CONVENT GUILT – DIAMOND CUT DIAMOND

Marieke van Poelgeest | 27 November 2018 | CD | No Comments

In november brengt de Australische band Convent Guilt hun tweede album ‘Diamond Cut Diamond’ uit. Geïnspireerd door Classic Metal bands als Judas Priest en Black Sabbath besloot zanger en basgitarist Ian zelf een band op te richten in dezelfde stijl en sound. Nadat hij de overige bandleden bij mekaar had gezocht, begon Convent Guilt aan een demo. Deze demo kwam onder de aandacht van de labels en de band tekende eerst een platencontract bij de gezamenlijke labels Cruz Del Sur Music en Shadow Kingdom Records. In 2014 brachten zij het debuutalbum ‘Guns For Hire’ uit.

En nu, na het switchen naar hun huidige recordlabel Gates Of Hell Records, is er het album ‘Diamond Cut Diamond’. De band nam dit album op in verschillende studio’s in Sydney. Mijn ervaring is dat, wanneer er een album in verschillende studio’s wordt opgenomen, de kwaliteit meestal wat aan de matige kant is. Maar elk album verdient bij mij een eerlijke kans en dat geldt ook voor deze.

Opener ‘Howling Vengeance’ begint een beetje irritant met gitaar gepingel als intro, waarna er een gitaarmelodie zich inzet die qua sound veel weg heeft van ‘Iron Man’ van Black Sabbath. Maar wanneer de vocalen van zanger Ian zich inzetten weet ik niet wat ik daarvan moet vinden.
Is dit vals gezongen of hoort dit bij de sound? Omdat we pas bij de opener zijn krijgt hij van mij nog het voordeel van de twijfel, dus voorlopig ga ik ervan uit dat deze stijl past bij de sound. Want, ondanks dat het gitaarspel een beetje overkomt als een Black Sabbath- imitatie, zit het wel prima in mekaar, en worden de riffs aanstekelijk gespeeld. Ook het drumspel van drummer Brent is uitstekend en sluit zich prima aan bij de rest van de muziek.

Meteen door naar ‘Born To Trouble’ en opnieuw krijg ik er hetzelfde gevoel bij dat ik niet weet wat ik ervan moet denken.
De muziek en vocalen vormen samen een erg rommelig geheel, maar opnieuw blijft de uitvoering weer redelijk en aanstekelijk gespeeld. Inmiddels ben ik erachter dat de vocalsound past bij deze band en stijl. Alleen blijft deze wel verder erg matig en ligt weinig lekker in het gehoor.

De overige albumtracks ‘Powder Dry’, ‘Scream Your Heart Out’, ‘Bonnie and Clyde’ en ‘Thief in The Night’ vormen hierop geen verdere uitzondering. De vocalsound blijft matig en de muziek eerder als een Black Sabbath-imitatie dan dat je echt hoort dat de band iets eigens en unieks neer heeft gezet. Qua kwaliteit van productie en sound blijft deze verder nog redelijk, dus aan het opnemen in verschillende studio’s ligt het zeker niet.

Afsluiter ‘Foxes Run’ opent met een sample van een speech. Op deze track probeert de zanger wat uithalen, maar deze klinken niet helemaal helder. Onder een langdurige uithaal en mid-tempo gitaarriff wordt de luisteraar ‘Diamond Cut Diamond’ uitgeleid.

Matig, maar met potentie is het enigste wat ik over Convent Guilt kan zeggen. De band is duidelijk zoekende naar nog een eigen sound en stijl, maar doordat de riffs prima gespeeld zijn en bovendien aanstekelijk klinken, zit er duidelijk meer in. Deze band heeft duidelijk de tijd nodig om de muziek goed aan te laten sluiten bij de vocalsound, maar als ze dit zouden nemen, dan zou er iets heel anders uit kunnen komen.
Voor nu een mager zesje, maar wie weet komt het nog wel goed met deze band.
(55/100) (Gates Of Hell Records)