Long Distance Calling rockt Tilburg

Terwijl een groot deel van de Brabanders zich opmaakt voor een eerste carnavalsavond, trekt een rock georiënteerd publiek naar de ‘013 op locatie’, oftewel de Hall of Fame in de mooi opgeknapte Tilburgse Spoorzone. Blijkbaar past dit formaat zaal beter bij de Duitse Long Distance Calling dan de kleine zaal van 013. En met zo’n 320 bezoekers is het inderdaad volle bak. Dat een instrumentale metalband zoveel mensen op de been krijgt, verbaast me enigszins. Postrock zonder zang is toch een beetje een nichemarkt zou je denken. Maar goed, de mannen uit Münster hebben toch al weer acht albums op de markt en een recente, ‘Eraser’ uit 2022, te promoten. 

Maar eerst gaat de reis diep Scandinavië in. De Noorse tweemansformatie Pil & Bue, oftewel ‘pijl en boog’ leert de zanger ons, opent om 20.30u het feest. Zelf omschrijven ze hun sound als shoegaze-post-progrock, welke raakvlakken heeft met Mars Volta, Tool, Sigur Ros of een Deftones. Ze hebben in ieder geval een originele sound. De hoge zang van Petter Carlsen, welke in de eerste nummers nog niet helemaal toonvast is, is er één voor de liefhebber, al komt hij op de albums wel beter over dan live. Ook de zenuwachtige ADHD-drums van Gøran Johansen biedt weinig houvast, doch de songs zitten overwegend prima in elkaar. Het ontbreken van een bassist levert wel een wat kaal geluid op, maar de laaggestemde gitaar van Carlsen vangt een deel op. Als uitschieters noteer ik de nieuwe songs ‘You are the Universe’ en ‘Change your Mind’, langzamere beuker ‘The Resonator’ en de lange, mooi opgebouwde afsluiter ‘Fire’. De sympathieke en vrolijke (zeker voor Noren) podiumpresentatie helpt met het overslaan van de bekende vonk. Dus als voorprogramma geslaagd.

Na een kwartiertje ombouwen komen de vier Duitse muzikanten het lage, maar van mooi licht voorziene podium opgewandeld onder de tonen van ‘Eraser’s’ opener ‘Death Box’. Naadloos gaat de band verder met de aanstekelijke uptempo rocker ‘Giants Leaving’. Van ‘Eraser’ komen er later nog voorbij: het van een fijne riff voorziene ‘Blades’, het progressieve epos ‘Kamilah’ en als afsluiter van de reguliere set, het tien minuten lange, snelle titelnummer. Prachtig.

De band is heerlijk op elkaar ingespeeld en vooral drummer Janosch Rathmer valt op met fijn trommelwerk en vooral een supervette sound. Ik heb zelden drums zo mooi live horen klinken, top. Maar ook beide gitaristen David Jordan en Florian Füntmann doen hun ding vol passie, ook al beperken ze zich tot riffs en soundscapes en helaas weinig solo’s. Centraal op het podium staat de bassende rots in de branding Jan Hoffmann. Het geheel levert een heavy en heerlijke sound op, doch alles is instrumentaal. Vroeger wilden ze nog weleens een gastzanger enkele nummers laten inzingen, zoals Peter Dolving van The Haunted (‘Built Without Hands’ – Satellite Bay), John Bush van Armored Saint (‘Middleville’ – Long Distance Calling) en Jonas Renkse van Katatonia (‘The Nearing Grave’ – Avoid the Light). Het onvolprezen en persoonlijke favoriet ‘Trips’ (2016) is zelfs half vocaal. Maar de laatste drie albums zijn geheel instrumentaal.

Vanavond moeten we het dus doen met zangloze songs. En dat biedt soms wat weinig houvast, daar de nummers, hoe vernuftig ook gecomponeerd, toch wat op elkaar lijken. Ondersteunende beelden hadden de afwisseling kunnen vergroten. Een nummer als ‘Immunity’ van voorganger ‘How Do We Want To Live?’ is gelukkig wat lichter en elektronischer van toon. En publiekslieveling, het bezwerende ‘Black Paper Planes’ heeft wel de hooks die andere nummers soms missen. Ook het groovy ‘Aurora’ en de lekkere stamper ‘Skydivers’ zijn uitschieters. Het publiek reageert terecht enthousiast op het podiumgebeuren, dus er volgen nog twee toegiften.

Allereerst de voor mij onbekende, maar prachtig opgebouwde ‘Metulsky Curse Revisited’, welke van ‘STUMMFILM: Live from Hamburg’ blijkt te komen. Het meeklapdeel werkt in ieder geval prima hier. Als echte afsluiter het riff-festijn ‘Arecibo’ van het album ‘Long Distance Calling’. Concluderend: het was een bezwerend avondje postrock waar de liefhebber duidelijk van genoot. Alleen jammer dat de merchandisestand alleen cash aanneemt. Niet meer van deze tijd heren!