Black Stone Cherry – The Human Condition
‘Mensen, alstublieft even opletten’ is de eerste regel van zanger Chris Robertson. Dat doen we dan maar. Al is het nou ook weer geen muziek die alle aandacht opeist zeg maar. Het bekende recept komt voorbij, zoals Black Stone Cherry (BSC) eigenlijk al 7 albums volspeelt. Lekkere niets-aan-de-hand, no nonsens meezingbare rocksongs met een Zuidelijk tintje. Voor de weinigen die ze niet kennen: Nickelback meets Lynyrd Skynyrd, met een vleugje Alter Bridge, zo klinkt hun Southern rock.
Het persbericht meldt: “De band uit Kentucky bleek het album net een paar dagen klaar te hebben toen de lokale COVID-19 maatregelen werden opgelegd en alles in lock down ging. ‘The Human Condition’ is door de band zelf geproduceerd en opgenomen in Monocle Studios, de studio van bassist Jon Lawhon. De band koos er voor om het album op een andere manier vast te leggen. Normaal gesproken werd eerst de basis opgenomen, maar nu werden alle partijen van het begin af aan minutieus op meerdere sporen gezet. Ieder bandlid onderging slopende opnamesessies om te voldoen aan ‘epic performances’ die de band zich als doel had gesteld. Het resultaat mag er zijn: de groove is organisch, de riffs zijn kolossaal, de uitvoering is direct en to-the-point en de nummers zijn aanstekelijk. Qua geluid is The Human Condition één van BSC’s rauwste en meest catchy releases.”
Dat het album klinkt als de spreekwoordelijke klok is één ding dat zeker is. Een heerlijk vette, maar transparante productie; dat mogen ze vaker zelf doen. Daar kan Alter Bridge met hun veel te dicht geplamuurde producties een groot voorbeeld aan nemen, maar dat terzijde. Opener ‘Ringin’ In My Head’ gaat er in als koek, een fijn refrein blijft nog dagen ‘ringing in your head’ zeg maar. En de gitaarsolo valt na een ingehouden brug lekker ruig binnen. Herkenbaar is het ook, dit had op andere albums niet misstaan. Ook ‘Again’ is zo’n van dik hout zaagt men planken oorwurm, met een fijn basriffje op de achtergrond. Verder qua opbouw en ritme bijna identiek aan de vorige. Het wat tragere ‘Push Down & Turn’ is wat eenvormiger en is BSC volgens het boekje. Dus een kamerbreed gitaartapijt en die heerlijk strak meppende John Fred Young als herkenningspunten. Die drummer is vooral live een attractie, dichterbij The Muppet Show’s Animal kom je niet.
Met ‘When Angels Learn To Fly’ wordt het wat commerciëler, op het gladde af met dat orgeltje onder het nogal dik aangezette refrein. Catchy, dat wel, maar op het randje. ‘Live This Way’ gooit er daarna gelukkig een stevige Metallica riff in, om het goed te maken. Al is het verder geen hoogvlieger, op de lekkere solo na. Met het Aerosmith-achtige ‘In Love With The Pain’ komt de melodie weer terug, net als het wat zeurderige meezingrefreintje. Aardig, maar wederom geen uitschieter. Voorspelbaar komt er nu weer een heavy kraker in de vorm van ‘The Chain’. Fijne track, met dank aan het prachtige geluid ook dat het echt je speakers uit knalt. In het aardige ‘Ride’ gaat het tempo vanzelfsprekend wat omhoog wat de afwisseling ten goede komt.
De rest van de plaat, die met dertien nummers nogal aan de lange kant is, is wat melodieuzer en vooral commerciëler dan het eerste deel. Met ‘If My Heart Had Wings’ komt er wel een fijne, armen-in-de-lucht-ballad voorbij, die Bon Jovi graag zelf had geschreven en in de jaren 80 een dikke hit was geweest. Ook ‘The Devil In Your Eyes’ is deels rustig, aanstekelijk en zeker niet minder mooi. Vreemde eend in de bijt is de originele, want zelden nagespeelde ELO-cover ‘Don’t Bring Me Down’, die te dicht bij het niet al te boeiende origineel blijft om er uit te springen. Aparte en gewaagde keuze, want het past totaal niet bij de sound van BSC eigenlijk. De resterende tracks zijn volgens het Southern rock boekje van de band. Lekker, maar ze voegen weinig toe aan het repertoire.
Black Stone Cherry stelt de fans zeker niet teleur met dit zevende album in negentien jaar. Er wordt prima gemusiceerd, waarbij vooral drummer John Fred Young en gitarist Ben Wells opvallen. De nummers zijn catchy als altijd en de productie is af. Enkele nieuwe elementen waren echter welkom geweest, want de bandbreedte van hun sound is wat smal. Zo had ik na hun twee ‘Back to the Blues’ EP’s wel wat invloeden uit die hoek verwacht, maar helaas, ze blijven hondstrouw aan hun geluid. En waarom ook niet, het heeft de band tot nu toe geen windeieren gelegd.
(78/100 – Mascot Label Group)
Tracklist
1. Ringin’ In My Head
2. Again
3. Push Down & Turn
4. When Angels Learn To Fly
5. Live This Way
6. In Love With The Pain
7. The Chain
8. Ride
9. If My Heart Had Wings
10. Don’t Bring Me Down
11. Some Stories
12. The Devil In Your Eyes
13. Keep On Keepin’ On
Line up
Chris Robertson (zanger/ gitarist)
Ben Wells (gitarist)
Jon Lawhon (bassist)
John Fred Young (drummer)
