Greenleaf – Echoes From A Mass

Esther Kessel-Tamerus | 31 March 2021 | CD | No Comments

De Zweedse rockband Greenleaf bestaat al weer zo’n twintig jaar. Hun inspiratie komt uit de prog en psychedelische rock. Daar voegen ze (heavy) stoner, southern desert en een vleugje blues aan toe. De stem van frontman Arvid Hällagård past bij de muziek. Deze bevat fuzzy gitaarspel, spookachtige bas en donderend, dynamisch drumwerk.

‘Tides’ heeft een mooi melodieus intro. Na ongeveer een halve minuut wordt het ritme opzwepend, dit vormt mooie melange met de achtergrondzang. Als de drums zich weer stil houden begint Arvid te zingen. Hier is hij goed te verstaan, en zing je na een paar keer luisteren al mee. Er is leuk gespeeld met de verdeling over de koptelefoon. Na een aantal wendingen is er een onverwacht minimalistisch stukje ingevoegd. Na een opzwepend stuk sterft deze sterke openingstrack langzaam weg. Het geluid van bas en gitaar zijn lekker groezelig in ‘Good God I Better Run Away’. Weer valt de woordeloze achtergrondzang positief op. Op de momenten dat het ritme opzwepend is, en Arvid zingt, is hij niet volledig te verstaan. Maar als de muziek rustiger is hij wel goed te verstaan. Bovendien komt de kleur van zijn stem extra mooi naar voren.

Net als in de voorgaande nummers is er ook in ‘Needle in My Eye’ een prima balans tussen (bas)gitaar en de drums. Vocale delen worden afgewisseld uitgebreide instrumentale stukken. Het blues gerelateerde ‘Bury Me My Son’, met zijn gave bas solo, is (grotendeels) rustiger. Verder zijn de nummers over het algemeen opzwepend. Er is voldoende variatie tussen de opzwepende en de iets rustigere stukken. Bovendien verschillen de nummers onderling ook genoeg. Al is de opbouw soms iets voorspelbaar. Hierdoor luisteren de nummers lekker weg, maar word je minder gegrepen door de teksten. Maar ieder nummer heeft zijn ‘ear-catchers’. In bijvoorbeeld ‘Hang On’ is dat de pakkende zang. Dit zal live gespeeld nog beter tot zijn recht komen. Want je voelt gewoon dat het publiek hier aangespoord zal worden tot interactie. En thuis of onderweg gaat het volume hier waarschijnlijk wel harder.

‘What Have We Become’ start heel kalm met een beetje gitaarspel en zang. Deze laatste track wordt wel iets zwaarder, maar het blijft in een aangenaam mid tempo. Arvid zingt overtuigend. Er is een mooie mix dan wel afwisseling van de zwaardere groezige sound en lichtere, bijna lieflijke muziek. Herhalende vocale klanken worden verpakt in een aangename melodie. Ook dit zal live gespeeld een sfeermaker zijn. Deze meeslepende track heeft een mooi outro.

De tien nummers op ‘Echoes From A Mass’ hebben zowel een goed intro, als een prima outro. De zang klinkt regelmatig vervormd, maar is altijd in balans met pakkende muziek. Door deze opzet trekt de muziek wat meer aandacht naar zich toe dan de (gevoelige) teksten. Het dynamische drumwerk is zeer goed is toegepast. Ook de bas is heerlijk aanwezig, tel het gitaarwerk met al zijn effecten erbij op en je hebt een goed portie muziek. (77/100) (Napalm Records)