SEVENTH WONDER – TIARA
Wanneer je als zanger, naast je eigen band, een tweede baan als vocalist aanneemt bij een succesvolle band, werkt dat alleen maar in het voordeel van je eigen band.
Een goed voorbeeld ervan is die van Corey Taylor en James Root, welke eerst wereldfaam vergaarden met Slipknot, om later vervolgens Stone Sour weer op te pakken. Met meer succes dan dat Stone Sour ooit ervoor heeft gehad. Waarschijnlijk heeft de Zweedse band Seventh Wonder hetzelfde gedacht, maar of dit ook voor hun gaat gelden is nog maar de vraag…
Seventh Wonder is de band van huidige Kamelot-vocalist Tommy Karevik. Tevens zou de luisteraar Karevik ook kunnen kennen van zijn samenwerkingen met Ayreon op de albums ‘The Theory of Everything’ (2013) En ‘The Source’ (2017)
En net als bij Kamelot is ook hij de tweede vocalist die plaats neemt achter de microfoon bij Seventh Wonder. Na hun debuut ‘Become’ (2005) Besloot voormalig vocalist Andi Kravljaca de band te verlaten. In 2006 bracht de band hun eerste album met Karevik uit getiteld ‘Waiting in the Wings’. Daarna volgden nog ‘Mercy Falls’ (2008) En ‘The Great Escape (2010) Alsmede het live album ‘Welcome To Atlanta Live 2014’ (2016). Net als bij ‘Mercy Falls’ is ‘Tiara’ het tweede conceptalbum voor de band.
‘Tiara’ opent met de symfonische synthesizer intro ‘Arrival’, gevolgd door de track ‘The Everones’. Deze track opent zich met een nogal lang intro van een stevig en melodieus gitaarspel en keyboardsound.
Ter afwisseling in de vocalsound heeft Karevik een paar keer een couplet in een vervormde stem gezongen, welke bij mij eerder een lichte irritatie opwekt dan een interessante toevoeging. De sound op deze track klinkt verder eentonig en te veel rechtlijnig. Wat ze als afwisseling in de vocalsound willen aanbrengen, doet Seventh Wonder in de muziek dan weer niet. Gauw maar door naar de volgende songs…
‘Dream Machines’, ‘Against The Grain’, ‘Victorious’, zijn allen stuk voor stuk songs die saai en te veel van hetzelfde klinken. Gelukkig laat Karevik de vervormde stem nu achterwege, maar in plaats daarvan kiest hij voor een overdreven dramatiek in zijn vocals. De verschillende instrumenten lopen niet met elkaar over en vooral de syntheziser wordt iets te vaak ingezet dan dat de luisteraar lief is. Begint ‘Against The Grain’ nog met een interessante akoestische gitaar intro. Wanneer er een gitaarsolo en een keyboard zich eentonig inzet onder de overdreven zang van Karevik is de nieuwsgierigheid al snel weer verdwenen.
Ook het epos ‘Farewell’ is weinig vernieuwend en erg slaapverwekkend.
In ‘Tiara’s Song (Farewell Pt. 1)’ moet de afwisseling in het tempo zitten, maar door de overdreven zang en te veel aan synthesizers wekt dit gauw de verveling op.
Op ‘Goodnight (Farewell Pt. 2)’wordt er weer zo’n typische piano intro ingezet, maar Karevik zet op deze mid-tempo song zo’n belachelijk theatrale voorstelling neer met de lyrics dat het mij nogal op de lachspieren wekt. Wanneer er op ‘Beyond Today (Farewell Pt. 3)’ een vrouwelijk vocal als achtergrondzang wordt gebruikt op deze pianoballad, vraag je bij jezelf af welke toevoeging zij geeft aan de track.
De overige tracks ‘The Truth’, ‘By the Light of the Funeral Pyres,’ ‘Damnation Below’, ‘Procession’, en ‘Exhale’ bieden de luisteraar geen verdere hoop meer voor verbetering.
Op ‘The Truth’ is het achtergrondkoor en de opnieuw vrouwelijk vocale toevoeging erg slaapverwekkend, en heeft een gitaarsolo als opener op ‘By The Light of The Funeral Pyres’ mij nog nooit eerder zo op de zenuwen gewerkt. Op ‘Damnation Below’ hoor je hetzelfde als wat je daarvoor hoorde. Na een slechts 45 seconden durend stukje zang onder slechts een orgelsound heb je het als luisteraar wel gehad, en ben je blij als de weinig boeiende afsluiter ‘Exhale’ is afgelopen.
Ik wil even duidelijk maken dat ik zanger Tommy Karevik absoluut een prima vocalist vind.
Zijn albums met Kamelot ‘Silverthorn’ (2012) En ‘Haven’ (2015) Zijn grandioos.
Vooral ‘Haven’ is een favoriet van mij, en bovendien was het een van de beste albums van 2015. Maar op dit album klinkt hij te dramatisch en zijn teksten te overdreven theatraal.
Tel daarbij op dat er een overmatig gebruik is aan synthesizers, en een weinig fijnzinnige afstemming in tempo en instrumenten, en je hebt een op je zenuw- en slaapverwekkend album bovendien.
40 uit 100 is dan ook alles wat ik er van maken kon.
(40/100) (Frontiers Music)
TRACKLIST TIARA
- Arrival
- The Everones
- Dream Machines
- Against the Grain
- Victorious
- Tiara’s Song (Farewell Pt. 1)
- Goodnight (Farewell Pt. 2)
- Beyond Today (Farewell Pt. 3)
- The Truth
- By the Light of the Funeral Pyres
- Damnation Below
- Procession
- Exhale
LINE UP SEVENTH WONDER
Andreas Blomqvist – bass
Johan Liefvendahl – guitar
Andreas “Kyrt” Söderin – keyboard
Tommy Karevik – vocals
Stefan Norgren – drums
