The Doors Alive doen The Doors herleven in Oosterpoort
Dat The Doors nog steeds even populair zijn als in de jaren ’60 en ’70, de tijd waarin de band zelf nog muziek maakte en rondtourde, blijkt uit het feit dat de show van The Doors Alive in de Oosterpoort op 22 september volledig uitverkocht was. De Britse tribute-band met Nederlandse frontman verzorgde een avond vol met de bekendste en meest geliefde Doors-hits. De zitplaatsen in de zaal zijn bijna allemaal al bezet ruim voor de show begint, en het stavlak voor het podium stroomt steeds voller terwijl er op de achtergrond jaren ’60-hits worden afgespeeld die een gepaste sfeer creëren.
Aangezien er geen voorprogramma staat ingepland, komt de band om iets over half negen al het podium op. Het publiek verwelkomt de muzikanten met een enthousiast applaus, maar wordt past echt extatisch als zanger Mike Griffioen het podium opkomt. Alles aan hem, van zijn uiterlijk (dikke krullen, zonnebril en leren broek) tot zijn mimiek, doet aan Jim Morrison denken. Ook zijn stem, blijkt even later: de sterke, warme stem die niet alleen laag en statig kan klinken, maar ook hoog en gillend overtuigend overkomt lijkt opvallend veel op die van Morrison. Nummers als ‘Break On Through’ en ‘Unknown Soldier’ worden door het publiek uitbundig meegeschreeuwd en vooral op de voorste rijen wordt er op elk nummer wel gedanst. Sommige nummers worden ingekort, zodat er extra veel verschillend materiaal langs kan komen: ‘Alabama Song’ wordt redelijk snel afgekapt en opgevolgd door ‘Backdoor Man’ en ‘Five To One’.
Op dezelfde manier wordt ‘Spanish Caravan’ halverwege omgezet in ‘Light My Fire’, een van de bekendste Doors-klassiekers – vanuit de hele zaal wordt er meegezongen, en de omvang van het publiek wordt duidelijk als tijdens de zin ‘Try to set the night on fire!’ de hele zaal even in de spotlights wordt gezet. Er wordt wel ruim de tijd genomen voor jams en solo’s binnen de monumentale nummers: tijdens de solo van ‘When The Music’s Over’ gooit toetsenist Norbert Varga zelfs zijn voet op zijn keyboard. In de solo’s wijken de muzikanten enigszins af van het bekende pad: hoewel ze the Doors trouw blijven, geven ze een eigen invulling aan de nummers, wat zorgt voor een wat minder sterk reproductie-gehalte.
Ondertussen verlaten steeds meer mensen hun staplaats op het balkon of zitplaats in de zaal om zich te mengen in het staande publiek dat deint en danst op de opzwepende orgeltonen en denderende stem van Griffioen. Wat er aan dynamiek op het podium ontbreekt (alleen zanger Mike loopt wat heen en weer, verder is de band vrij passief) wordt goedgemaakt door de energie en het enthousiasme van het publiek, dat zich helemaal uitleeft op de tijdloze klassiekers. The Doors Alive houdt The Doors levend door middel van muzikale kundigheid, maar het publiek in de uitverkochte zaal maakt het concert écht levendig: uit het feit dat jong en oud even sterk vertegenwoordigd waren in de zaal blijkt dat The Doors nog steeds ‘alive’ zijn en dat zullen blijven ook.
