DeWolff viert haar nieuwe album met een rock ’n roll hoogmis in Paradiso

“Soli Deo Gloria” staat gebeiteld rond het middelste glas in loodraam van Paradiso. Door dit soort details krijg je wanneer je Paradiso betreedt het gevoel een heuse poptempel binnen te komen. Vanavond is Paradiso van DeWolff, het driekoppige rockmonster dat haar oorsprong had in het diepe zuiden van Limburg, maar tegenwoordig resideert in Utrecht. De band presenteert haar zesde studio album ‘Thrust’ dat vandaag verschijnt. Paradiso is al maanden stijf uitverkocht, wat tekenend is voor de gegroeide faam van de band.

Dawn Brothers

Toen in 2015 lokale Rotterdamse bands als Autophyte, Bermuda Square, Wolf in Loveland en The Rhythm Chiefs uit elkaar gingen besloten de broeders in de rock ’n roll Bas van Holt (zang/gitaar), Levi Vis (bas/zang), Rowan de Vos (keys/zang) en Rafael Schwiddessen (drum/zang) hun krachten te bundelen en een nieuwe band te beginnen. Bolt & The Swamp People was geboren, vlak voor het uitbrengen van hun debuutalbum in 2017 passen ze de naam aan naar The Dawn Brothers. De band wordt geïnspireerd door grote klassieke songsmeders als The Band, Creedence Clearwater Revival, The Rolling Stones en Otis Redding. Zelf zeggen ze: “We play the old souls from the future”. De mannen van DeWolff noemen The Dawn Brothers hun grootste inspiratiebron van het moment. “Dat is de vetste band van nu,” aldus Pablo. “Omdat het vrienden zijn is het misschien een beetje weird om te zeggen, maar ik denk dat ze op dit moment onze grootste inspiratiebron zijn.”

The Dawn Brothers openen bijna zoetsappig met twee liefdesliedjes, vooral in ‘Sweet Love’ is de zang van gitarist Bas prachtig. Daarna wordt het gaspedaal wat verder ingetrapt wat vooral bij ‘How Come’ goed uitpakt. Krachtige southern rock met een geweldige riff die aan the Black Crowes doet denken.

Na het zoetgevooisde ‘Vampire’ is het bijna 8 uur en daarmee tijd voor de Nationale dodenherdenking. Hoe imposant kan stilte zijn op een plek waar even tevoren de decibellen nog regeerden…..

Bassist Levi doorbreekt na 2 minuten de stilte met een eenvoudig: “Op vrede” Waarna the Dawn Brothers met verdubbelde energie ertegenaan gaan.  Scheert ‘Got to Carry On’ nog rakelings langs het zoetsappige, maar door de prachtige vocalen toch bloedmooi. Tijdens ‘Holy Water’ en het afsluitende ‘Staying Out Late’ doen the Dawn Brothers de roemruchte Allman Brothers herleven. Een heerlijke groove, prachtige orgeltjes en vooral de fijne samenzang tussen Bas en Levi. De Dawn Brothers hebben nieuwe fans aangeboord met hun fantastische show.

DeWolff

The Dawn Brothers hebben de lat hoog gelegd voor de hoofdact van de avond. Maar al tijdens de opener van de show, het stevig rockende ‘Big Talk’ is duidelijk wie de baas is in Paradiso. Robin’s hammond buldert, Luka geselt de trommelvellen genadeloos en Pablo laat zijn gitaar gieren. DeWolff is aan! Uiteraard draait de show rond het nieuwe album ‘Thrust’, maar DeWolff schenkt ook ruim aandacht aan ‘Roux-Ga-Roux’ uit 2016. Bijvoorbeeld met het waanzinnig groovende ‘Sugar Moon’ waarin 2 achtergrondzangeressen het soulvolle karakter nog extra benadrukken. ‘Once in a Blue Moon’ is een volgend hoogtepunt van de waanzinnig goede show. Van ingetogen naar uitbundig, bouwt DeWolff de countryrocker op met hoogtepunten voor Robin’s Hammond en de vocalen van Luka en Pablo.  ‘Medicine’ van ‘Strange Fruits & Undiscovered Plants’ uit 2009 vormt in bijna iedere show van DeWolff het epische hoogtepunt. Vanavond is daarin geen uitzondering. Slepend, muzikaal; bloedstollend mooi.

‘Freeway Flight’ begint rustig en ingetogen, maar bouwt langzaam op richting een onvermijdelijke climax waarmee het eindigt met een snoeiharde gitaarsolo van Pablo. Op ‘Thrust’ heeft DeWolff bewust gekozen voor compactere liedjes, slechts 1 van de 11 nummers tikt de 6 minuten aan. Maar DeWolff verliest niet haar passie voor jams en improvisatie. Dat laten Robin en Pablo horen tijdens ‘Tired of Loving You’, een waanzinnig mooi liefdesliedje wat eindigt in een schier eindeloze jam, waarin Pablo laat horen dat hij een van de allerbeste gitaristen van dit moment is.

Na een toneelstukje waarin Levi Vis als toevallige voorbijganger uit het publiek wordt gehaald om mee te bassen op ‘Doublecrossing Man’ wordt het gaspedaal tot op de bodem ingetrapt. Het kwade en rauwe ‘Deceit & Woo’ wordt afgesloten met een moddervette drumsolo. De reguliere set wordt afgesloten met een oudje ‘Don’t You Go Up the Sky’. Een waanzinnige riff op de Hammond, een killer gitaarriff en massa’s energie maken dat Paradiso gaat kolken. Her en der ontstaan moshpits en we ontwaren zowaar een crowdsurfer.

De onvermijdelijke toegift opent met een van de hoogtepunten van ‘Thrust’, ‘Tombstone Child’ met smerige riffs, een duister Hammond orgel en een onweerstaanbare groove. Voor ‘Outta Step & Ill at Ease’ keertNiek Cival Levi weer terug op het podium om de bas ter hand te nemen, zelfs de roadmanager van de avond, Niek Cival, gitarist van the Grand East die de zieke Stefan Wolfs vervangt, neemt de gitaar ter hand. Tijdens het afsluitende ‘Love Dimension’ verandert Paradiso nog een keer in de kerk die het oorspronkelijk was met Pablo als de predikant en voorzanger en het publiek als 1500 man sterk koor dat uit volle borst “We can only be together in a love dimension” meeschreeuwt.

DeWolff trakteert het uitverkochte Paradiso op een ware hoogmis van de rock ’n roll. Groots, krachtig en waanzinnig muzikaal. Rockmuzine waardeerde eerder ‘Thrust’ met een 9 en constateerde dat DeWolff erin geslaagd was de energie van een liveshow op plaat te vangen. Vanavond laat DeWolff zien dat live ook de nieuwe nummers nog een extra dimensie krijgen. Gaat dat zien, live bij u in de buurt.

Foto’s (c)  Lenny van Dijk