Doug Woods and Colin Powell – The Grand Theatre

Voor het album ‘The Grand Theatre’ hebben Doug Woods en Colin Powell zich laten inspireren door het theater en alles wat daarbij komt kijken. De basis van het Westerse theater ligt bij de oude Grieken. ‘Blockbuster’ start sferisch. Langzaam gaan deze elektronische klanken over naar liefelijk. Sommige klanken hebben de sfeer van een speeldoosje. Het ritme wordt aangegeven door lichte, vrij monotone klanken. Hiertussen klinkt gitaarspel, dat stapje voor stapje iets meer rockend wordt. Deze openignstrack lijkt te eindigen, maar het is een verrassende wending. Een aantal veranderingen later sterft deze openingstrack mooi weg.

 In ‘The Get In’ worden allerlei geluiden vermengd met de muziek. Met vlagen hoor je vrij veel herhalingen, vooral in het ‘drum’ritme.  De klank hiervan is klinisch, en het volume is aan de hoge kant ten opzichte van het toetsenwerk en het gitaarspel. Deze laatste twee komen wat in de verdrukking. Ook hier is er weer een prima opbouw naar het einde.

 Ondanks dat er geen warme klanken van de drums zijn, komen de toetsen in ‘Opening Night’ vrij goed naar voren. Als het drumritme gestaakt wordt krijgen de pianoklanken, heel terecht, alle ruimte. Het drumgeluid dat volgt is lager van sound. Minder klinisch, maar wel iets te dof. Weer is het aantal herhalingen best hoog en snoept wat aandacht weg van de pianoklanken en van de leuke details op het laatst.

 In de titels van de tracks zitten verwijzingen naar het theater. Bij een aantal titels, zoals ‘The Audience is Waiting’ en ‘Red Velvet’ is het duidelijk. Voor bijvoorbeeld ‘Proscenium Arch’ en ‘Periactus’ is het voor menigeen minder duidelijk wat er bedoeld wordt. De elektronische klanken aan het begin van ‘Periactus’ trekken de aandacht. Dit nummer doelt op een prismatisch/beeldend apparaat dat in de Griekse theaters werd gebruikt. Op de drie zijden was een scène geschilderd. Door de periactus te draaien werd de locatie van de actie veranderd. De wendingen in dit nummer beelden gevoelsmatig de locatie verandering uit.

Blijkwaar wordt er een rustig verhaal verteld, want muziek blijft rustig, het tempo is lekker lazy. Je hoort wat klassieke elementen, en vlak voor het einde zijn er onverwachte geluidjes.

De klanken van de viool in ‘Old Actors’ delven bijna het onderspit door de herhalingen in de overige muziek. Als de viool rust heeft, gaan de herhalingen nog even door.

Diverse veranderingen vloeien in elkaar over, steeds met een aantal herhalingen. Voor de een zal dit rustgevend werken maar een ander kan zich er misschien licht aan irriteren. Maar zelfs al zou je je eraan storen, dan kan je niet ontkennen dat de geluidskwaliteit goed is.

 Muzikale geluidjes in ‘Curtain Call’ worden gemixt met diverse instrumenten die elkaar afwisselen. In de geluidjes zit wat minder variatie, en trekken daardoor meer aandacht dan de instrumentale elementen. Het pianospel is vlak voor het einde sprankelend, maar dat valt bijna niet op.

‘The Grand Theatre’ komt niet echt binnen. Dit komt deels doordat de klank van de ‘percussie’  wat warmte mist. Net als altijd is het bij een aantal dingen amper te achterhalen wat van de toetsten komt, of wat ‘uit de iPad komt’. Doug en Colin zijn muzikanten die ook volop gebruik maken van IOS. Het spektakel wat in theater kan zitten, blijft achterwege. Doug en Colin blijven hun eigen stijl trouw. Hun toegankelijke muziek is niet bombastisch, en/of gevuld met veel emotie. Daarmee hebben ze een toegankelijk album gemaakt dat gemakkelijk weg luistert. (72/100)(Eigen Beheer)

Track list

1.Blockbuster 07:29
2.The Get In 03:45
3.Opening Night 05:05
4.The Audience is Waiting 05:06
5.Proscenium Arch 03:16
6.Red Velvet 05:01
7.Lights 04:13
8.Periactus 06:55
9.Exit Stage Left 03:27
10.The Fade 03:08
11.Old Actors 03:55
12.Curtain Call 03:53