Nirwana Tuinfeest: Gezellig en gevarieerd zoals altijd

Alweer voor de 43^e keer organiseert OJC Nirwana het Nirwana Tuinfeest. De traditionele opening van het nieuwe seizoen in de achtertuin van het Lieropse jongerencentrum. In die lange traditie is het Tuinfeest uitgegroeid tot een vaste waarde in de regio. Niet de minste bands weten jaarlijks het podium tussen de weiden en maisakkers aan de rand van het dorp Lierop te vinden. Zo zagen we eerder grote namen als Within Temptation, the Golden Earring, the Stranglers en Kensington acte de presence geven. Ook dit jaar is de organisatie er weer in geslaagd een gevarieerd een interessant programma samen te stellen waarin ieder zijn eigen voorkeuren terug kan vinden. Rockmuzine zo Rockmuzine niet zijn als we niet vooral aandacht besteden aan de acts met stevige gitaren.

Nirwana Tuinfeest is dit jaar alweer voor aanvang volledig uitverkocht.

Vrijdag is voor onze zuiderburen

Op de vrijdag van Nirwana staan er twee topbands uit België op het programma: K’s Choice en Triggerfinger. Maar het eerste dat onze oren gewaarworden is het bekende stemgeluid van Peter te Bos.

Claw Boys Claw

De oude rockers van Claw Boys Claw zijn alweer sinds 1983 bij elkaar. Nou ja, de harde kern van zanger Peter te Bos en gitarist John Cameron dan. De ritmesectie van de band kende door de jaren heen nogal wat personeelswisselingen. Op dit moment wordt de bas beroerd door Marc Bruystens en de drumkit is in de vertrouwde handen van Jeroen Kleijn, die we later nog eens tegenkomen achter de trommels van Johan.

Peter te Bos is het typische voorbeeld van een vos die wel zijn haren kwijtraakt, maar nooit zijn streken. Al tijdens de opener ‘It’s Not Me, The Horse Is Not Me’ pikt hij de filmcamera in van de cameraman op het podium om zijn eigen beelden te maken. Maar vergis je niet, Te Bos is ook een serieus goede zanger en bovenal een charismatisch podiumbeest. Claw Boys Claw heeft een nieuw album uit en dat willen ze weten. De set is opgebouwd rond ‘It’s Not Me, The Horse is Not Me’. Ernstig fijne liedjes, vol heerlijke riffs, zoals het zwaar groovende ‘Suck Up The Mountain’ en prijsnummer ‘Polly Maggoo’. Maar Nirwana ontploft pas echt bij klassiekers als ‘Magic Dice’ en de loodzware Jethro Tull cover ‘Locomotive Breath’. Te Bos heeft het zichtbaar naar zijn zin. Zozeer dat hij aankondigt: “Morgen komen we weer spelen, de organisatie weet het nog niet, maar wij wel.” Helaas moet hij net voor hij van het podium stapt bekennen “dat het morgen misschien toch niet door kan gaan.”

K’s Choice

Het is 25 jaar geleden dat het Belgische K’s Choice haar eerste en grootste hit had met ‘Not An Addict’. De band is nog steeds springlevend getuige de productie van een studio album, een akoestisch album, een film soundtrack, een live album en een jubileum uitgave in de afgelopen 3 jaar. ‘The Phantom Cowboy’ uit 2015 hoort tot de allerbeste platen van broer en zus Bettens, nog altijd de kern van K’s Choice.

De show opent met de stevige gitaren van ‘We Are the Universe’. K’s Choice is een geoliede liveband waarvan de leden al jaren samenspelen en die muzikaliteit aan speelplezier koppelen. Maar het is toch de waanzinnige stem van Sara Bettens die het verschil maakt. Krachtig, spatzuiver en sensueel hees. In 25 jaar heeft K’s Choice een imposante hoeveelheid klassiekers geproduceerd. Het meeslepende ‘Believe’ en het bloedmooie tragische ‘Allmost Happy’ worden dan ook harstochtelijk meegezongen door het publiek op Nirwana. Toch is ‘Phantom Cowboy’ het titelnummer van het meest recente album een van de hoogtepunten. Vol spanning en zelfvertrouwen gezongen: “It’s Allright, I’m gonna be who I am”.  Sara Bettens heeft het zichtbaar naar haar zin. Ze zegt breed lachend: “Ik kwam vanmorgen aan uit het westen van de Verenigde Staten en was vermoeid, jullie geven mij de energie voor deze show.”Uiteraard komen de grootste hits ‘Addict’ en ‘Everything For Free’ in geinspireerde uitvoering aan bod, tot uitzinnige vreugde van het Nirwana publiek. K’s Choice sluit traditioneel af met het langzaam opbouwende ‘We Are Glaciers’ wat opent met Gert Bettens op Ukelele en eindigt in een orkaan van gitaargeweld.

Electric Eel Shock

Japanners staan bekend als misschien wel het meest beleefde en volgzame volk ter wereld. Electric Eel Shock vormt daarop een uitzondering. De band is een trio rockers die lak hebben aan alle conventies en rock, punk en metal op een hoop vegen in hun knallende live shows. De band deelde regelmatig het podium met Peter Pan Speedrock, wat een indicatie geeft waar de mannen hun inspiratie vandaan halen.

Electric Eel Shock mixt slim hardrock klassiekers in de set van eigen nummers. Zo trekt de band snel publiek door te openen met Black Sabbath’s ‘Ironman’. Op het podium is het wonderbaarlijk te zien dat 3 kleine Japanners zo’n bak herrie kunnen produceren. Electric Eel Shock zit vol energie. Op een gegeven moment hangt de bassist al bassend in de stellages van het podium terwijl de zanger het publiek verder ophitst. Als dan ook nog een paar AC/DC riffs gespeeld worden is het feest in de tent compleet. De show van Electric Eel Shock is ook nog leerzaam, zo leren we dat “Kanpai” proost betekent in het Japans.  Electric Eel Shock maakt indruk met haar recht vooruit rock ’n roll vol passie en energie.

Vintage Trouble

Vintage Trouble uit Los Angeles is een kwartet rondom zanger Ty Taylor. De band speelt een opwindende mix van soul, blues en rock ’n roll en werd eerder gevraagd om bands als AC/DC te begeleiden op haar wereldtour.

We spotten zanger Ty eerder in jeans en t-shirt naast het podium toen hij K’s Choice stond te bewonderen. Op zo’n moment is hij een niet zo opvallende man van gemiddelde grootte. Dat verandert als Ty het podium betreedt. Met een smetteloos wit overhemd, opvallende pantalon en vooral zijn uitstraling lijkt hij twee keer zo groot. Ty beheerst het podium en de band speelt in dienst van de zanger. De show opent met de meesterlijke riff van ‘Blues Hands Me Down’. En binnen no time staat Ty op de barrier om dichter bij het publiek te zijn. Dat heeft resultaat, al gelijk zingt en springt Nirwana enthousiast mee. Vintage Trouble wisselt opwindende Rhythm ’n Blues af met mierzoete soul, tijdens die laatste momenten raakt de vaart een beetje uit de show en moet Ty weer hard werken om de aandacht van het publiek terug te veroveren. Hij springt dan ook regelmatig het publiek in om tot achterop het veld het publiek direct tot dansen te bewegen. Op zulke momenten is Vintage Trouble onweerstaanbaar en is stilstaan geen optie.

Triggerfinger

Triggerfinger is al jaren een van de meest gevraagde livebands op festivals overal in Europa. En niet voor niks:  Triggerfinger weet overal waar het optreedt podia af te breken. Het trio, Ruben Block, Monsieur Paul en Mario Goossens, sinds de release van het laatste album is gitarist Geoffery Burton als vierde bandlid, mixt zware stoner riffs aan de sexy uitstraling en vocalen van zanger Ruben.

Op het podium van Nirwana verspilt de band geen moment aan overtollige praatjes of zoals Ruben het uitdrukt: “Wij praten vanavond minder tussen de muziek door zodat we meer liedjes kunnen spelen. Makes perfect sense. Bovendien zijn we geen cabaret.” Triggerfinger speelt hard, strak en vooral geïnspireerd. Zanger Ruben staat regelmatig in karakteristieke rockposes op het drumpodium, maar komt daar door zijn jongensachtige charme en waanzinnige gitaarspel altijd mee weg. Drummer Mario bijt bijkans stukken uit zijn cymbalen en Monsieur Paul en Geoffrey spelen onverstoorbaar hun partijen. Het hoogtepunt van de show is het epische ‘My Baby’s Got a Gun’ dat opent met een enkele noot op Ruben’s gitaar. Langzaam wordt de spanning opgebouwd richting de onvermijdelijke ontlading die komt met een orkaan van geluid. Net als je denkt dat het niet harder kan weet Triggerfinger er nog een tandje bij te zetten en lijkt het of hemel en aarde vergaat. Triggerfinger eindigt de show in stijl met de opzwepende Iggy Pop cover ‘Funtime’. Triggerfinger betoont zich een waardige afsluiter van de vrijdag van Nirwana Tuinfeest.

Dansen zullen we op zaterdag

Mooon

Een neef, twee broers, vaders platenkoffer met albums van Led Zeppelin, Deep Purple en the Beatles en een schuur in de achtertuin. Meer is er niet nodig om een band op te richten.  In ieder geval, zo begon Mooon in 2013. Sindsdien gaat het hard met het trio uit Aarle Rixtel. In 2017 kwam hun debuutalbum ‘Mooon’s Brew’ uit. Mooon stond al in DWDD en de uitnodiging voor Eurosonic Noorderslag is al in de bus.

Mooon omschrijft haar muziek als “garagerock met een psychedelisch randje en surfie invloeden”. De heren spelen een thuiswedstrijd op het Nirwana Tuinfeest en dat blijkt. Ondanks het vroege tijdstip staat het veld voor het hoofdpodium al vol.  Opener ‘Too Cool for Skool’ met haar onderkoelde opening vol psychedelische gitaren en koortjes ontploft halverwege en is daarmee gelijk een van de hoogtepunten van de show. Mooon wisselt catchy sixties liedjes af met psychedelische instrumentals.  Het lekkerst bewaart de band voor het laatst.  Tijdens epische ‘Alcohol’ met Tom op mondharmonica en het fijne koortje door Gijs en Tom wisselt Mooon slepende stukken af met psychedelische jams. Nieuwe single ‘She Makes Me Feel’ heeft zo’n onweerstaanbaar refrein dat zich in je brein nestelt.

The Godfathers

The Godfathers werden in 1985 in Londen opgericht door de broers Peter en Chris Coyne. De band kreeg al snel een geduchte live reputatie in het lokale bandcircuit. Na een rumoerige periode kwam de band in 2009 weer in haar oorspronkelijke formatie bij elkaar. Sindsdien gaat de band weer los op de podia van haar vaderland en overal in Europa waar ze op hun grootste hit ‘Birth School Work Death’ zitten te smachten.

Zanger Peter is de absolute frontman van de band. Hij spuwt zijn teksten bijna letterlijk in de microfoon. Gitarist Steve is de showman van de band met zijn stoere rockposes. Een aantal oudere mannen in het publiek zingt de nummers van the Godfathers hartstochtelijk mee. Voor mannen op leeftijd zijn songtitels als ‘Till My Heart Stops Beating’ en ‘Diffribilator’ behoorlijk gewaagd. Maar the Godfathers komen er door hun enthousiasme en energie mee weg. Het hoogtepunt van de show is hun grootste hit ‘Birth School Work Death’, zo’n beetje het levensverhaal van de band.

Jett Rebel

Jelte Tuinstra, zoals Jett Rebel in het dagelijks leven heet, begon in 2012 voor zichzelf. Sindsdien gaat het hard met dit muzikale wonderkind. 3 FM, DWDD, Serious Request en de 5 mei viering, je komt Jett Rebel overal tegen. Als muzikale kameleon wordt hij ook wel de Nederlandse Prince genoemd. Geen enkel optreden van Jett Rebel is hetzelfde.

Op het podium van Nirwana is “Dansen” het toverwoord. Met funky beats, opwindende gitaarriffs en een energieke, enthousiaste Jett Rebel neemt de band op het podium het Nirwana publiek op sleeptouw en al snel staat het hele veld te springen. De huidige single ‘Amy’ wordt door Jelte aangekondigd als een radioliedje, compleet met een melige radio 2 aankondiging. Het mooist is ‘Lucky Boy’, vette jazzfunk, waarin zelfs een hint van country te horen is.  Jett Rebel krijgt Nirwana aan het dansen met een energieke show.

Millionaire

Tim Vanhamel is ook zo’n muzikaal wonderkind, gitarist bij deUS, protegé van Josh Homme, en gitarist bij the Eagles of Death Metal. Het leek of alles bij Vanhamel aan kwam vliegen. Toch hadden de moordende tourschema’s grote uitwerking op zijn privé-leven en Vanhamel dook onder. In 2017 keerde hij terug met zijn oude liefde Millionaire en bracht en passant een nieuw album ‘Sciencing’ uit. De muziek van Millionaire is niet in een hokje te plaatsen. Intens is het enige woord dat de lading dekt.

Millionaire speelt snoeihard, snaarstrak en intens. Er is nauwelijk ruimte om te ademen. Toch blijf je luisteren, de duistere, hypnotiserende grooves trekken je onweerstaanbaar de muziek in. Zanger- gitarist Tim Vanhamel springt, danst en beweegt alsof hij door de duivel zelf bezeten is. De show is compromisloos hard, oordoppen zijn geen overbodige luxe, maar tegelijkertijd gaat je lichaam onweerstaanbaar aan het bewegen door de meedogenloos doordenderende grooves. Hoogtepunt van de show zijn het bezwerende ‘I’m on a High’ en de smerige dance grooves van ‘Champagne’. Millionaire is zeker geen allemansvriend, maar voor de fijnproevers is het zeker een van de hoogtepunten van deze aflevering van het Nirwana Tuinfeest.

My Baby

My Baby bestaat uit broer en zus Joost en Cato van Dijck en de Nieuw-Zeelandse gitarist Daniel Johnston. My Baby maakte tot nu toe 3 albums en geniet over de hele wereld een geweldige reputatie met haar energieke liveshows. My Baby omschrijft haar muziek als “Delta trance Louisana dub indie funk”.

Drummer Joost is het hart van de band. Zijn snaarstrakke, en tegelijkertijd inventieve beats vormen de basis van de ‘organic dance’ van My Baby, de funky, bluesy riffs van Daniel en de bijna buitenaardse zang van Cato doen de rest. Tijdens opener ‘Love Dance’ moet Nirwana nog wennen aan het funky geluid van de band, maar vanaf het onweerstaanbare ‘Remedy’ gaat het publiek voor het hoofdpodium los. Tijdens het optreden maakt het niet meer uit welk nummer My Baby speelt, de groove is onverbiddelijk en Nirwana springt en danst enthousiast. Het enthousiasme van het publiek slaat over naar het podium waarmee de show van My Baby uitgroeit tot een van de hoogtepunten van de zaterdag. De hoogtepunten van de show zijn het catchy ‘Uprising’ waarin de sensuele zang van Cato de hoofdrol opeist en het pulserende ‘Seeing Red’ dat eeuwig door zou kunnen gaan.

Tusky

Het contrast met Tusky kan eigenlijk niet groter zijn. Van psychedelische dance naar snoeiharde punk. Dit soort contrasten blijkt op Nirwana wonderwel te werken. Tusky is ontstaan nadat het roemruchte John Coffey voor onbepaalde tijd de gitaren aan de wilgen hing.

Waar John Coffey kon vertrouwen op zanger David Achterdemolen om het publiek aan te vuren, moet zanger-  gitarist Alfred Luttikhuizen harder werken om de moshpit op gang te brengen. Crowdsurfen met microfoon én gitaar is nu eenmaal niet zo praktisch. Maar na een slimme truc, om twee goedwillende mannen in het publiek aan te wijzen als aanjagers van de pit, gaat het dan toch los in de tent. Moshpits en circlepits wisselen elkaar af, aangevuurd door de doordenderende punkexplosies die Tusky op Nirwana afvuurt.

Johan

“Noem het geen reünie, de terugkeer van Johan. Een nieuw begin, dat is het. Maar welbeschouwd pakt de band van Jacob de Greeuw de draad op waar ze ‘m in 2009 lieten vallen.  De wederopstanding van JHN gaat vergezeld van een klassiek nieuw album én een gereviseerde band die popelt om d’r op te klappen.“ Zo lezen we in de bio van Johan op Facebook. Johan maakt melodieuze indierock in de traditie van Crowded House en R.E.M.

Achter de drumkit ontwaren we een bekend gezicht. Drummer Johan Kleijn zagen we gisteren nog de vellen uit de trommels slaan bij Claw Boys Claw, vandaag voert hij het ritme van Johan aan. Bassist Diets Dijkstra komen we later op het festival nog eens tegen in de Black Crowes tributeband. Met haar verzorgde, melodieuze gitaarpop vormt Johan het perfecte decor voor een zwoele zomeravond als vanavond. Het publiek voor het hoofdpodium geniet bijna ingetogen van klassiekers als ‘Paperplane’.

Vuur

Vuur is het nieuwste project van misschien wel een van de beste-, maar zeker een van de sympathiekste zangeressen van Nederland: Anneke van Giersbergen. Anneke’s naam is onlosmakelijk verbonden met de Gathering maar de zangeres uit Oss heeft sinds 2007 talloze muzikale projecten opgezet.

De band achter Anneke bestaat uit metal muzikanten die hun sporen verdiend hebben in bands als Streams of Passion, the Gentle Storm en Gorefest. Vuur opent stormachtig met donder, bliksem en haarscherpe riffs. De vocalen van Anneke klinken krachtig en spatzuiver over de doordenderende riffs. Afwisselend zingt ze stevig en sprookjesachtig hoog. Naast eigen nummers van Vuur passeren ook stukken van the Gathering en the Gentle Storm de revue. Hoogtepunt van de indrukwekkende progressive metal show is ‘Freedom – Rio’ dat melodieus opent met een piano, waarna langzaam opgebouwd wordt richting onverbiddelijke riffs.

Typhoon

Voor Typhoon is het Nirwana Tuinfeest een soort reünie op het podium na maandenlange afwezigheid. Typhoon komt naar Nirwana op volle oorlogssterkte, wat betekent dat er 10 man op het podium staan, waaronder drie blazers, een drummer, een bassist, keyboardspeler, gitarist, dj, mc en Typhoon zelf.

De R & B van Typhoon is precies waar Nirwana aan het begin van de zaterdagavond behoefte aan heeft. Het veld voor het hoofdpodium verandert dan ook in een kolkende, dansende massa. Zeker de grootste hit van Typhoon’s laatste album ‘Zandloper’ met zijn karakteristieke trompet zet Nirwana in vuur en vlam. De kracht van Typhoon is de combinatie van de onweerstaanbare groove met de poëtische teksten van zanger Glenn.

 

Zondag is familiedag

De zondag van Nirwana Tuinfeest is sinds jaar en dag de familiedag. De entree is die dag gratis, er verrijzen springkussens op het terrein en het lijkt of zelfs het volume van de beide podia wat naar beneden is geschroefd. Met als gevolg dat heel Lierop en omstreken uitloopt richting Nirwana en er in de loop van de middag niemand meer binnen mag als er niet ook iemand het terrein verlaat. Dus weer een uitverkocht huis.

Op de zondag ligt de nadruk van het Nirwana Tuinfeest wat minder op de muziek maar meer op gezelligheid. De hoofdmoot van het programma bestaat uit tribute bands van bekende bands uit de muziekgeschiedenis.  Veel getalenteerde muzikanten die in het dagelijks leven in bekende Nederlandse bands spelen zien het als een fijn tussendoortje om regelmatig met wat bevriende muzikanten de muziek van hun muzikale helden te spelen. Het niveau van de shows is dan ook vaak prima. Zo ook op Nirwana.

Rockmuzine valt gelijk met de neus in de boter. Een van de allerbeste rockzangers van Nederland, Merijn van Haren, heeft samen met een drietal van zijn Navarone maten een wat heimelijke voorliefde voor the King of Pop, Michael Jackson. Merijn doet nog net niet de Moonwalk, maar verder is hij tijdens de show Michael Jackson. Snaarstrak, ritmisch, melodieus en waar nodig aangevuld met spijkerharde gitaarriffs komen alle grote hits van Michael Jackson langs. Van ‘Billie Jean’ tot ‘Beat It’. Maar ook ‘Dirty Diana’ en ‘Earth Song’ krijgen een gloedvolle uitvoering door de Kings of Pop.

Van Michael Jackson naar the Black Crowes zit normaal een onoverbrugbare afstand. Zoniet op Nirwana Tuinfeest. Nauwelijks bekomen van de dansbare beats van the King of Pop steken we over naar de Multitube stage om de bijna religieuze beleving van de koningen van de Southern rock te ondergaan. Een gelegenheidsformatie uit de regio heeft zich het oeuvre van the Black Crowes eigen gemaakt en weet de tent drie kwartier te in haar greep te houden met klassiekers als ‘Remedy’, ‘Thorn in My Pride’ en de Otis Redding cover ‘Hard to Handle’. De zanger van de band, tesamen met de achtergrondzangeressen van Mr Crowes Garden verdienen een extra vermelding, door hun bezielde zang was de show extra overtuigend.

Gelegenheidsformatie Once durft het aan om een tribute van een van de allerbeste live bands te spelen. Pearl Jam staat bekend om haar fantastische shows, niet in het minst door de fantastische stem van de charismatische frontman Eddy Vedder. Het moet gezegd dat die lat wat te hoog is gegrepen voor de zanger van Once, maar de band brengt wel een steengoede show en de Multitube tent staat drie kwartier lang te schudden op haar grondvesten. Zo enthousiast gaan band en publiek tekeer tijdens Pearl Jam krakers als ‘Even Flow’, ‘Animal’, ‘Black’, ‘Alive’ en de kolkende afsluiter ‘Rearviewmirror’ waarbij zelfs een moshpit ontstaat waar de bassist zich dapper in waagt, rondgedragen op de schouders.

Het hoogtepunt van de zondag vindt plaats op het hoofdpodium. Rockband Green Lizzard is twee jaar terug een samenwerking aangegaan met Rudeboy, de rapper van het roemruchte Urban Dance Squad om een tribute te brengen aan hun gezamenlijke helden van Nirvana. Vandaag op het Nirwana Tuinfeest treedt deze gelegenheidsformatie voor het laatst op in deze hoedanigheid. In de woorden van Rubeboy: “Je kunt zo niet eeuwig doorgaan, dat zou stompzinnig worden, maar niet getreurd, we komen in het najaar zeker terug met iets anders tofs”. Maar eerst moet er gerockt worden. En het gaat erop, zowel op als voor het podium. Naarmate de show vordert wordt de moshpit alleen maar groter, er vliegt bier door de lucht en de teksten worden op het hele veld bijna woordelijk meegeschreeuwd, kortom: één groot feest. Van ‘In Bloom’ tot ‘Stay Away’ en van ‘Lithium’ tot de onvermijdelijke afsluiter ‘Smells Like Teen Spirit’, alles is raak. Het is maar goed dat er geen dak zit op het veld voor de Main Stage, dat had de show van Green Lizzard ft. Rudeboy zeker niet overleefd.

 

Fotografie: (c) Jack Kok