KoRn bevestigt in AFAS dertig jaar aan muzikale kwaliteit
In 1993 stichtte een band uit Californië een nieuwe vorm van metal. Al dertig jaar is KoRn, grondlegger van Nu-Metal, een inspiratiebron voor talloze artiesten. Als onderdeel van hun wereldtournee vierde de band dit jubileum in een uitverkochte AFAS Live. Maar haalde de band in 2024 nog steeds het niveau van 1998? Uit het publiek klonk een duidelijke ‘Ja’!
Na een sterke opening van het Canadese voorprogramma Spiritbox was de zaal klaar voor het hoofdgerecht. Langzaam doofden de lichten in de zaal en onder de klanken van ‘4u’ verscheen het logo van de band podiumbreed op het scherm. Fans konden hun spanning niet langer bedwingen en overal klonk luid gejuich. Onder een salvo van lichtflitsen en donderslagen betraden de bandleden rustig het podium.
Zonder verdere aankondiging zette de band het openingsnummer ‘Rotting in Vain’ in, gevolgd door een bijna hysterische lichtshow van stroboscopen en visuals. De muzikanten speelden achter een raamwerk van balken dat later een enorm beweegbaar doorzichtig LED-scherm bleek te zijn. Vanuit de zaal werd hierdoor het zicht op de band enigszins geblokkeerd, een klein minpuntje van de overweldigende lichtshow. Qua presentatie scoorde de band toch veel punten, want de visuals leken door het scherm met de realiteit te versmelten. Maar uiteindelijk draaide het natuurlijk om de sound van de band.
Drummer Ray Luzier, sinds 2008 vast onderdeel van de band, klonk genadeloos hard door de AFAS Live. Tijdens een speciaal soloblok van de show toonde hij zijn kwaliteiten, en toen bassist Ra Diaz zich bij hem voegde, spatte het ritme van het podium af. Gitaristen James Shaffer en Brian Welch, die al sinds het prille begin bij Korn spelen, lieten alle gitaarriffs live net zo indrukwekkend klinken als op hun platen. Vooral bij nummers als ‘A.D.I.D.A.S’ en ‘Falling Away From Me’ was er veel extra ruimte voor de allesverslindende gitaarstukken, waar het publiek ten volle van genoot.
De grote vraag was natuurlijk: hoe klinkt leadzanger Jonathan Davis na dertig jaar? Indrukwekkend. Veel van de kenmerkende maniertjes, stemaanpassingen en vocale effecten deed Davis zonder moeite. Slechts een enkel nummer leek tegenwoordig iets te ver gegrepen voor de zanger uit Californië. Toen de band vervolgens haar debuutwerk speelde, waaronder ‘Bleed’ en ‘Clown’, hoorde je direct dat de Korn van vandaag nog steeds het DNA uit 1994 bezit. De zanger sprong van scatten en grunten naar het onnavolgbare ‘Twist’, waarin hij simpelweg geluiden maakt. Een feest voor de ware fans van de band.
In het tweede deel van het concert zocht de band meer interactie met het publiek. Zanger Jonathan Davis benoemde enthousiast dat Korn inmiddels 30 jaar bestaat en hoe dit onmogelijk was zonder de jarenlange steun van hun fans. We zagen de zanger ook zichtbaar meer glimlachen tijdens de show, iets wat gezien de persoonlijke thema’s van hun nummers verrassend was. “Put your f****n middle fingers up right now!” gebaarde hij toen de band uiteindelijk bij ‘Y’all Want A Single’ aankwam. “Now who wants a single?!” De hele zaal schreeuwde luidkeels terug naar het podium.
Het leek even dat dit het slotstuk van het concert was, tot leadzanger Jonathan na vijf minuten applaus met een doedelzak terug op het podium kwam. Fans dachten dat het niet meer zou gebeuren en reageerden uitzinnig, want de doedelzak is belangrijk voor het nummer ‘Shoots and Ladders’. Zulke invalshoeken maakten Korn in 2024 nog steeds een unieke act in een inmiddels volwassen metalwereld.
Na een laatste dankwoord sloot de band af met de hitsingle ‘Freak On A Leash’. De band zelf oogde uitgeput, maar de zaal reageerde uitzinnig. Hierop besloot de band het publiek een deel van het nummer te laten zingen om zo toch de energie in het concert te houden. “Y’all were f****n’ amazing,” riep Jonathan terwijl andere bandleden de zaal bedankten.
In de AFAS Live stond een ervaren Korn die slechts door kleine schoonheidsfoutjes werd geplaagd, maar bovenal drie decennia later live nog steeds een indrukwekkende show neerzette. Terwijl gitaristen James Shaffer en Brian Welch plectrums aan de jonge fans vooraan uitdeelden, liep de zaal langzaam leeg en werd er nog lang over het concert nagepraat. Het bewijs dat de band uit Californië tijdloos is geworden.
