Thunder ingeslagen in Boerderij Zoetermeer

Dinsdag 30 januari donderde het in Zoetermeer, de dag dat twee hardrock legendes de opengeslagen deuren van de boerderij binnen waaide. Thunder en lovell’s Blade, met samen zo’n vijftig jaar podium ervaring, zorgden voor een heerlijke avond hardrock met daar bij de onvermijdelijke “Horns up”.

De aftrap is voor Lovell’s Blade. Onder de bezielende leiding van Pete Lovell. Pete die zijn sporen ruimschoots heeft verdient in de Nederlandse hardrock. Tot aan 2016 is Pete de frontman van Picture, Nederlands eerste echte hardrock formatie. 23 maart 2016 maakte zanger Pete Lovell via Facebook zijn vertrek uit Picture bekend om een nieuwe band te vormen met de naam Lovell’s Blade. Ook André Wullems en Mike Ferguson zullen deel van deze band gaan uitmaken. Voeg daar bij Noel van Eersel,Patrick Vellis en Lovell`s Blade is geboren.

Om acht uur betreden Pete en zijn mannen het podium en proberen zich te positioneren op het vol gepakte podium. De eerste tonen slaan aan, opener ‘Dynamite’ weerklinkt in de boerderij en is een stevige opener, tevens het tweede nummer van de nieuwe cd ‘Stone Cold Steel ‘, welke de band vanavond komt promoten. De nummers volgen elkaar in rap tempo op. ‘Much as I Can’, ‘Nothing to Lose’ nummers met pakkende refreinen en catchy riffs vlammen uit de getergde snaren. De beukende drums en de stem van Pete, met zijn onnavolgbare karakteriserende stem geluid, begeleiden het kwartet.

Pete verontschuldigd zich voor het feit dat zij maar een half uurtje hebben om de zaal op te warmen. Voor ons toeschouwers is dit geen enkel probleem en ze hebben daar absoluut genoeg aan. Wat een Power, energie, en enthousiasme. Dit vijftal is geboren om te performen. Jammer dat er een half uur is ingepland, anders hadden we de complete cd kunnen aanhoren. Gelukkig weet Thunder de band ook goed in te schatten en zijn zij een prima opwarmer voor de hoofd act van vanavond.

Thunder is ontsproten uit de Londense rockband Terraplane. Door onenigheid en meningsverschillen over de muzikale richting tussen de band en de platenmaatschappij besloten de leden afscheid te nemen van elkaar en een nieuwe band op te richten. Het debuut album ‘Back Street Symphony’ van Thunder dateert alweer uit 1989 en zorgde voor een schitterende toekomst in het vooruitzicht, maar in 2000 was het voorbij met de band. In 2002 was daar de wederopstanding van de band op het Monsters of Rock festival in Engeland. Thunder behoort in het zelfde rijtje als Whitesnake en Foreigner, tot de top van de Classic Rock genre. De band heeft inmiddels 11 albums op haar naam staan. Met hun nieuwe plaat “Rip It Up” (2017) zijn zij weer helemaal terug.

Na een kwartier ombouwen klinkt het intro van de ‘Preacher’ (Quinten Tarrentino’s, Pulp Fiction ). De band betreedt het podium, de instrumenten ter hand nemend. Om kwart voor negen schallen de eerste noten van het instrumentaria. ‘Wonder Days’ van het gelijknamige album uit 2014 wordt gevolgd door ‘Enemy Inside’, de eerste track van het nieuwe album ‘Rip iT Up’. En dit nummer staat life als een huis. ‘Serpentine’ klinkt in de boerderij. De eerste mee galmer van de avond. Een lekker rechttoe rechtaan nummer, met mee scanderende hard rockers hoe mooi kun je het hebben. Na de up tempo nummers is het nu tijd voor de iets gematigde sound met de power ballade ‘Reserection Day’. De heren spelen met volle overtuiging. Je blijft je verbazen over Danny`s bewegelijkheid. Mocht er een ministery of silly walks bestaan! Dan was hij prime minister, elk gebrek aan ritme is hem vreemd. Daar staat tegen over dat op het moment dat ‘Right From the Heart’ wordt in gestart, je dit compleet bent vergeten. Met nog steeds een prachtige volle stem wordt deze ballade, van het ‘Rip it Up’ album, gezongen. Vele jaren heeft Danny menig podium hard rockend onveilig gemaakt en heeft zijn stem nog niets aan kracht ingeboet. Heerlijk luisteren naar het knappe gitaar spel van Luke Morley die hier in volledig tot zijn recht komt.

‘Backstreet symphony’ volgt, de avond is in prima balans tussen het oude werk en het nieuwe album ‘Rip it Up’. ‘Higher ground‘, de volgende meebrul ballad in de flink gevulde Boerderij, wordt wederom meegezongen. Wat zo heerlijk is aan Thunder, het klinkt allemaal zo vertrouwd en na al die jaren krijgt de band de zaal nog steeds in beweging. Een zwetende Gary James beukt op het slagwerk en behoudt het tempo met een stevige ritme sectie. Niet verslappend en reten strak, bijgestaan door Ben Matthews op gitaar en Chris Childs op bas. Een mix van eerdere albums, ‘Wonder Day’s, ‘Backstreet Symphony’ en verrassend flink wat nummers van het laatste album staan deze avond centraal. De interactie tussen band en publiek is bewonderenswaardig vanavond. Bij Thunder weet je van tevoren exact wat je te wachten staat, geen complexe gemusiceerde hoogstandjes, maar straight up hardrock, recht van uit het hart. Toe werkend naar het einde van deze avond wordt er afgesloten met respectievelijk, ‘River of Pain’ en ‘Dirty Love’. Bij deze laatste springt Bowes nog even van het podium om een ieder vanaf de vloer op te zwepen. Toch nog even een selfie moment voor menigeen. Dat had in ieder geval in de begin jaren nog niet gekund. De fans wisten wat ze te wachten stond en beide bands hebben niemand teleurgesteld.

Foto’s (C) Johan Sonneveld