The Gathering – Beautiful Distortion

Ongrijpbaar, beter kan ik dit elfde album van nationale triprock-trots niet samenvatten. Waar sommige bands twee dagen voor de releasedatum een link toesturen ter recensie, zo ontvingen we de promo van The Gathering al drie maanden voordat het album uitgebracht werd. Alsof ook de band inzag dat dit werkstuk heel veel draaibeurten nodig heeft alvorens het spreekwoordelijke kwartje valt. En zelfs na herhaaldelijk op play gedrukt te hebben, blijft er verrassend weinig hangen. Een groeier dus. Laat je zeker niet afschikken als de eerste luisterbeurt vrij ongemerkt aan je voorbij hobbelt. De geheimen openbaart deze, passend getitelde Beautiful Distortion’, pas veel later. En zijn dat niet vaak de albums die je na jaren nog draait?

Sowieso was het een aangename verrassing dat de band nieuw plaatwerk aankondigde. Het laatste echte studioalbum, ‘Disclosure’, stamt tenslotte uit al 2012, toen de wereld er nog heel anders uit zag. Het een jaar erna verschenen ‘Afterwords’ was een prima verzameling remakes en leftovers, maar geen echt nieuw album. Het livealbum ‘TG:25 Live at Doornroosje’ (2015) had met al zijn gastzangers uit het verleden zomaar het passende slotstuk kunnen vormen. Al volgde in 2017 nog een teken van leven in de vorm van ‘Blueprints’, dat met name demo’s uit de tijd van Anneke bevatte. Maar gelukkig, de mannen en haar Noorse zangeres vonden tijdens de Coronatijd inspiratie genoeg voor dit redelijk ingetogen werkje. Verwacht wat minder zware gitaren, meer elektronica en een wat lichtere insteek dan op ‘Disclosure’. Uitdagende en redelijk catchy pareltjes van dat album als ‘Meltdown’, ‘Heroes for Ghosts’ of ‘I Can Four Miles’ zijn er nu helaas niet te vinden. Deze verzameling nieuwe nummers is duidelijk wat eenvormiger. Maar als geheel is het toch wel weer genieten hoor. Het dynamische geluid is demo-materiaal voor de koptelefoon.

Opener ‘In Colour’ klinkt vertrouwd. Het licht trippy en poppy nummer is gebaseerd op dikke lagen synths waar de wat hijgerige en soms iets te lieve stem van Silje zich prima in thuis voelt. De ingehouden zang past, al had ik graag af en toe wat meer passievolle uithalen gehoord. Ook ‘When We Fall’ heeft een drumbeat uit het doosje, maar rockt al een tandje harder. Het is een mooi opgebouwde en gelaagde song. Het zweverige maar redelijk stevige ‘Grounded’ klinkt weer enigszins als The Gathering ten tijde van ‘Nightime Birds’. Ook Silje houdt zich gelukkig wat minder in. Helaas is het refrein niet heel beklijvend, maar verder een prima, stevig en lekker lang nummer met een mooie break halverwege. Ook het wederom bijna zeven minuten durende, midtempo ‘We Rise’ is stevig en leunt nog het dichtst tegen de ‘oudere’ sound aan. Heerlijke song met mooie zanglijnen. Het rustige sferische intermezzo houdt je bij de les. Alleen jammer dat de band zelden een gitaarsolo invoegt, het blijft bij soundscapes.

De tweede helft, of vinylkant B waarschijnlijk, vervolgt op dezelfde voet. Het rustige en deels akoestische ‘Black is Magnified’ bevat weer vele lagen en heeft naast een mooie opbouw ook een goed refrein. De productie, van zowaar Attie Bauw, die ook voorgaande albums ‘Home’ en ‘How to Measure a Planet?’ van een prachtig geluid heeft voorzien, is fenomenaal. Iedere instrument en geluidje is hoorbaar, alles is mooi uitgebalanceerd en het geluid voelt als een warme deken. Een echte meerwaarde ook voor deze muziek. Het zwaar elektronische, spacy en dreigende ‘Weightless vormt wederom een mooi rustpuntje. In ‘Pulse of Life’ horen we weer wat zwaardere gitaren, maar het ritme is poppy. Het klinkt prachtig, maar kabbelt me net iets te veel voort, al vormen de stevige gitaaraccenten wel een meerwaarde. Wat niet gezegd kan worden over de break halverwege met wat synth-geluiden. Afsluiter ‘On Delay’ is met zijn 4.30 minuten het kortste nummer en is wederom midtempo, vrij lichtvoetig, maar heeft een fijne beat en een mooie zangmelodie.

Deze ‘Beautiful Distortion’ is zoals gezegd geen gemakkelijk plaatje, maar dat zijn we wel gewend van The Gathering. Met heavy rock heeft de muziek steeds minder raakvlakken, maar in het trippoprockgenre voelt de band zich hoorbaar thuis als een vis in het water. Echte missers kent de plaat niet, maar ook uitschieters die beklijven zijn schaars helaas. Het album had baat gehad bij wat meer afwisseling. Maar genoeg gezeurd. Er is weer een nieuwe plaat waar de fans hun tanden in kunnen zetten en die ik nog vaak zal opzetten!
(82/100 – Psychonaut Records)

Line up

Silje Wergeland – zang
René Rutten – gitaar
Frank Boeijen – keyboards en programming
Hans Rutten – drums, percussie en loops
Hugo Prinsen Geerligs – bas

Track List

1. In Colour
2. When We Fall
3. Grounded
4. We Rise
5. Black is Magnified
6. Weightless
7. Pulse of Life
8. On Delay