Navarone rockt op anderhalve meter in Doornroosje

Niet alleen de fans, maar ook de mannen van Navarone zelf missen het live-gebeuren enorm. Althans, dat maak ik op uit een zeer enthousiast optreden afgelopen woensdag in de mooie zaal van Doornroosje. Na onlangs al blij verrast te zijn met eindelijk nieuwe muziek, de prachtige, doch ietwat brave nieuwe single ‘Can’t Love’, bleek de band ook enkele optredens gepland te hebben in hun thuishaven Nijmegen. Drie ouderwets elektrische avonden voor een beperkt publiek van 130 man (zittend aan tafeltjes in de grote zaal), als ook twee semi-akoestische uitvoeringen in het plaatselijk openlucht theater. Ik woon de tweede versterkte show bij, want wat decibellen zijn meer dan welkom na maanden corona-concert-stilte.

De aftrap is lekker op tijd, om 19.00u om precies te zijn, zodat de voetballiefhebber die andere aftrap om 21.00u ook kan halen. Echter zonder Oranje helaas, maar dat is een ander verhaal. Na het intro ‘Boots are Made for Walking’ verrast de band de fans met meteen met één van hun vetste nummers, het heavy en lekker lang uitgesponnen ‘Sage’, van debuut EP ‘A Darker Shade of White’ (2012). Heerlijke opener! Van diezelfde EP komen later gelukkig nog drie nummers voorbij: het aanstekelijke ‘Highland Bull’ (met die fijne Zeppelin riff en gefluisterde coupletten), het Aerosmith-achtige ‘The Red Queen Effect’ en het nog altijd mooiste rocknummer van Nederland, ‘December’, in een kippenvel-verwekkende versie. De setlist blijkt samengesteld door de fans middels een Facebook poll. Dus verrassingen zijn er nauwelijks, maar qua niveau zit het daarom wel meer dan goed. Alleen maar publieksfavorieten tenslotte. En gelukkig komt met de heerlijke Golden Earring cover ‘Another 45 Miles’ ook nog een surprise voorbij.

Om er enkele nummers uit te pikken. Het voor The Voice geschreven, lekker rockende ‘Perfect Design’ zit vernuftig in elkaar en werkt prima in een live-setting. Het bloedmooie en prachtig opgebouwde ‘Free Together’ overtuigt op alle fronten. Net als de andere rustpuntjes ‘Unmistakably Everything’, het gevoelige ‘Leave’ en eerder genoemde nieuwe single ‘Can’t Love’. Zwaarder werk horen we in het opzwepende ‘Snake’, het logge, lange en heavy ‘Days of Yore, waar Merijn’s uithalen de monden doen openvallen, en in de terechte afsluiter, het wederom door Zeppelin beïnvloedde ‘Cerberus’. Samen met het über catchy, enigszins aan Michael Jackson refererende ‘Another Way’ zijn dat de enige nummers van laatste album ‘Salvo’. Vanzelfsprekend worden de party-songs ‘Wander’ en ‘Lonely Nights’ niet overgeslagen. Met een vanwege de corona-regels playbackend meezingend publiek. Tsja, vreemde tijden.

Grote complimenten trouwens aan het mooie licht en het perfect uitgebalanceerde en niet té harde geluid. Elk instrument is prima hoorbaar, wat extra opvalt vanwege het zittende en dus niet ouwehoerende publiek. Ieder nadeel heeft zijn voordeel. De band is enthousiast en zelfs bassist Bram Versteeg gaat lekker tekeer op het podium. De meeste en mooiste solo’s zijn voor Kees Lewiszong, daar waar collega Roman Huijbreghs zich zeer verdienstelijk meer op de achtergrondzang richt. En na enkele nummers opwarmen, zingt Merijn natuurlijk weer de sterren van de hemel met zijn machtige strot.

Kortom, het was weer een heerlijk avondje top-entertainment door de mannen van Navarone. Die stellen echt nooit teleur. Pik een optreden mee in hun najaarstour! En nu maar wachten op het nieuwe album dat ergens begin 2022 zou moeten verschijnen. Zeer benieuwd naar!