Dream Theater – A View From The Top Of The World

De progrock dinosauriërs laten eind oktober weer een nieuw werkstuk op de fans los. Het is een ambitieus album geworden dat zich niet gemakkelijk in enkele luisterbeurten laat doorgronden. Ikzelf heb het album nu een keer of 12 gedraaid, maar nóg blijft er verrassend weinig van hangen. Dat kan betekenen dat het óf een echte groeiplaat is, óf dat de luisteraar deze keer nét wat te weinig houvast (lees: catchy hooks, refreinen die beklijven) wordt geboden. De waarheid zal in het midden liggen, maar dat het de minst makkelijk verteerbare schijf uit het Mangini-tijdperk is geworden, is voor mij wel duidelijk. Een plaat waarin véél gebeurt; ééntje om je in vast te bijten.

Typisch Dream Theater dus zult u denken, maar zelfs voor hun begrippen is het pittige luisterkost. De tourloze coronatijd én het gemak van deze keer een eigen studio (Dream Theater Head Quarters in New York) heeft de band misschien wel iets teveel schrijftijd geboden om los te gaan op complexe songs. Het eerste dat opvalt is de productie (door gitarist Petrucci samen met Andy Sneap), die klinkt als een klok en doet terugdenken aan het geluid op ‘Images and Words’, vooral het drumgeluid. Het tweede dat opvalt is de stem van LaBrie, die klinkt prima hier, al dan niet met nogal wat ondersteuning van de studiotechniek. Het contrast met zijn live-prestaties wordt steeds groter helaas. Maar dat is van later zorg.

Opener ‘The Alien’ was de eerste single en deed me maanden geleden al niet veel. Het lange nummer overdondert met enkele minuten instrumentaal geweld, alvorens in wat melodieuzer vaarwater te komen. Echter heb ik het al eerder gehoord en als ook het refrein niet blijft hangen, categoriseer ik deze als één van de mindere openingssongs van DT, ondanks de lekkere, deels dubbele gitaarsolo en het fijne drumwerk. Het duistere ‘Answering The Call’ komt lekker heavy en log uit de startblokken en doet wat zijn voorganger niet deed: overtuigen. Het hakkende ritme, de fijne zangmelodie en het meerstemmige refrein maken het tot een topper. Al begint met name Jordan Rudess met zijn keyboardsolo’s wat in herhaling te vallen. Ook het midtempo ‘Invisible Monster’ kennen we al als single. Het is een wat makkelijker in het gehoor liggend melodieus nummer, die alleen tijdens de mooi opgebouwde solo van Petrucci écht boven de middelmaat uitstijgt. De één na langste song, ‘Sleeping Giant’ is DT volgens het boekje. Dus met wederom een (te) lange instrumentale break met freaky duels tussen Petrucci en Rudess. De prima zanglijn mondt helaas uit in een wat clichématig refrein, maar over het algemeen is het wel een lekker nummer met veel wendingen.

De kortste song ‘Transcending Time’ volgt en is er geen die je lang bij blijft helaas. Daarvoor klinkt het allemaal wat te gewoontjes. Gelukkig is het lest best, want zowel ‘Awaken The Master’ als de ultralange titelsong overtuigen wel. De eerste is voor DT-begrippen aardig heavy en gaat in de eerste minuten flink los met tegendraadse ritmes, waarna LaBrie over een hakkende riff start met zingen. Alleen het instrumentale deel is nogal over the top. Het 20 minuten durende epos ‘A View From The Top Of The World’ neemt zijn tijd voor een dramatische opbouw én heeft een prima refrein. Als na zeven minuten de heren musici wederom los gaan in een lang intermezzo, is het wat lastig de aandacht erbij te houden, hoe hoog het niveau ook is. Het rustige emotionele middenstuk daarentegen is zeer welkom en weet je te raken, evenals het daaropvolgende gedeelte vol drama. Het nummer eindigt weer heavy. Het bijna even lange ‘Count of Tuscany’ van ‘Black Clouds & Silver Linings’ (2009) sla ik wat hoger aan, maar deze mag er zeker zijn.

Waarom ik juist dit vijftiende studioalbum zo’n taaie vind, is lastig te zeggen. De nummers spreken me op enkele uitzonderingen na, gewoon wat minder aan dan op voorganger ‘Distance over Time’ (2019) en liggen vaak net iets teveel in hetzelfde straatje. Het ontbreken van een ballad draagt ook al niet bij aan de afwisseling. Misschien was de inspiratie net wat minder deze keer. Maar goed, vergeleken met het hoogdravende en veel te gladde ‘The Astonishing’ (2016) is het een meesterwerk, het is maar net wat je referentiekader is. Eéntje voor de echte fans. (78/100 – InsideOut Music)

TRACKLIST

1. The Alien (09:31)
2. Answering The Call (07:35)
3. Invisible Monster (06:30)
4. Sleeping Giant (10:04)
5. Transcending Time (06:24)
6. Awaken The Master (09:47)
7. A View From The Top Of The World (20:23)

LINE-UP

James LaBrie – Vocals
John Petrucci – Guitar
Jordan Rudess – Keyboards
John Myung – Bass
Mike Mangini – Drums