van de titeltrack verlopen vrij rustig. Jeff’s zachtaardige stem en de muziek vormen een prima blend. Verrassende wending naar meer tempo en meer volume. De zwaardere en donderende delen in het instrumentale stuk zijn heerlijk! Al had het nog wel wat zwaarder mogen zijn. Voor het eerst zet ik volume een stuk harder. Als de zang er weer bij komt, blijft de muziek vrij zwaar. Sommige kunnen het een nadeel vinden dat Jeff de vocale power mist om royaal boven de muziek uit te komen. ‘The Bridge’ lijkt weg te sterven met keyboardtonen. Maar sampling verraadt dat het einde nog niet in zicht is. Onverwacht, maar zeker welkom. Terug naar rustiger vaarwater, met kabbelend water en akoestisch gitaarspel van Jeff. Dit vloeit over naar meer volume, met krachtige muziek. De opbouw naar het einde van het nummer heeft bijna een filmisch karakter. Dit laatste nummer, wat 17 minuten duurt, is absoluut het mooiste. Beter had dit album nauwelijks kunnen eindigen.

Voor een progressieve metalband klinkt het te voorzichtig. De zwaardere delen hebben regelmatig te weinig power. Progrock met een vleugje metal is een betere omschrijving. Het afdoen van het masker, dat levert een interne strijd om. De emotie in zang en muziek is er wel. Maar dit had intenser gekund. Bijvoorbeeld door het contrast tussen de zwaardere en lichtere muziek te vergroten. Het volumeverschil tussen de zachtere en power delen had groter gemogen. De leuke details die er in verwerkt zijn krijgen iets te weinig aandacht binnen het geheel. Toch is dit zeker een behoorlijk goed debuut. Ik ben reuze benieuwd hoe The Bridge zich zal ontwikkelen.

(78/100, Reflexion Records)

1 To Beyond – 3.36
2 Overture 1 – 5.26
3 A new day – 6.15
4 South wind – 1.44
5 World of men – 6.37
6 Lies and mirrors – 4.17
7 The bridge – 17.01