Make Them Suffer – How To Survive A Funeral
Make Them Suffer is een van die bands die een relatief instabiele line-up lijkt te hebben. De band heeft ondertussen niet meer dan twee plaatjes aan één stuk door uitgebracht zonder minstens twee leden te wisselen. Sinds het vorige album ‘Worlds Apart’ (wat al terug dateert naar Juli 2017) heeft de band dezelfde line-up, waarbij alleen gitarist Nick McLernon en vocalist Sean Harmanis bij de band bleven.
Het album opent hard, met ‘Step One’ als een vrijwel geheel instrumentale intro die een stevige toon neerlegt voor de rest van het album. De overloop naar ‘Falling Ashes’ komt echter niet erg fijn aan, omdat dit nummer met een soort blastbeat begint. Van een album wat een specifiek intro nummer heeft, had ik toch wat anders verwacht. Het nummer is sowieso een beetje een klap in de bek. Het klinkt nogal generiek, en de vocalen zijn in iets te hard aangepakt in de productie, zo lijkt. Het album klapt door naar ‘Bones’, met een riff die afgekeken leek te zijn van Pantera en voor de rest niet echt lekker lijkt te mixen in de rest van de stijlen van de band. Ook de cleans die Sean Hermanis in het eerste deel van dit nummer laat horen zijn niet om over naar huis te schrijven. Pas na de brug wordt het nummer echt boeiend en horen we wat meer het geluid wat je van Make Them Suffer zou willen horen.
‘Drown With Me’ opent met een drum intro, waarna we een groovy stuk gitaar erbij krijgen. Zodra de vocals er bij komen klinkt dit als een compleet nummer. Zeker zodra pianiste/zangeres Booka Nile begint te zingen in het refrein, weet je gewoon dat dit een lekker nummertje is. ‘Erase Me’ opent dan weer met piano gevolgd door wat blasts, maar doet dit echt een stuk beter dan het eerdere ‘Falling Ashes’. Qua opbouw zit ‘Erase Me’ echt perfect in elkaar. Het hierop volgende ‘Soul Decay’ doet denken aan het nieuwere Motionless in White werk, relatief groovy, schreeuwerig buiten het refrein om, maar in dat refrein lekker melodisch. Ook ‘Fake Your Own Death’ slaat de plank zeker niet mis en klinkt heerlijk. Dit is niet om de een of andere specifieke reden; het nummer steekt gewoon goed in elkaar.
Als een album dezelfde naam draagt als een nummer, verwacht je al snel dat dit het beste nummer op het album is. Het nummer ‘How To Survive A Funeral’ is erg apart en draagt wat poppy (zowel qua stijl, als artieste Poppy) vibes met zich mee, door de elektronische delen waarin Booka zachte melodieën zingt. Dit is zo’n nummer wat echt maar net je ding moet zijn, maar Make Them Suffer heeft dit concept goed uit weten te werken. ‘The Attendant’ is een wat zweveriger nummer, zonder hierin echt het gevoel van het album te verliezen. ‘That’s Just Life’ is ook wel wat zweverig, maar dan wel een stukje harder dan het voorgenoemde nummer. Juist dit zweverige helpt heel erg mooi richting het einde van het album, waardoor je echt het idee krijgt dat de band dit ook bedoeld heeft als de twee nummers die het album sluiten na de ‘Funeral’.
Als een band er drie jaar over doet om een nieuw album uit te brengen verwacht je toch wel meer dan 35 minuten. Als je dit als band dan toch waagt, dan verwacht je retegoed materiaal, maar dit kan ik Make Them Suffer niet echt meegeven. Het album heeft een heerlijke opener, maar verliest voor de volgende vijf minuten zijn kracht. Als je je echter hier doorheen slaat, hou je een heerlijk album over. Zonder ‘Falling Ashes’ had de score hoger kunnen zijn. (70/100) (Rise Records)
Tracks:
- Step One
- Falling Ashes
- Bones
- Drown With Me
- Erase Me
- Soul Decay
- Fake Your Own Death
- How to Survive a Funeral
- The Attendant
- That’s Just Life
