Leslie Ripp – Circle of Fifth

In de jaren ‘80 startte Mike Varney, een Amerikaanse muzikant/producer, het bedrijf  Shrapnel Label Group, waaronder een aantal platenlabels zoals Shrapnel Records en Blues Bureau International. Op Shrapnel records werd vooral gitaar georiënteerde rock/metal uitgebracht. Marty Friedman is een van de succesvolste gitaristen van het label én hij brengt in 1981 het Zweedse supertalent Yngwie Malmsteen met de band Steeler bij Shrapnel onder.

Al gauw volgt een lijst gitaristen waar je U tegen zegt en als Mike Varney je ontdenkt is succes verzekerd! Ik noem er een paar: Tony MacAlpine, Vinnie Moore, Jason Becker, Greg Howe en Ritchie Kotzen, die in de jaren ‘80 en ‘90 allemaal instumentale gitaarplaten uitbrengen via het label.

Natuurlijk is die lichting gitaristen voorbeeld voor nieuw talent dat met de huidige digitale technieken hun muziek in een homestudio kunnen opnemen. Zo ook de op Hawaii woonachtige gitarist Leslie Ripp, die 21 juli z’n vijfde soloalbum ‘Cicle Of Fifths’ uitbrengt. Opgenomen in 2019, alle instrumenten door de man zelf ingespeeld (de zoveelste multi-instrumentalist) in zijn thuisstudio Witchazel 2. Ook de productie neemt hij voor eigen rekening.

Leslie Ripp is geen échte nieuwkomer, want in de 80er jaren speelt hij al op jonge leeftijd met de band Rat Attack, met wie hij één album uitbrengt. Sinds het uiteenvallen van die band is hij soloartiest, speelt veel in het Amerikaanse clubcoverband circuit en vanaf 2000 brengt hij instrumentale gitaaralbums uit.

Nu dus ‘Circle Of Fifths’, een melodieuze rock/metalplaat, die een rustige keyboardstart heeft in het nummer ‘Fallen Angel’. Maar al gauw gaat de truckendoos open en word je overspoeld door massa’s gitaarnoten die met “100 km/uur” gespeeld worden. Meteen is duidelijk de invloed van Tony MacAlpine en Eddie Van Halen te horen, een gegeven dat de hele plaat vult.
tweede track ‘Periwinkle’ heeft een Neal Schon achtige riff is verder een typisch AOR nummer. Deze lijn wordt voortgezet tot track 6, het titelnummer. Weinig afwisseling, een brei van razendsnel gespeelde noten en je hoort geen spoor van emotie in Ripp’s spel. Alleen maar full speed soleren op de automatische piloot wat de klok slaat en ik ben blij dat de titeltrack een mooie, melodieze ballad is waarin het gaspedaal ietsje wordt losgelaten. Een verademing…..

Het zevende nummer, ‘Leslie Plays The Blues’, heeft een REO Speedwagon piano verstopt in de verder bluesgetinte track, zoals de titel al zegt. De laatste drie nummers zijn weer hetzelfde laken en pak als de eerste helft van de plaat: alle remmen los en gas erop!

Na afloop ben je totaal verzadigd. OK, het zijn veelal mooie melodieën, maar de stortvloed van eindeloos gepiel is ronduit storend en doet afbreuk aan het geheel. Hier is de slogan “de kunst van het weglaten” zeer op z’n plaats. Neem daarbij het snerpende gitaargeluid, de tegenvallende drums en ik kan niet anders concluderen dan dat een goed instrumentaal gitaaralbum maken een klasse apart is. Een klasse die maar weinig gitaristen tot grote uitzonderingen maakt. Leslie Ripp weet zich met dit album niet te onderscheiden, heeft geen eigen, herkenbare stijl en natuurlijk heeft hij technisch alles op een rijtje, maar het blijft een gemiste kans…… (65/100) (Sliptrick Records)

Bezetting:

Leslie Ripp – gitaar/bas/keyboards/piano/drums.

Tracks:

1 Fallen Angel
2 Periwinkle
3 Widow Maker
4 Clash Of The Titans
5 Thunder Alley Jam
6 Circle Of Fifths
7 Leslie Plays The Blues
8 Shanghai
9 Out From The Ashes
10 Some Like It Hot