Into the Grave in Leeuwarden drukker dan ooit

Met 5200 bezoekers op vrijdag is het al behoorlijk druk en blijkbaar heeft de organisatie daar niet helemaal op gerekend. Om 16:00 uur terwijl de eerste band The charm the Fury start met haar set, staan er nog hele lange rijen bezoekers voor de ingang, rijen die zich uitstrekken tot aan het begin van de 2 naar toelopende straten… Opvallend is wel dat de meesten het wachten goed opvatten, door een biertje te pakken bij die ene kroeg waar ze toch voor staan of een hapje mee te pikken van een worst en kaas proeverij. Het weer werkt gelukkig ook mee, het is zonnig en toch niet al te heet, al met al perfecte omstandigheden voor een buiten festival. The Charm The Fury en Flotsam and Jetsam, die als tweede band om 17:00 uur speelt, krijgen dus niet de volledige aandacht van het publiek.

Ondertussen is het de beurt aan Metal Church om hun kunsten te vertonen en dan wel met de teruggekeerde zanger Mike Howe die van 1988 tot 1995 ook al z’n ding deed bij Metal Church. Sinds 2015 doet Mike weer mee en vervangt hij Ronny Munroe. De setlist is dan ook afgestemd op Mike, veel nummers van de platen die zijn opgenomen met Mike op zang, en de laatste nieuwe plaat ‘XI’. De band start met een van hun beste nummers uit die periode, ‘Fake Healer’, wat meteen de toon zet. De band is in topvorm, ondanks de korte speeltijd, komt er een aardige selectie voorbij van hun beste platen. ‘Start the Fire’, ‘Reset’, ‘Beyond the Black’ om er een paar te noemen, maar 55 minuten is natuurlijk veel te kort voor een band als Metal Church. Ondanks dat het publiek ervan geniet, is het duidelijk dat de meeste toch voor andere bands komen.

Tijdens de opbouw en het wachten op Alestorm, zingt het hele publiek het refrein van ‘Fucked With an Anchor’. Na het wachten krijgen we de eer om het nummer ‘Keelhauled’ als eerste te horen. In het begin ontstaat er al een pit die net als een maalstroom doet met schepen en iedereen in zijn omgeving mee sleept. Wie niet in de pit zit, staat mee te zingen met de dorst verwekkende teksten. Er is heel wat crowdsurfen en er word zelfs een opblaasbare krokodil naar het podium gegooid. De sfeer is dan ook onverwoestbaar en uiteraard spelen ze ook de bekendste nummers zoals ‘Drink’ en ‘Magnetic North’. Om vervolgens te eindigen met het gevraagde en gezongen ‘Fucked with an Anchor’.

En nu is het de beurt aan Powerwolf! Deze apostelen gestuurd door de metal goden henzelf hebben besloten om hun eerste huil symfonie te laten weerklinken in het nummer ‘Blessed and Possesd’. Het slaat gelijk aan bij het publiek, hun volgelingen. Ze kunnen het niet laten om een van hun oudere banieren te zwaaien in de naam van de metal. Er vindt heel wat headbangen en crowdsurfen en zelfs moshen plaats in hun verplaatsbare kathedraal. Het is dan ook een eer wanneer wij, als trouwe volgelingen, mee mogen huilen met het nummer ‘Armata Strigoi’. We krijgen de bekendste nummers uiteraard ook te horen: ‘Amen and Attack’, ‘Army of the Night’ en ‘We Drink Your Blood’. Natuurlijk krijgen we de preken over de zondes en welke lichaamsdelen je ervoor kan gebruiken in de twee vormen van: ‘Coleus Sanctus’ en ‘Resurrection by Erection’. Al is de grootste zonde toch niks van de eerste twee albums te horen. En toch voldoet dit optreden aan de definitie van perfectie.

De headliner van de dag is niemand minder dan de legendarische Britse Saxon, een totaal ander genre dan wat vandaag de revue heeft gepasseerd. Een klassieker binnen het genre, bekend als een van de grondleggers van de new wave of British heavy metal betekent natuurlijk dat een enorme menigte zich verzamelt voor het podium. Het is dan ook vrij lastig om je een weg te banen door het publiek om een beetje vooraan bij de stage te komen. De heren doen het weer geweldig, spelen strak, Biff is lekker actief en betrekt het publiek er goed bij. De playlist is goed gevarieerd, van goede oude nummers uit de jaren ‘80 zoals ‘Motorcycle Man’, ‘Wheels of Steel’, ‘20.000ft’ en wat nieuwere tracks waaronder ‘Battalions of steel’, ‘Sacrifice’ en de titelsong van hun laatste uitgebracht album ‘Battering Ram’. Er wordt volop mee gezongen, geheadbangd, crowdsurfers leven zich hier ook helemaal uit. Omdat zij nog wat speeltijd over houden, worden we nog getrakteerd op een korte versie van ‘Denim & Leather’ en de volle ‘Princess of the Night’. Kortom een fantastische band voor een top afsluiting van een eerste dag Into The Grave.

Op zaterdag lijkt het in eerste instantie of de weergoden geen zin hebben om mee te werken. Al is het niet al te koud, de dag begint druiliger met af en toe een iets stevigere regenbui. Dat mag de pret niet drukken want bij aankomst op het festival terrein is het meteen merkbaar dat deze dag uitverkocht is, het pleintje staat vol! Daarbij is het goed te vertellen dat de organisatie haar best heeft gedaan om de rijen te verminderen door de deuren een half uur eerder dan gepland open te zetten, bij deze compliment voor deze snelle oplossing! Ondertussen komt de zon ook snel door, het warmt op, het bier vloeit en het belooft weer een gezellige dag te worden.

Om 14:00 uur mogen wij de Nederlandse progressieve band Textures in actie zien. Dit is best bijzonder want de band heeft aangekondigd ermee te gaan stoppen, hun optreden op Into the Grave is dan ook een van de laatste. In november zullen ze hun afscheidstour “Last miles to the Moon” houden. Daarbij zullen zij nog 3 keer in Nederland optreden(De boederij Zoetermeer, Tivoli de Helling Utrecht en 013 in Tilburg). Jammer eigenlijk want deze mannen zijn gewoon goed. Hun muziek is hard maar groovy en melodieus, progressief, misschien zelfs complex te noemen maar zo ontzettend pakkend. De heren geven in ieder geval alles wat ze hebben, spelen enthousiast en dat stralen ze ook uit. Het publiek is misschien iets minder groot dan voor andere bands later deze dag maar degenen die er staan genieten er duidelijk van, van zachtjes mee headbangen tot en met een heftige circle pit. Wederom een top band met een top optreden.

Net na drie uur is het de beurt aan Sodom om het publiek te vermaken met hun teutonische thrash metal. Wat volgt, is een samenvatting uit hun rijke oeuvre met knallende versies van onder andere, ‘Sodomy & Lust’, ‘Outbreak of Evil’ en ‘Agent Orange’. De band is goed op dreef, en ondanks dat het niet altijd even zuiver klinkt, knalt het drietal er stevig op los. Ook nieuwere nummers als bijvoorbeeld ‘M16’ vallen goed in de smaak. Blijkbaar krijgt Tom Angelripper het op een gegeven moment er warm van en trekt z’n bezwete shirt uit, dept nog even z’n oksels voor het shirt in het publiek verdwijnt, om er een fan blij mee te maken wellicht?! Natuurlijk eindigt Sodom met hun publieksfavoriet ‘Bombenhagel’ wat luidkeels word meegezongen.

Van progressief naar Thrash naar nu de brute deathcore van Whitechapel. Dat gaat er heftig aan toe, dat is zeker, zowel de band als het publiek gaat los. Eerlijk is eerlijk je moet van het genre houden om van dit optreden te kunnen genieten. Het is een bak herrie en van een afstand vrij moeilijk om er iets van te maken. Maar als je dichterbij komt, kun je niet anders doen dan de hartstocht van deze muzikanten te voelen. De woede hoor je in de krachtige grunts van zanger Phil Bozeman en in de manier waarop hij deze naar buiten brengt. Een energiek optreden voor een nog energieker publiek.

En dan is het tijd voor een pauze van al dat brute geweld en drukte. Een pauze in eetcafé Neushoorn is gebleken een goede keuze te zijn geweest. Het toeval wilde dat er net een flinke bui voorbij kwam en dan zit je binnen lekker droog aan een lekker biertje met en smakelijk (gezonde) warme hap (zelfs vegetarisch!), en ook nog goed betaalbaar. Wat wil een festivalganger nog meer?

Volgens de timetable is het om 19:20 uur tijd voor een uurtje Overkill. De band, onder aanvoering van Bobby ‘Blitz’ Ellsworth, is in goede doen en heeft er ook duidelijk zin in! Een selectie van hun ‘greatest Thrash songs’ is wat volgt, en Bobby gooit er hier en daar nog wat woordjes Nederlands tussendoor tijdens de aankondigingen, om te laten weten dat Nederland toch wel een speciaal plekje is voor de band. Met ‘Mean Green Killing Machine’ van hun laatste wapenfeit ‘The Grinding Wheel’ gaat Overkill uit de startblokken. Oude en nieuwe songs worden vlot afgewisseld, zo volgen onder meer ‘Rotten To The Core’, ‘Electric Rattlesnake’, ‘Hello from the Gutter’ en meezinger ‘In Union We Stand’. Na het Overkill anthem ‘Fuck You’, wat overigens een cover is van The Subhumans, heeft de band nog een verrassing in petto en eindigt hun set met ‘Radar Love’ van de Golden Earring in een Overkill vette versie!

Arch Enemy luidt hun optreden in door het nieuwe nummer te laten horen ‘The World is Yours’. Met de trotse vlaggen, de stem van Alyssa White-Gluz en de rest van de melodieuze klanken met een rauwe ondertoon is dit een typische optreden van Arch Enemy. Of toch niet, nu nog de bekende nummers spelen zoals War Eternal. Vanuit het achterste stuk van het publiek is duidelijk te zien hoe de front line tekeer gaat op deze 60 minuten show en hoe ze volop genieten. Uiteraard laat de band het ook niet na een aantal oudere nummers te spelen die nog gecreëerd zijn ten tijde van de vorige zangeres Angela Gossow, tevens extreem goed gezongen door Alyssa alsof het haar Apocalyps is en alsof ze eist dat we HAAR naam weten. Het is dan ook zeer opvallend hoeveel dames met blauw geverfd haar er zijn om aan te tonen dat Alyssa haar voetstappen brandend achter laat in de metal scene. De show eindigt met het geweldige nummer ‘Nemesis’ en zorgt ermee dat dit optreden de fans achter laat met een volkomen voldaan gevoel en het publiek tegelijkertijd voorbereidt voor de andere Zweedse Metallers: Amon Amarth.

Tijd voor de laatste band van de dag en dit wordt niet zomaar een optreden maar eerder een avontuur. Het is namelijk tijd voor de machtige Vikingen uit Zweden te weten Amon Amarth. Het voorbereiden en opbouwen van de stage neemt iets meer tijd in beslag maar dat is dan ook meer dan de moeite waard, onder andere door een enorme draak en de mythische vikinghelm met horens waarop het drumstel staat. Een verrassing is het wel wanneer de show geopend wordt met ‘Pursuit of Vikings’ want dat is meestal de afsluiter. Een goede keuze want de toon is gelijk gezet en het publiek gaat gelijk los. De vuisten gaan de lucht in, er wordt mee gebruld, gecrowdsurft, kortom het feest is direct begonnen. De nummers volgen elkaar in een moordend tempo op en tracks als ‘First Kill’ en ‘The Way of Vikings’ van het laatste album zet het publiek in vuur en vlam met iedere keer een wall of death gevolgd door een pit. Johan Hegg staat als altijd op charismatische wijze de show te leiden en zijn fans aan te moedigen te feesten als Vikingen. De nodige klassiekers passeren ook de revue zoals ‘Guardians of Asgaard’ en ‘Death in Fire’ en de inmiddels ook klassieker geworden ‘Father of the Wolf’. ‘Raise your Horns’ zorgt voor, als het nog mogelijk is, een extra feestgevoel en er wordt afgesloten met ‘Twilight of the Thunder God’.

Er wordt op de juiste momenten gretig gebruik gemaakt van vuur elementen, de achtergrond banners regelmatig verwisseld waarbij de lichtshows er perfect op afgestemd zijn om bijbehorende effecten te geven. De aanwezigheid van twee vechtende Viking warriors op het podium draagt bij aan het uitbeelden van de lyrics en maken het geheel een compleet Viking avontuur. Wanneer de laatste noten van ‘Twilight of the Thunder God’ vallen, komt de show (helaas) tot zijn einde met een vuurwerk gordijn. Amon Amarth is een belevenis op zich en dat hebben de heren ons wederom laten zien en voelen. Hier krijgt men nooit genoeg van!

Into the Grave is een gezellig festival en de 2017 line-up was geweldig. Afgezien van de lange rijen op de eerste dag, was alles eigenlijk goed geregeld. Het is alleen hopen dat er bij de volgende editie niet meer kaarten worden verkocht want dat pleintje zou dan wel te klein worden. Al zijn er nog geen namen bekend voor de komende editie, graag tot volgend jaar op Into the Grave 2018!

Tekst:

Marie-France Dorillat
Xavier Willems
Kees Schijven

Foto’s (C) Ruth Mampuys & RockMuZine archive