BJØRN BERGE – WHO ELSE?
Op 1 februari brengt de Noorse Bluesgitarist Bjørn Berge zijn 10destudio album ‘Who Else?’ uit via Grappa recordlabel.
In 1998 brak de zanger/ gitarist door. Weliswaar zonder album, maar dankzij veelvuldig toeren in zijn eigen thuisland, wat hem door het Noorse dagbladet de titel ‘Best Musician of The Year’ opleverde.
Vrij snel daarna bracht Berge in 2000 eindelijk zijn eerste debuut uit ‘Bag of Nails’, vrij snel daarna gevolgd door de opvolger ‘Stringmachine’ uit 2001. Met deze opvolger sleepte Berge in zijn eigen thuisland de Spellemannprisen award in de wacht, waardoor Bjørn Berge zijn tours kon uitbreiden binnen Europa. De afgelopen jaren heeft de zanger/ gitarist over het gehele Europese continent een flinke trouwe fanbase opgebouwd.
In 2014 trad Bjørn Berge toe tot de Noorse Folk band Vamp. Eerst als vervang, later als permanent lid. Aangezien zijn laatste album ‘Mad Fingers Ball’ alweer uit 2013 stamt ben ik benieuwd in hoeverre de folkrock invloed heeft gehad op ‘Who Else?’
Met een spannend drumgeroffel en lekkere gitaarlick opent Berge het album met de track ‘Monkey Ship’.
De rauwe, oprechte Bluesstem van Berge pakt je direct en je begint meteen mee te bewegen op de muziek. Qua sound doet de Bluesmuziek van Bjorn Berge meteen denken aan Popa Chubby zoals deze klinkt op zijn ‘New York City Blues’ albums.
Meteen volgt de track ‘Lost Pearl’ met een afwisselende, haast funky-achtige gitaarriff en waarbij Berge een lage stem opzet.
De track brengt de luisteraar meteen in een zwoele, relaxte vibe. Tijdens het refrein worden de vrouwelijke achtergrondvocalen prima gemixed met de lage stem van Bjørn Berge.
Overige tracks als ‘Mr. Bones’, ‘It Just Ain’t So’, ‘Bitter Sweet’,’Speed of Light’, en ‘Ginger Brandy Wine’ houden het kwalitatief hoge niveau van het album vast.
Opvallend is hoe Bjørn Berge de afwisseling in de sound weet te houden door te experimenteren met verschillende stijlen. Zo klinkt ‘Mr. Bones’ Country Blues-achtig, eveneens de track ‘Ginger Brandy Wine’.
Terwijl de Balladtrack ‘Bitter Sweet’ makkelijk op een album van Chris Rea of John Hiatt terug te vinden zou zijn. ‘Speed of Light’ heeft zelfs een lekkere Stoner Rock sound en daarmee heeft Bjørn Berge een uitstekende ‘On The Road’ track afgeleverd.
Enigste smetten op het album zijn de tracks ‘The Calling’ en, jammer genoeg, de afsluiter ‘The Sun’s Going Down’. ‘The Calling’ klinkt een beetje niemanddallerig en ‘The Sun’s Going Down’ heeft een beetje simpele tekst, maar door de vrolijke sound kun je deze juist weer lekker meezingen.
Voorafgaande aan het beluisteren van dit album had ik nog nooit van Bjørn Berge gehoord en ik vraag me eigenlijk af waarom niet. Deze man kan zich makkelijk meten met de grote namen van dit moment zoals Popa Chubby, Joe Bonamassa, en Dana Fuchs. ‘Who Else’? Is een heerlijk afwisselend album voor de ware liefhebber van oprechte Blues Rock die wel houdt van een beetje variatie in de sound. Nergens een spatje Folkrock te ontdekken, zoals ik al eerder suggereerde.
Bjørn Berge maakt dankbaar gebruik van zijn Rock, Blues, Country, en Soulinvloeden en weet deze uitstekend te verwerken in zijn sound. Het resultaat is een heerlijke plaat die elk zichzelf respecterende Bluesliefhebber een kans hoort te geven. Benieuwd hoe de beste man klinkt live, want daar ben ik inmiddels ook wel nieuwsgierig naar geworden…
(93/100) (Grappa)
TRACKLIST WHO ELSE?
- Monkey Ship
- Lost Pearl
- Bones
- It Just Ain’t So
- Bitter Sweet
- Speed of Light
- The Calling
- Ginger Brandy Wine
- The Sun’s Going Down
