Lonely Robot – The Big Dream

Lonely Robot is één van de projecten van zanger/multi-instrumentalist John Mitchell (o.a. Frost*, Arena). ‘The Big dream’ is een thema album en is het vervolg op zijn debuut ‘Please Come Home’ (2015), met als hoofdpersoon een astronaut. In ‘The Big Dream’ is hij klinisch dood en wordt ingevroren. Hij ontwaakt uit deze cryogene slaap. In een bosrijke omgeving ziet de astronaut mensen met dierlijke hoofden. Door dit gebeuren voelt hij zich opgesloten in zijn onvoorspelbare geest. Craig Blundell (Frost*) bespeelt het drumstel. Één van de gasten is zangeres Bonita Mckinney.

Bij aanvang van dit album komt het thema vrij snel naar voren. Sferische, zachte start van Prologue (Deep Sleep). Een pratende stem waardoorheen wat ruis verwerkt zit, past precies in het plaatje. Langzaam wordt er minder gepraat, en wordt de dromerige muziek iets luider. Sferische muziek heeft in ‘Awakenings’ plaats gemaakt voor rockinvloeden. John’s zang loopt mooi over de boxen heen en weer. Craig laat goed en afwisselend drumwerk horen. Gaaf gitaarspel tijdens een instrumentaal stuk. Interessante mix tussen ritme en melodie. Verrassend einde met enkele tonen die uit de xylofoon lijken te komen.

Al eerder vielen mij de uitgebreide baspartijen op, zo ook in ‘False Lights’. Deze vormen een mooi contrast met de zang, vooral met de hoge, heldere stem van Bonita Mckinney. Subtiel zitten er up-tempo stukken in verwerkt. Soms dringen ze de zang wat naar de achtergrond. Toch is de tekst grotendeels te verstaan. Tijdens een instrumentaal stuk gaat het tempo nog wat omhoog, met een kort minimalistisch stuk als onderbreking. Eigenlijk verwacht ik een verrassing in muziek of zang. Die blijft uit en het einde is wat voorspelbaar.

‘Symbolic’ heeft een strak gespeeld up- tempo intro. Er lijkt snel gespeeld op cimbalen. Het geluid hiervan is scherp en dof tegelijk. Het nummer heeft er onder te lijden. Hoewel er afwisselingen in zitten, komt het ritme met deze sound regelmatig terug. Vanuit de rechterbox klinkt het niet mooi. Met koptelefoon zelfs oncomfortabel. Terwijl de rest van het nummer qua geluid prima in orde is. Sferische en/of dromerige sferen wisselen elkaar ook in de volgende nummers af. Al dan niet aangevuld door een gesamplede stem om de verhaallijn duidelijker te maken. ‘Epilogue (Sea Beams)’ is een instrumentale track waarvan het duidelijk is dat dit het laatste nummer is.

Af en toe zit er een vervelend ‘bijgeluid’ in. Dit klinkt als een mengeling van bromtoon en ruis. Dit heeft iets weg van het geluid van een oude buizenradio. Het past bij het thema. Maar niet iedereen zal er weg van zijn. Dit bijgeluid drukt soms de mooie muziek te ver naar de achtergrond. De gesampelde stem is een aanvulling op het verhaal. Wie houdt van subliem zangwerk, kan hierin iets missen.

John heeft mij niet geheel één met het verhaal kunnen maken. Toch zijn er momenten geweest dat ik daar dichtbij was. Zoals eerder gezegd, door de goede opbouw is het duidelijk dat het verhaal met ‘Epilogue (Sea Beams)’ op dit moment eindigt. Ondanks de genoemde minpuntjes heb ik veel moois gehoord: Er is duidelijk toonhoogte verschil te horen in de drums, bovendien is dit mooi verdeeld over de koptelefoon. Met vlagen zijn er mooie afwisselingen in het (drum)ritme. Sommige bastonen zijn zo vet laag aangezet dat ze net zo goed onder John’s toetsen vandaan kunnen komen. Over toetsen gesproken: veel goed toetsenwerk, vaak in meerdere laagjes. Daar komt bij dat John ook regelmatig meeslepend gitaarwerk laat horen. ‘The Big Dream’ is een vervolg is op ‘Please Come Home’. Beide albums komen ook individueel tot hun recht.

(75/100, Inside Out Music)

1. Prologue (Deep Sleep)
2. Awakenings
3. Sigma
4. In Floral Green
5. Everglow
6. False Lights
7. Symbolic
8. The Divine Art Of Being
9. The Big Dream
10. Hello World Goodbye
11. Epilogue (Sea Beams)