Attacker – The God particle

Ronald van Bruggen | 30 April 2024 | CD | No Comments

Niet alleen tegenwoordig, maar ook in de jaren ’80 was de stortvloed aan nieuwe bands en albums dermate groot, dat menig metalfan ook wel menige band uit het oog verloor. Dat overkwam schrijver dezes ook met het Amerikaanse Attacker, ondanks dat het debuut-album ‘Battle at helm’s deep’ zondermeer een zeer goed album was. 3 Jaar later kwam nog het vervolg ‘The second coming’ uit, maar ook Attacker viel ten prooi aan de opkomende grunge en verdween. Circa 15 jaar later komt de band weer bovendrijven met een derde album. Duidelijk is dan dat alleen nog drummer Mike Sabatini het enige overgebleven originele bandlid is. We zijn inmiddels 20 jaar later en onlangs is het zevende studioalbum verschenen, ‘The god particle’.

‘Knights of terror’ opent snel in de coupletten met een prima gitaarriff met prima breaks, helaas begint het getik van de double bass wel snel te irriteren en die double bass wordt in het gehele album veelvuldig gehanteerd. In Bobby Lucas heeft Attacker iets meer dan 10 jaar een zanger welke door zijn schurende stem de band meer naar het geluid van Helstar tilt, zijn vocalen zijn nogal eens over-de-top en dat kan ook wel als storend ervaren worden. Het album kent een afgewogen mix van snelle en mid-tempo nummers in de jaren ’80 US metal-stijl. Lucas komt hierbij beter uit de verf bij de snellere en agressievere nummers, zoals ‘Stigmatized’, wat qua refrein goed blijft hangen en ‘The mighty have fallen’ en het titelnummer.

Attacker levert een album af wat net iets meer dan een half uur klokt en met nummers die losstaand soms wel aardig klinken, maar echt hangen blijven ze niet, hetgeen veroorzaakt wordt doordat er te weinig catchy melodieën te horen zijn welke je bij deze stijl van heavy metal toch wel zou en mag verwachten Daarnaast komen de vocalen dus niet altijd sterk over. Muzikaal beheersen de heren hun instrumenten prima, ook de gitaarsolo’s klinken zondermeer goed. Productioneel klinkt het ook goed, behalve dan dus die irritant tikkende double-bass. Alles bij elkaar genomen een ruime voldoende, maar zeker geen indrukwekkend album.