Argus – The Outsider
Er zijn meer bands met de naam Argus. Maar ik ga het hebben over de Nederlandse band. Deze Brabanders begonnen ooit als Wishbone Ash coverband, totdat toetsenist/zanger Frans Nooijen erbij kwam. Daarna begon de band zelf melodische prog te maken. Rond de tijd dat hun debuutalbum ‘Tell me’ (2016) uitkwam, nam Marijn Schellekens het stokje over van Sven de Waal. Met deze ‘nieuwe’ samenstelling brachten ze eind vorig jaar hun album ‘The Outsider’ uit.
‘Depressed’ heeft een sferische start. Na zo’n minuut of vier zingt Frans zijn eerste zinnen. Als je hun debuutalbum kent, herken je zijn markante stem direct. Vocale delen worden afgewisseld met ruime instrumentale stukken. Vooral in de instrumentale stukken zijn er volop veranderingen, de meeste verlopen vloeiend. Het gitaarspel vormt een belangrijk onderdeel. Het ene moment is het meeslepend, en een andere moment meer rockend. De a capella zang is verrassend. Deze openingstrack is een prima epic. Ook in ‘Some Time’ hoor je dat het geluid wat voller is dan op hun debuut, dat is zeker een pluspunt. Bovendien is de opbouw van de nummers verbeterd. Daarbij drumt Marijn dynamischer dan zijn voorganger. Dit alles maakt de luisterbeleving interessanter. De titeltrack begint heel zacht, maar ik ben wel meteen geboeid. De zachte stem van Frans is bijna teder. Het eerste stukje houdt Marijn zijn drumstokken stil, daarna drumt hij even in een rustig ritme. De melodie is zachtaardig en sluit mooi aan bij het gitaarspel. De klank in Frank’s stem wordt gedreven, jammer genoeg is niet alles te verstaan. Er zijn verschillende leuke rusten, en de details zijn prima ingelast. De veranderingen in ritme verlopen goed. Bovendien komt dan het ene instrument meer naar voren, dan wordt een ander instrument naar voorgrond ‘geduwd’. De Theremin is goed hoorbaar, ‘Outsider’ is tot en met het gave onverwachte einde een heerlijke epic.
Het intro van ‘Breaking Chains’ is mysterieus en heeft licht klassieke elementen. Het geluid van strijkinstrumenten mist wat warmte. Dan volgt er een divers gepeeld stuk prog rock, met prima bas-en gitaarspel. Met vlagen is het toetsenwerk lekker bombastisch, en de drums opzwepend. Je hoort de kenmerkende klanken van de Theremin. In het langzamere deel verandert het volume maar een beetje. Tijdens pianospel wordt de muziek sferisch muziek en gaat het volume omlaag. Dan merk je dat hiermee het nummer eindigt. Na drie epics, is dit laatste nummer wel wat korter dan gehoopt. Zoals eerder gezegd is de geluidskwaliteit is beter dan op hun debuutalbum. Maar de rockende delen wat meer body mogen hebben. Daarnaast is volumeverschil met de rustig gespeelde delen te klein. Toch is het duidelijk dat Argus zich heeft ontwikkeld, je merkt meer bezieling in zang en muziek, en de opbouw is beter. De verdeling tussen snaren en toetsen is prima. Er zijn veel leuke details in de muziek en je hoort ook na een paar keer luisteren steeds nieuwe dingen. Waarschijnlijk komt er nog een releaseparty. Hoe en wanneer is nu natuurlijk nog onduidelijk. Maar nu ik ‘Outsider’ een aantal keer gedraaid heb, word ik steeds nieuwsgieriger om Argus live te kunnen zien. (81/100) (Eigen Beheer)
Tracklist
01. Depressed 11:47
02. Some Time 07:15
03. Outsider 10:57
04. Visions 10:03
05. Lost Girl 11:15
06. Breaking Chains 07:45
Line up
Frans Nooijen – zang, toetsen en Theremin
Wim Wassenberg – sologitaar en achtergrondzang
Ton van Extel – slaggitaar
Ed de Groot – basgitaar
Marijn Schellekens – drums en achtergrondzang
