Lords Of Black – Mechanics Of Predacity

Jeroen Schortemeijer | 6 February 2024 | CD | No Comments

Professioneel jobhopper/ zanger Ronnie Romero neemt ongeveer maandelijks deel aan een nieuw project dan wel ‘supergroep’. Met Elegant Weapons, Rainbow, Michael Schenker Group en Vandenberg als de bekendere werkgevers. En onlangs nog een album met het prima Gotus, het project van Mandy Meyer (Krokus). Hij heeft een zwak blijkbaar voor goede gitaristen. Ik tel op Wikipedia, naast zijn soloplaten, nog zo’n 30 releases met 16 verschillende bands. In 10 jaar tijd! Lui kunnen we hem in ieder geval niet noemen. Maar heel uniek is een bijdrage aan je album van Romero nou ook weer niet.

De goede man uit Chili houdt er zowaar óók nog een vaste ‘eigen’ band op na en dat is deze Lords of Black. Uit Spanje dan weer. ‘Mechanics Of Predacity’ is hun zesde plaat en hij mag gehoord worden! Muzikaal is het een mooie en zowaar redelijk afwisselende mix geworden van power metal en classic rock, vol instrumentale krachtpatserij en nummers met kop en staart. En dus met de hese, wat schurend hoge stem van Romero.

Het album opent sfeervol met akoestische gitaren, waarna de dubbele basdrums ‘For What Is Owed To Us’ de kamer in slingeren. Afgemeten riffs, gekoppeld aan een sterke ritmesectie leiden de vette solo’s van Tony Hernando in. De prima zang, dat dan weer wel, doet de rest. Dat belooft wat! Van dit soort overrompelende uptempo beukers blijken er meer op te staan. Zo ook het navolgende ‘Let The Nightmare Begin’, die bijna ten onder gaat aan het drumgeweld, maar wel mooi van opbouw is. ‘Let It Burn’ is wat eenvoudiger van opzet en doet me weinig. Afsluiter ‘Born Out Of Time’ begint nog subtiel, maar gaat na een minuut ook flink tekeer als ware het speed metal. Het nummer biedt helaas weinig originele invalshoeken, maar de lange solo is wel weer prachtig uitgewerkt. Talentje, die Hernando!

Mooie drumroffels leiden het lange ‘I Want The Darkness To Stop’ in. Ronnie zingt wat hoger en dat bevalt wel, zeker in het meeslepende refrein. Een mooie en lekker afwisselende song. ‘Can We Be Heroes Again’ begint furieus, waarna een lager en bijna onherkenbaar zingende Romero invalt. Het melodieuze midtempo nummer valt wat uit de toon met het andere gebodene, maar ligt lekker in het gehoor en bevat weer fijne gitaarsolo’s. Het tragere, bijna 7 minuten durende ‘Crown of Thorns’ doet aan Dio denken, met zo’n lekker vuisten in de lucht gitaarriff en dito refrein. Langste track is het 11 minuten klokkende ‘A World That’s Departed’. De toetsen in het begin zijn wat misplaatst, maar het epos bouwt daarna traag op met verschillende tempowisselingen. Helaas blijft een echt beklijvend refrein uit en ook de terugkerende toetsen liggen niet lekker in mijn gehoor. Maar de mooie piano-break halverwege leidt een prachtig uitgewerkte gitaarsolo in, waarmee het progressieve nummer in schoonheid afsluit en toch ruim boven de voldoende-streep eindigt.

Ik had zo mijn bedenkingen bij wéér een album met Romero’s vocalen, maar ben eigenlijk aangenaam verrast. Het stevige rockwerk leunt tegen de metal aan, maar heeft originele invalshoeken en is voorzien van een prima productie. En Romero’s stembanden zijn geknipt voor die werk. Kortom, een aanrader voor de classic rockfans die wel van een tandje heaviër houden.
(80/100 – Frontiers Music)