Rival Sons overrompelt 013 met een bijna perfecte rockshow

Joost Wijdeven | 21 November 2019 | Live | No Comments

Rival Sons is misschien wel de meest ondergewaardeerde rockband van het moment. De band krijgt alle lof van collega-muzikanten. Ozzy Osbourne noemde de band “De beste rockband van deze tijd”, Rival Sons stonden in het voorprogramma van de Rolling Stones, Black Sabbath en Aerosmith om er maar een paar te noemen. Maar de doorbraak naar het grote publiek blijft uit. Terwijl Rival Sons alles in zich heeft om een van de grote rockbands van deze tijd te worden. Charismatische en expressieve zanger? CHECK. Baas op de gitaar? CHECK. Een herkenbare sound? CHECK. Een goede liveshow? CHECK. Kortom alle ingrediënten voor een doorbraak zijn aanwezig alleen de hit ontbreekt nog. Stiekem zijn de fans wel blij dat hun Rival Sons geen stadion act is. De band tourt onverdroten langs de clubs in Europa en haar thuisland Amerika waar het publiek de band bijna kan aanraken. De huidige Europese tour is alweer de tweede ter ere van het in 2018 verschenen album ‘Feral Roots’, deze keer wordt 013 aangedaan. De mainstage van 013 is gezellig druk.

Mnnqns

Mnnqns, uitgesproken als “mannequins” afkomstig uit het Normandische Rouen is “a rock band that hates rock ‘n’ roll,” volgens de frontman Adrian D’Epinay. Het viertal van Mnnqns vond elkaar in hun gezamenlijke liefde voor post-punk en pubs. De muziek van Mnnqns is dan ook doordrenkt van post-punk en verwijzingen naar drank. Rival Sons’ frontman Jay Buchanan noemt Mnnqns een getalenteerde band die opvalt omdat ze dingen anders durven doen.

In 013 gaat Mnnqns voorvarend van start: felle staccato riffs, donderende drums en gedreven zang. De energie van deze jonge honden spat van het podium. Niet iedere noot is raak en soms lijkt het of ze iets teveel in één liedje willen stoppen maar hun enthousiasme en overgave waarmee de liedjes gespeeld worden maken veel goed. Hoogtepunt van de show is het hyper energieke ‘Notwhatyouthoughtyouknow’ dat een extra ritme boost krijgt door een gastoptreden van Rival Sons drummer Mike Miley.

Rival Sons

Het podium wordt gereedgemaakt voor de Rival Sons. De backdrop en de decoratie van het drumpodium en de keyboards toont uitsnedes uit het artwork van ‘Feral Roots’. Bij opkomst van de Rival Sons vallen rock ’n roll dandy Scott Holiday met zijn perfecte coup, krulsnor en designer leren jack en Jay Buchanan in zijn strakke pak, uitbundige overhemd en hoed gelijk op. Ook de gigantische baard van touring bandlid Todd Ögren is het vermelden waard. Drummer Mike Miley lijkt nog het meest op een traditionele rocker terwijl je bij bassist niet verbaasd op zou kijken als hij met een pijp in zijn mond het podium zou betreden. Tot zover de stijl reportage, Rockmuzine is een muziekblog en muzikaal valt er vanavond veel te genieten.

De band bestaat inmiddels 10 jaar en heeft in die tijd een zestal albums afgeleverd, de setlist vanavond toont de ontwikkeling van de band door de tijd. Tussen het rauwe en intense ‘Tell Me Something’ van ‘Before the Fire’ uit 2009 en de subtiele country en folk invloeden van ‘Feral Roots’ zit een wereld van verschil maar beiden zijn onmiskenbaar van Rival Sons nummers. De band speelt gespierde rock ’n roll, aangedreven door de karakteristieke riffs van Scott, maar door de groovende ritmesectie en vooral de soul in de stem van Jay is het altijd sensueel en sprekend. Opener ‘End Of Forever’ klinkt tegelijk massief en filmisch en zou een fantastische titeltrack zijn voor een volgende Bondfilm. ‘Wild Animal’ en ‘Tied Up’ zijn prachtige voorbeelden van de groovende, bluesy rock ’n roll waar Rival Sons patent op lijkt te hebben.

De passie en ironie van ‘Too Bad’ vormen het startsein van het beste deel van de show. ‘Jordan’ wordt door Jay ingeleid met een emotionele oproep uit de grond van zijn hart om er te zijn voor de mensen in het publiek die met rouw en verdriet te maken hebben. De oproep komt aan, 013 is muisstil tijdens de intense en emotionele uitvoering van misschien wel het allermooiste lied van Rival Sons. De folky akoestische- en twaalfsnarige gitaren in ‘Feral Roots’ bepalen de sfeer, de waanzinnige stem van Jay doet de rest: Bloedmooi. Daarna wordt het gaspedaal weer vol ingetrapt in het anthem ‘Open My Eyes’ dat eindigt met een solo van Scott die maar door mag blijven gaan – en dat ook doet. ‘Electric Man’ met zijn kenmerkende riff lijkt gemaakt voor de stadions en festivalweides, maar overtuigt ook in 013. De bijna jazzy jams en solo’s van het slepende ‘Manifest Destiny Pt. 1’ dreigen bijna het tempo uit de show te halen. Bijna, want met ‘Shooting Stars’ grijpt Jay 013 weer stevig bij de strot. Alsof we in de kerk zijn met brother Jay als voorganger: predikend over lachen, dansen, samenwerken maar vooral liefde met het publiek van 013 als enthousiast gospelkoor. De reguliere set eindigt met het iconische ‘Do Your Worst’, snoeihard, groovend en o zo sexy.

In de toegift maar liefst 4 nummers, openend met het rauwe ‘Sleepwalker’ met Jay op mondharmonica, via het epische ‘Face Of Light’ en het door Jay en Scott klein ingezette ‘Sacred Tongue’ naar het onvermijdelijke slotakkoord: het onverbiddelijk groovende ‘Keep On Swinging’.

RIval Sons laat zien dat rock ’n roll verre van dood is, maar een grootse toekomst tegemoet kan gaan. Ik ben alleen bang dat dit een van de laatste keren is dat de band nog in een intieme club te bewonderen is. Rival Sons is klaar voor de grote zalen.