Death Dealer – Conquered Lands

Ronald van Bruggen | 15 November 2020 | CD | No Comments

Supergroepen, het lijkt wel of dit de laatste jaren een hype is. 1 Van die bands welke ook onder die definitie geschaard wordt is het Amerikaanse Death Dealer, met illustere namen als zanger Sean Peck (Cage), gitarist Ross the Boss (Manowar) en bassist Mike LePond (Symphony X). Opgericht in 2012 wordt het eerste album in 2013 uitgebracht, opvolger ‘Hallowed Ground’ in 2015 en nu wordt na 5 jaar de stilte doorbroken met het derde album ‘Conquered Lands’.

Mocht je de band nog niet kennen, een snelle mix tussen Judas Priest en Manowar. In het verleden is al vaak gezegd en ook nu weer, geen originaliteit bij Death Dealer, maar als de kwaliteit weer overduidelijk van het gros der nummers afspat, dan moet je je afvragen of je dat storend moet vinden, ik in ieder geval niet.

Gestoken in ook nu weer een schitterende hoes, trapt het derde album ook nu weer net als opener ‘Gunslinger’ van voorganger ‘Hallowed Ground’ af met een overdonderende zeer snelle beuker, ‘Sorcerer supreme’, een nummer met donderende dubbele bass en vette ronkende bas, alleen is de gitaarriff wat generiek. Het volgende nummer ‘Every nation’ is min of meer van hetzelfde laken een pak met wel een fijnere gitaarriff en met een nog prominentere rol voor de bas, meerdere geweldige basloopjes spuiten door je boxen. Met 2 razendsnelle headbangers is de toon voor dit album wel gezet. ‘Beauty and the blood’ is ook een erg snel nummer na een akoestisch begin, mid-tempo midden-en eindstuk met een spetterende gitaarsolo, gecombineerd met ook nu weer heerlijk baswerk. ‘Faith under fire’ begint met een bulderende bas, licht uptempo in de coupletten om razendsnel te zijn in het refrein. Naast veel snelle rammers staan er qua tempo ook enkele ander nummers op het album, zoals het titelnummer, een fraai langzaam meeslepend nummer om halverwege in de break om te slaan in een uptempo-nummer, met een riff welke zo van Priest afkomstig had kunnen zijn en meerdere prachtige gitaarsolo’s, ‘Hail to the king’, wat duidelijk doorspekt is met Manowar-invloeden en ballad ’22 Gone’, welke tegen het kazige aanzit.

Death Dealer weet ook nu weer een erg goed album af te leveren vol pakkende nummers en wijkt geen duimbreed af van wat ze op hun voorgaande 2 albums lieten horen. Het staat natuurlijk buiten kijf, dat er op zeer hoog niveau gemusiceerd worden met ook nu weer een kristalheldere productie, alleen had de gitaar van mij net iets meer naar voren mogen komen in de mix. (84 /100)(Steel Cartel Records)