Living Colour – Shade
Living Colour’s hoogtijdagen lagen eind jaren 80, begin jaren 90. Albums als ‘Vivid’ en ‘Time’s Up’ waren klassiekers en lieten een band zien die succesvol pionierde met een eigenzinnige en opwindende mix van metal, rock, blues, funk, rap en jazz. Bovendien was Living Colour samen met onder andere Public Enemy een spreekbuis van een nieuwe generatie van zelfverzekerde zwarte muzikanten. Anthem ‘Cult of Personality’ heeft sinds 1988 niks aan zeggingskracht en actualiteit ingeboet. Na het inktzwarte album ‘Stain’ uit 1993 was de koek op en gingen Corey Glover, Will Calhoun, Doug Wimbish en Vernon Reid elk hun eigen weg. Tot het in het begin van de 21e eeuw weer ging kriebelen en Living Colour nieuw leven in werd geblazen. Dit leverde twee albums op met een aantal pareltjes, maar zonder de impact van het debuutalbum ‘Vivid’. In 2017, na de rellen in Fergusson, Black Lives Matter en de verkiezing van Trump is het heilig vuur bij Living Colour terug. Op het nieuwe album ‘Shade’ klinkt Living Colour urgent als in haar begindagen. De gecombineerde ervaring van deze doorgewinterde muzikanten klinkt door in de creatieve ‘melting pot’ waarin de band haar talrijke muzikale bronnen samenbalt tot een typisch Living Colour geluid.
Het eerste wat opvalt als je het album beluistert is wat een geweldige zanger Corey Glover is, hij klinkt nog even fris en zuiver als op het debuutalbum. Zijn stem lijkt zelfs krachtiger geworden met de jaren. Opener ‘Freedom of Expression (F.O.X.)’ begint furieus, alsof je de band ten tijde van ‘Time’s Up’ hoort, de groove is onweerstaanbaar en Vernon Reid heeft nog geen greintje van zijn virtuositeit verloren.
In interviews gaven Glover en Reid regelmatig aan dat ‘Shade’ een bluesalbum zou worden. Dat dit geen traditionele blues zou worden was van meet af aan duidelijk, maar bluespuristen zullen echt even moeten slikken als ze de beenharde bluesrock van ‘Preaching Blues’ of de met hiphop en metal doorspekte grotestadsblues van ‘Inner City Blues’ horen. Toch hebben beide nummers een onmiskenbare bluesy feel over zich.
De band mijdt de grote thema’s niet: Vrijheid van meningsuiting in ‘Freedom of Expression’, “Black Lives Matter” in de Notorious B.I.G.-cover ‘Who Shot ‘Ya’ en fake news in ‘Program’, toch is het geen prekerige plaat en draait het om de zeggingskracht van de muziek. Het al eerder genoemde beenharde ‘Preachin’ Blues’ is een eerste hoogtepunt van het album. De onweerstaanbaar groovende funkrock van ‘Invisible’ met een glansrol voor de genadeloos funkende riffs van Vernon Reid kan zich meten met de hoogtepunten uit de begindagen. In afsluiter ‘Two Sides’ eist Corey Glover de hoofdrol op. Soepel schakelend tussen aalgladde soul en krachtige rock grijpt Living Colour de luisteraar genadeloos bij de strot, om pas bij de laatste wegstervende gitaarnoten weer los te laten.
‘Shade’ is een geweldig album waarmee Living Colour zich in één klap terugplaatst aan het front van de rock ’n roll. Living Colour klinkt boos, betrokken en intens, maar in plaats van te gaan preken laat de band de muziek voor zich spreken (85/100).
‘Shade’ wordt op 8 september uitgebracht door Megaforce Records. Op diezelfde dag is de band live te zien op CityRock in het Klokgebouw in Eindhoven.
