Overdonderend begin van 2018 met Karma to Burn en Komatsu

Poppodium Volt in Sittard trapt 2018 af met de eigenwijze instrumentale rock van Karma to Burn. Het Amerikaanse trio wordt daarin bijgestaan door het Eindhovense sludge metal gezelschap Komatsu.

Komatsu

“Super Massive Mother Sludgers” prijkt levensgroot op de backdrop achter het podium van de popzaal van Poppodium Volt. Het motto van de band is niet zomaar gekozen. De muziek van Komatsu rolt, net als de enorme bulldozers van het gelijknamige merk, meedogenloos en loodzwaar over de luisteraar heen. Komatsu heeft afgelopen jaar onder andere getoerd met Brant Bjork, drummer van het legendarische Kyuss. Later deze maan sluiten de mannen zich op in de studio om te werken aan album nummer 3.

Komatsu is naar Sittard gekomen om, zoals Mo het typeert: “Jullie nekspieren los te beuken voor Karma to Burn”. Komatsu gaat tekeer als een massieve stoomwals. Onverbiddelijk walst de band over Volt heen. In ‘Long Way Home’ hebben Joris’ drums de impact van heipalen. ‘How’s  About Billy’ laat weer een heel andere kant van Komatsu zien, met fuzzy riffs die worden voortgestuwd door een catchy groove. ‘The Sea is Calm Today’ is misschien wel Komatsu’s allerbeste nummer, dreigend en slepend dendert ‘The Sea is Calm Today richting de break, waarna bijna fijnzinnig weer wordt opgebouwd richting de loodzware riffs. Overdonderend! Als altijd sluit Komatsu af met ‘Komatsu’ met ritmes die even massief zijn als de bulldozers van het Japanse merk.

Karma to Burn

Al 20 jaar gaat Karma to Burn stoïcijns haar eigen weg. Het trio speelt instrumentale rock. Nummers krijgen geen titel, maar simpelweg een nummer. De setlist van Karma to Burn heeft dan ook nog het meeste weg van een bingo formulier met een rijtje getallen onder elkaar. De muziek van Karma to Burn wordt vaak getypeerd als stoner rock, ontstaan in de Californische woestijn onder invloed van dampende wolken cannabis. In feite komt Karma to Burn uit “the Mountain state” West Virginia en gebruikt niemand in de band marihuana. De band zelf typeert haar muziek dan ook liever als ‘Mountain Rock’. De kracht van Karma to Burn ligt in de riff gedreven zwaar groovende instrumentale muziek. Gitarist William Mecum legt uit: “If you want to compose a song without vocals, you have to really concentrate on the continuous flow of the arrangements, after all we don’t have a singer to cover up any weak passages”.

Op een compact podium met de drumriser bijna aan de rand van het podium betreden gitarist Will Mecum, bassist Eric Clutter, en drummer Evan Devine zonder enige plichtplegingen het podium. Instrumenten worden opgepakt en los gaat het. Evan is de energieke motor van de band. Met inventieve en rake drumritmes legt hij de basis voor de onverbiddelijke groove die ten grondslag ligt aan de muziek van Karma to Burn. Bassist Erik en gitarist Will vullen elkaar naadloos aan in de repetitieve riffs die met subtiele wendingen het publiek meezuigen in de muzikale wereld van Karma to Burn. Karma to Burn zoekt haar heil niet in virtuositeit, maar veel meer in het samenspel waarin de groove voor het voetlicht wordt gebracht. Illustratief is dat Will pas halverwege de show de eerste echte gitaarsolo speelt. Het blijft fascinerend om te zien dat het publiek wild enthousiast reageert als Will ‘32’ aankondigt. Nu is ’32’ ook fenomenaal: de meedogenloze groove van bas en drums leggen de basis voor de killer riff waarop niemand in Volt stil kan blijven staan. Veel te snel komt er een eind aan deze overdonderende avond gitaargeweld. De toon voor 2018 is gezet.

fotografie (c) Bert Gysemans