Festival Zeeltje: gezelligheid, gemoedelijkheid en gitaren

Alweer voor de 25^e keer organiseert stichting “Rock On” festival Zeeltje in Deest. Aan de rand van het dorp, ingeklemd tussen de Waaldijk en een pittoreske vijver ligt het compacte festivalterrein. Het festival kent twee podia. Het buitenpodium waar country- en americana acts het publiek vermaken tijdens het nuttigen van spijs en drank, grotendeels verzorgd door lokale ondernemers. Het hoofdpodium is overdekt door een grote tent die ruimte biedt aan de ruim 1000 toeschouwers die het festival op de zaterdag bezoeken. Het festival kent 3 duidelijk te onderscheiden dagen. De vrijdag is gereserveerd voor de metalheads. Zaterdag is het de beurt aan de rockers. Op zondag is het tijd voor tributebands. De organisatie is er in geslaagd om voor deze jubileumeditie een sterk programma samen te stellen. Met Mo & the Stage Animals, Bad to the Bone, Lovell’s Blade, Voltage, DeWolff, Vandenberg’s Moon Kings en Blues Pills op de zaterdag is er voor elke rocker wel iets van zijn of haar gading.

We beginnen het festival op zaterdagmiddag met Bad to the Bone.

Bad to the Bone

De geschiedenis van Bad to the Bone gaat terug naar 1979, toen de band werd in Gouda werd opgericht. Eind jaren 80 beleeft de band haar hoogtijdagen met twee door topproducer Mike Vernon opgenomen albums en triomfen op zowat elk poppodium dat Nederland rijk is. In 1990 besluit de band dat de koek op is. In 1996 maakt de band een kortdurende doorstart waarna Bad to the Bone in 1998 weer terugkeert in haar winterslaap…. Tot 2017: Bad to the Bone is terug, en hoe. In september komt Bad to the Bone met een nieuw album, maar nog belangrijker, de band gaat weer optreden. Een van die shows leidt naar festival Zeeltje.

Van de winterslaap van 20 jaar valt op het podium van Zeeltje niks te merken. Gretig en enthousiast storten Marc en Maarten Ibelings, Karel Dops en Paul van Schaik zich op een stevig portie rock ’n roll. Bad to the Bone speelt rock zonder onnodige pretenties, gewoon aftikken, 3 akkoorden en gaan! Zanger Marc bedient afwisselend de slaggitaar en de mondharmonica. Als hij de bluesharp ter hand neemt krijgen de nummers gelijk een meer bluesy gevoel. Maar de basis blijft toch energieke rock ’n roll. Het mooiste van de show zit in de staart. ‘Tight Rope’ is een van de hoogtepunten van de set, met een groove die drijft op de grommende bas, messcherpe gitaarriffs. Met de krachtige vocalen van Marc met backing vocals van Maarten en Paul klinkt ‘Tight Rope’ groots. Het bluesy ‘Demons & Devils’ klinkt met een smerige mondharmonica als lekkere swamp blues en is daarmee ook een van de hoogtepunten van de energieke rockshow.

Lovell’s Blade

In 2016 besloot de band Picture terug te gaan naar haar oerbezetting. Zanger Pete en gitaristen Mike en Andre pasten niet meer in dat plaatje en besloten hun eigen weg te gaan. Samen met drummer Noel en bassist Patrick werd dat Lovell’s Blade. De band liet er geen gras over groeien en begin 2017 kwam Lovell’s Blade’s debuutalbum ‘Stone Cold Steel’ uit. De band haalt haar inspiratie uit de heavy rock van AC/DC en de klassieke metal van bijvoorbeeld Saxon.

Dat AC/DC een belangrijke inspiratiebron is voor de band blijkt al bij de introtune. Voor Pete en zijn mannen het podium betreden schalt het klassieke intro van ‘T.N.T.’ door de speakers. Pete zou zo maar familie van Robert Plant kunnen zijn met zijn blonde manen en witte baard. Maar daarmee houdt de vergelijking wel op. Pete heeft een markante en doorleefde rockstem die perfect past bij de powerrock die Lovell’s Blade maakt. Opener ‘Dynamite’ maakt gelijk duidelijk waar Lovell’s Blade voor staat: een betonnen fundament van bas en drums waarover Andre en Mike kwistig strooien met hun powerrriffs en solo’s. Lovell’s Blade balanceert op de kruising tussen heavy rock en metal en doet dat met zichtbaar speelplezier. Natuurlijk passeren ook een aantal Picture classics de revue. Dit tot zichtbaar genoegen van een deel van het publiek. Een van die klassiekers, ‘Traitor’ groeit uit tot het hoogtepunt van de show. Old school metal met donderende ritmes, gierende metalriffs, dubble solo en gloedvolle zang.

Voltage

De geschiedenis van Voltage begint in 2011 als zanger Dave Vermeulen de band opricht. In eerste instantie als Status Quo coverband. Met de komst van gitarist Gijs Heijnen verschuift de focus van covers langzaam naar eigen muziek. In het voorjaar van 2015 verscheen het debuutalbum ‘Travellin’ Men’. De recente geschiedenis van Voltage is enerverend: eind 2015 doet zanger Dave mee aan ‘The Voice of Holland’, in diezelfde periode besluit de complete ritmetandem zijn muzikale heil elders te zoeken en sluiten bassist Bob Donkers en drummer Bart Candel aan. Dit alles luidt voor Voltage een nieuw hoofdstuk in. 9 september kunnen we daar het resultaat van aanschouwen bij de albumpresentatie van Voltage’s tweede album ‘Around the Bend’.

De inspiratiebronnen van een band herken je vaak aan de covers die ze spelen. Bij Voltage is dat niet anders. Natuurlijk speelt de band de Status Quo klassieker ‘Roll Over Lay Down’. Pardon, spelen is niet het goede woord, Voltage geeft de klassieker een nieuwe impuls met veel respect voor het origineel. Maar opvallender is ‘Six Ways to Sunday’, van de southern rockers van Blackberry Smoke. Met name in de nieuwe nummers is de invloed van de southern rock en country onmiskenbaar. Bijvoorbeeld in ‘Pistol Pete’: volvette southern rock met een donderende grooves en messcherpe riffs waarin Dave’s stem zich als een vis in het water voelt. Een tempo lager, maar zeker niet minder indringend is ‘Up the Road’ waarin southern rock en country een prachtig huwelijk aangaan met de soms driestemmige zang. Het absolute prijsnummer van Voltage blijft ‘Motherfucker Jones’ van het debuutalbum. Slepende countryrock die het verhaal van Mr. Jones vertelt met akoestische gitaren maar vooral een smerige solo van Gijs. Natuurlijk wordt vooral ‘Roll Over Lay Down’ hartstochtelijk meegezongen. Maar gedurende de show krijgt Voltage steeds meer bijval en bij het afsluitende ‘Travelling Man’ gaan de vuisten massaal de lucht in tijdens het refrein.

DeWolff

Robin Piso, Luka en Pablo van de Poel waren nog havoscholieren toen ze in 2010 voor het eerst op Pinkpop stonden. Inmiddels zijn podia in heel Europa en ver daarbuiten gezwicht voor de psychedelische klanken van DeWolff. Het geluid van de band is geworteld in de jaren 60 en 70 waaruit de band haar eigen “Raw Psychedelic Southern Rock” destilleert. In de beginjaren waaierde de muziek van DeWolff weids uit met veel ritmewisselingen en uitgesponnen jams op gitaar en hammond. Op de latere albums keert de band terug naar meer traditionele liedjes. Live is er nog steeds veel ruimte voor improvisatie.

DeWolff is wars van kapsones. Als volwaardige roadies slepen Robin en Luka met de loodzware orgels, Leslie versterker en drumkit tijdens het opbouwen van het podium.

DeWolff opent de show furieus met het anti Trump anthem ‘Deceit and Woo’ met grommende bassen en gierende gitaren en de intense stem van Pablo. DeWolff is op zijn sterkst in nummers met een onweerstaanbare groove zoals ‘Satilla nr. 3’ waarin de jams tussen Robin’s orgel en Pablo’s gitaar weids uitwaaieren maar steeds terug de groove in worden gezogen door Luka’s inventieve drumwerk. Het hoogtepunt van de show is de intense ballad ‘Tired of Loving You’ dat opent als een lieflijke ballad maar later ontspoort in een onstuimige jam met een prachtige gitaarsolo. DeWolff heeft zojuist album nummer zoveel opgenomen met als thema “Dat kan harder!” waarvan ‘Big Talk’ een sprekend voorbeeld is. Grommende gitaarriffs en gierende riffs op de Hammond over donderende drums. Voor de afsluiter van een heerlijke avontuurlijke rockshow grijpt DeWolff terug in haar verleden. Het onweerstaanbaar groovende ‘Don’t You Go Up the Sky’ krijgt een gloedvolle uitvoering, begeleid door een enthousiast meeklappend publiek. In dat publiek ontwaren we bijvoorbeeld Dorian Sorriaux en de mannen van Voltage die vol bewondering de hele show meemaken.

Vandenberg’s Moonkings

De grootste naam van de zaterdag van Festival Zeeltje is ongetwijfeld Adrian (Adje) Vandenberg. Met zijn eigen band Vandenberg maakte hij in de jaren 80 furore met klassiekers als ‘Burning Heart’. Vandenberg werd al snel ingelijfd bij grootheid Whitesnake waar zijn gitaarwerk prominent aanwezig is op gigantische hits als ‘Here I Go Again’. Eind jaren 90 neemt Adje Vandenberg afscheid van de rock ’n roll en weidt hij zijn leven aan de schilderkunst. Toch blijft het kriebelen. Eens een gitarist, altijd een gitarist. In 2013 richt hij Vandenberg’s Moonkings om samen met jonge gasten weer lekker rock ’n roll te maken. In 2014 bracht de band haar eerste album uit vol krachtige gitaarrock. In 2017 staat album nummer 2 op de rol. Maar eerst moet het podium van Festival Zeeltje eraan geloven.

Natuurlijk staat de gitaar van Adje Vandenberg centraal in de muziek van de band, maar de hele band staat haar mannetje. Drummer Bart slaat bijkans zijn vellen aan gort, bassist Sem legt steeds een stevige groove neer en zanger Jan bespeelt met humor, krachtige uithalen en overtuiging het publiek. Het speelplezier spat bijna van het podium en gelukkig nemen Ad en Jan zichzelf niet al te serieus. Dit resulteert in heerlijke rockers als ‘Lust and Lies’ met een pompende groove, krachtige vocalen en heel veel ruimte voor de geweldige solo’s van de meester.

Maar het grootste deel van het publiek is toch voor de klassiekers gekomen en daarin worden we natuurlijk niet teleurgesteld. Een donderend gejuich gaat op als Adje Vandenberg de eerste noten van ‘Burning Heart’ op een akoestische gitaar speelt. Ad is duidelijk nog niets van zijn virtuositeit verloren als de powerriffs aanzwellen. Letterlijk iedereen in het publiek zingt hartstochtelijk mee. Hier is men voor gekomen. Als dan ook nog de Whitesnake klassieker ‘Here I go Again’ gespeeld wordt is de avond voor velen al geslaagd. Vandenberg’s Moonkings sluit een steengoeie rockshow af met de Free klassieker ‘All Right Now’. De tent bijna ademloos achterlatend.

Blues Pills

Blues Pills heeft met recht een internationale geschiedenis. De Zweedse halfbroers Zach Anderson en Cory Berry ontmoeten landgenote Elin Larsson in de USA en besluiten samen een band op te richten. Hun eerste tour brengt ze naar Spanje waar ze de toen 16-jarige Fransman Dorian Sorriaux ontmoetten. Ze nodigden hem uit in hun thuisbasis in Örebrö waarna de Blues Pills een feit is. De band noemt haar eigen muziek “harde bluesrock met soulvolle zang”. Het Duitse Rock Hard Magazine omschreef Blues Pills als “een jamsessie van Aretha met Led Zeppelin als begeleidingsband”.

Gloedvolle soul verpakt in een donderende hardrockjas, zo kun je de opener ‘Lady In Gold’ waarschijnlijk het beste betitelen. Zangeres Elin is het stralende middelpunt van de band. Met haar hoogblonde lange lokken en sexy zwarte broekpak is ze sowieso een opvallende verschijning, maar vooral door haar onstuitbare enthousiasme, schier onuitputtelijke energie en die STEM trekt ze alle aandacht naar zich toe. Gitarist Dorian is geniaal, hij laat gitaarspelen zo gemakkelijk lijken, ogenschijnlijk zonder enige inspanning ontlokt hij de meest complexe solo’s aan zijn instrument. Maar het is toch Elin die de aandacht trekt. De seventies soul-rock van ‘Little Boy Preacher’ met zijn gospelkoortjes vormt een eerste hoogtepunt van de show.  De slepende blues van ‘Little Sun’ met een magistrale solo en wederom een hoofdrol voor Elin’s stem is ongetwijfeld het hoogtepunt van de show. Toch is het alweer een cover die het meeste bijval krijgt. Jefferson Airplane’s ‘Somebody to Love’ krijgt een krachtige, soulvolle uitvoering en wordt woordelijk meegezongen door het publiek. In het a-capella intro van het afsluitende ‘Devil Man’ laat Elin nogmaals de kracht van haar strot horen. Waarna de band invalt om nog een keer samen met het publiek het dak van de tent te rocken. Hiermee krijgt een prachtige dag vol goudeerlijke rock ’n roll op Festival Zeeltje een waardige afsluiting. Het publiek gaat moe en tevreden naar huis door de regen die nu, diep in de nacht gestaag valt op het langzaam leeglopende festivalterrein.

Foto’s (C) René Obdeijn