Dool lanceert zeer overtuigend haar nieuwe album in Annabel Rotterdam

Dool, de band van tv-lieveling Raven van Dorst, liet enkele weken geleden hun prachtige nieuwe album ‘The Shape Of Fluidity’ op de rockende wereld los. De ene recensie was nog positiever dan de andere. En terecht, want de plaat staat vol met uitgebalanceerde progressieve doomy post-rock met classic rock invloeden. De vette productie en het mooie artwork maken het af. De live-vuurdoop (op een optreden op Roadburn in Tilburg  vorige maand na dan) moest natuurlijk in thuishaven Rotterdam plaatsvinden en afgelopen donderdagavond was het zover. Het voor mij nog onbekende poppodium Annabel was met dik 1.200 fans uitverkocht. Het bleek een prima locatie te zijn, want dichtbij het Centraal Station, gehuisvest in een mooi industrieel oud gebouw, voorzien van een hoog podium en met prima licht en geluid.  

Alvorens Dool dat hoge podium in vuur en vlam zette, was het de ondankbare taak aan voorprogramma Of the Wand & the Moon om het publiek in de juiste stemming te brengen. Het bleek een lange naam voor een eenmansproject van een zekere Kim Larssen te zijn, een Deense zanger die een soort van experimentele doomy neofolk bracht. Zijn diepe en donkere stem was mooi, maar de spaarzame begeleiding van akoestische gitaar aangevuld met samples deden de nummers nogal op elkaar lijken en hield de aandacht maar moeilijk vast. Raven bleek fan van de man, die ook op Dool’s nieuwe plaat meezingt op het rustige en bezwerende ‘House Of A Thousand Dreams’. Bij de live-uitvoering schitterde hij echter door afwezigheid.

Om 20.30uur trapte het hoofdprogramma af met de laatste single, het mooi opgebouwde en gelaagde ‘Venus in Flames’. Het geluid was niet te hard, wel lekker vet, al had ik een dikkere geluidsmuur verwacht met drie gitaristen (Raven zelf, Omar Iskander en Nick Polak). Nieuwe drumaanwinst Vincent Kreyder ramde er strak op los en Van Dorst bleek prima bij stem èn humeur. Ze had er zin in en deelde haar enthousiasme ontwapenend met het publiek. Raven is altijd spontaan, daar kan menig rockster met zijn ingestudeerde teksten op het podium wat van leren. Haar vrolijke praatjes contrasteerden dan ook lekker met de zorgvuldig opgebouwde duistere sfeer tijdens de songs.

Het hele nieuwe album werd verdeeld over de avond gespeeld, wat maar aangeeft dat de band er terecht trots op is en vullers er niet opstaan. Als eerste hoogtepunt noteerde ik de van een heerlijk aanstekelijk refrein voorziene en dynamische titelsong, die dreef op een verslavende Sabbath riff. Maar ook de korte, snellere, beetje Monster Magnet-achtige ‘Evil in You’ en hun misschien wel mooiste epos, het creepy ‘The Hand of Creation’, waren even mooi als lekker strak uitgevoerd. Het nieuwe riffmonster ‘Hermagorgon’ sloot het concert af. Zelfs twee keer, nadat Raven de boel had platgelegd omdat een gitaar niet hoorbaar bleek. Het brak het moment, maar de vol humor door Raven volgelulde lange break droeg bij aan de gezellige sfeer in de zaal.

Er stonden ook nog vier oudjes op de setlist. Van debuut ‘Here Now, There Then’ het aanstekelijke ‘She Goat’ en de even catchy ‘Oweynaga’ die uitmondde in een heerlijke gitaarorgie. Van ‘Summerland’ speelden ze de lange, trage en zeer zware titelsong en het wat makkelijker te verteren, doch niet al te boeiende ‘God Particle’. Publiekslieveling ‘Love Like Blood’ (Killing Joke) maakte in een uitbundige versie de afwisselende setlist compleet.

Het publiek genoot zicht- en hoorbaar van de thuiswedstrijd in de volle Annabel. Menigeen sloot dan ook na het optreden aan in de lange rij voor de merchandise en handtekeningen. De verplichte Coronapauze heeft de band nieuwe energie gegeven. Zowel op plaat als live spat het spelplezier ervan af en klinkt Dool geïnspireerd en strak. Ga de band zien op één van de zomerfestivals of tijdens hun clubtour in het najaar. Nu kan het nog, want de band heeft alles mee om door te breken in het buitenland. Het zij ze gegund.