Rudeboy redt het avondje nostalgie in 013

Een optreden dat al een dikke 2 jaar in menig agenda stond, kon dan nu eindelijk doorgang vinden. Misschien waren daarom de verwachtingen te hoog gespannen? ´Tribute to the 90’s ft. Rudeboy & Green Lizard´ was de lange benaming voor een rommelige ´trip down memory lane´. Een redelijk volle kleine zaal 013, het was tenslotte een thuisconcert voor Green Lizard, was getuige van een leuk doch muzikaal matig avondje ouderwetse grunge.

Green Lizard, één van de weinige echte Nederlandse grungebands die ook succes hadden in de jaren negentig (onder meer de Grote Prijs van Nederland gewonnen), doet zo af en toe nog wat optredens. Tegenwoordig als coverband met versterking de van Urban Dance Squad en Junkie XL bekende Rudeboy. Waar de promo van 013 nog repte van Green Lizard “…ondersteund door de gebroeders Tjon Ajong”, telde ik toch echt maar één broeder (Brian?), althans, ook van hem ben ik niet zeker dat hij ooit in Green Lizard zat eigenlijk. Zanger Remi ontbrak sowieso. Hij blijkt geen actief lid meer van de band te zijn. Tsja, om het dan te promoten als Green Lizard is wat dubieus. De band werd versterkt door de prima gitaar spelende zanger en blonde Kurt Cobain lookalike Matthias van Beek.

Voorprogramma Prescold Molly warme het publiek op middels hun sympathieke, doch van matige zang voorziene sleazy rock in de stijl van Dinosaur Jr. en Smashing Pumpkins. Bestaande uit (ex-) leden van Paceshifters, Magnetic Spacemen, Mozes and the Firstborn en PAUW. Leuk, het beukte lekker, maar helaas geen nummer dat me bijgebleven is. Daarvoor bleek het gebodene toch net wat te eenvormig.

Klokslag 21.00uur trapte ‘Green Lizard’ af met het niet bij iedereen bekende ‘Room a Thousand Years Wide’ (Soundgarden), waarna het lekkere ‘Them Bones’ (Alice in Chains) volgde. Zowel de geluidsman (te hard en te veel bas) als met name de lichtman hadden een offday helaas. Er waren ook in de jaren 90 meer kleuren dan blauw en wit en ook toen was er al mist op het podium, heren! Nu werd het mede daardoor een nogal kleur- en sfeerloze presentatie. Het voorprogramma had het wat dat betreft een stuk beter voor elkaar. De beloofde Tribute to the Nineties bleek overigens alleen een grunge-tribute te zijn, met songs van onder meer Soundgarden, Smashing Pumpkins, Stone Temple Pilots en Foo Fighters. Met Pearl Jam als grote afwezige. Geen probleem zou je denken, gezien het prima songmateriaal, maar de uitvoering rammelde aan alle kanten. Matthias bleek geen topzanger en het gitaarspel van de bezonnebrilde rechter gitarist was soms erg slordig. Aangezien hij nogal hard in de mix stond, viel dat des te meer op. Daarbij werd er nauwelijks contact met het publiek gemaakt, wat de sfeer al ook niet ten goede kwam.

Maar cultheld Rudeboy bleek de redder van de avond. Een stuk of vijf Urban Dance Squad songs mocht hij het publiek inrappen en dat waren meteen de hoogtepunten van de avond! Wat een performance, uitstraling en overtuiging heeft deze man nog altijd. Heerlijk om nummers als ‘Good Grief’, ´Alienated’ of een ‘Demagogue’ weer eens te horen. Oude tijden herleefden. De band had er goed aan gedaan om er één UDS-tribute van te maken.

Was dan alles matig aan Green Lizards’ performance? Nee, aan het eind brachten nummers als Nirvana’s ‘Heart Shaped Box’, ‘Stay Away’ en ‘Lithium’ het publiek wèl aan het pogoën. Nummers die veel beter bij Matthias’ stem (en uiterlijk) passen dan die van Smashing Pumpkins of het misplaatste Tool’s ‘Stinkfist’ (in een zeer matige versie). Ook bij Beastie Boys’ ‘Sabotage’ ging het dak er even af. Vreemd genoeg werd er geen enkel Green Lizard nummer gespeeld. Maar hoogtepunt bleef Rudeboys’ bijdrage aan de avond. Geef die man snel een nieuw muzikaal project waar hij zijn ei en energie in kwijt kan! Of beter nog, een Urban Dance Squad-reünie…