Gojira bewijst zich in twee keer uitverkochte 013
De avond gaat van start met de Britse Employed to Serve, en dit is mogelijk ook meteen met de hardste band van de avond. Employed to Serve speelt een vorm van post-hardcore/death metal en ze spelen dit met een bak energie. Lead vocalist Justine Jones vraagt enthousiast het publiek om crowdsurfers om de security bezig te houden, maar helaas krijgt deze dat niet voor elkaar. Dit houdt de band echter niet tegen om de set op een strakke manier voort te zetten en een goede lompe toon neer te zetten voor het begin van de avond.
De volgende set wordt begonnen met een haka (een traditionele dans van de Māori). Niet iets wat je dagelijks voor je kiezen krijgt, maar zodra Alien Weaponry met hun muziek van start gaat slaat de twijfel op veel gezichten van mensen om naar het bewegen van de hoofden. Het tweede nummer is nauwelijks gestart en er vliegt al een crowdsurfer over de barrier, iets wat de eerste band nog niet gebeurde. De band is met hun tekst in het Māori misschien een vreemde eend in de bijt voor onbekenden in de zaal, maar hun strakke riffs en groovy invloeden zorgen ervoor dat hun muziek in elke taal begrepen wordt. De muziek wordt gewaardeerd door het publiek en dit is tevens ook merkbaar aan de groter wordende moshpits in het publiek. De band verteld dat twee van de drie bandleden voor 75% Nederlands zijn, waarbij ze door het publiek worden verwelkomd. Het trio van Alien Weaponry bestaat uit jonge gasten, en vanavond laten ze zien waarom ze in zeer korte tijd zijn uitgegroeid tot een band die een uitverkochte 013 prima kan opwarmen.
Na de tweede band begint de opbouw voor Gojira. In de half uur durende change-over was de zaal gevuld met minimalistische muziek, vergezeld van hierogliefen(?) geprojecteerd op het witte scherm wat het podium van het publiek afschermt. Nadat het publiek tijd heeft gehad om de welbenodigde vloeistoffen tot zich te nemen, begint het aftellen naar de set van Gojira.
Het podium van Gojira heeft een minimalistische opzet, waarin de vier bandleden de aandacht op zich nemen, aangevuld door projecties op de achtergrond. De lichtshow sluit perfect en naadloos aan op de drumfils en gitaarriffs van de Fransmannen. Sommige nummers worden vergezeld van een lasershow waar de gemiddelde Pink Floyd liefhebber jaloers op zal worden. Tijdens het nummer Flying Whales vliegt er een opblaasorka door de lucht over het publiek heen. Of dit een grap van een fan is of dit bij de set hoort is mij niet bekend, maar het zorgde wel voor een glimlach op menig gezicht.
Alhoewel ik de band en het geluid in het verleden wel ooit strakker heb gehoord, lijkt de rest er geen moeite mee te hebben. De band wordt op handen gedragen door het publiek, en bij nummers zoals Silvera en The Chant wordt er luidkeels mee gezongen. Over The Chant gesproken, het epische nummer werd in de 013 bijgevoegd door een overdaad aan confetti, want de sfeer alleen maar beter maakte. Fans hebben vanwege covid even moeten wachten op het concert, maar Gojira maakt het in twee uitverkochte avonden dubbel goed.
Foto’s: (c) Lenny van Dijk
