Nick Fletcher – A Longing For Home

Esther Kessel-Tamerus | 27 October 2024 | CD | No Comments

De veelzijdige gitarist/componist/producer Nick Fletcher ging in 2021 solo, zijn muziek is een mengeling van progressieve rock, jazz fusion en klassieke muziek. Het nieuwe album heet ‘A longing for home’. Dit is het laatste deel van een trilogie die gaat over het vinden van onze ware plaats zowel in onszelf als in het universum. Hoewel ‘A longing for home’ verbonden is met de vorige twee albums (‘The Cloud Of Unknowing’ en’ Quadrivium’), zijn ze alle drie prima afzonderlijk te beluisteren.

Je hoort de stijl van Nick al bij ‘Satori’. Hij geeft zowel de toetsen als de ritmesectie veel ruimte. Bijna ongemerkt zijn er best veel veranderingen en details. Het gitaarspel is regelmatig snel en rockend. De overige muziek komt (over het algemeen) wat kalmer over, toch blijft het geheel in balans. De overgang naar een minimalistisch deel is mooi. Vlak voor het eind worden de cimbalen heel zacht bespeeld. Wie ‘The Cloud Of Unknowing’ en ‘Quadrivium kent, zal merken dat ‘A Longing For Home’ hierbij aansluit. Dat is ook terug te horen in bijvoorbeeld ‘The secret of the ascent’. Behalve mooi gitaarspel hoor je snelle orgelklanken. Weer heeft de ritmesectie een belangrijke rol.

‘Joy turning into sorrow’ start met de warme klanken van klassiek gitaar. Dit vloeit over naar een dromerig klinkend stukje, waarna deze korte track eindigt. De sfeer in ‘Sitting in the sunboat’ is heel anders. De wendingen bijven komen, vaak bijna ongemerkt. Een kalmer deel bevat meeslepend gitaarspel. De instrumenten onderling zijn overal in balans. ‘Her eyes of azure blue’ heeft een romantische melodie. De percussie, en de overige muziek is passend kalm. Ondanks de rustige opbouw, bevat deze meeslepende track diverse details. Deze komen het beste tot zijn recht als je met headset luistert. Dat geldt ook voor de licht klassieke elementen op de achtergrond.

Door de aangename flow en de herhalingen, valt het bijna niet op dat ook ‘A pathway to the hermitage’ complex van opbouw is. Af en toe is het gitaarspel op de voorgrond, maar de overige instrumenten bijven een belangrijke rol vervullen. De muziek blijft gevarieerd, licht klassieke elementen vloeien samen met het geheel. De titeltrack heeft een prachtige, sferische start met mooie details. Ik word getriggerd om intens te luisteren, de sfeer blijft bijzonder. Het langzame, intense gitaarspel raakt me. Het gitaarspel is grotendeels op de voorgrond, en dat bevalt heel goed.

De snelle start van ‘The sage, the monk and the scholar’ vormt een tegenstelling met de titeltrack. Toch past dit prog nummer prima in het geheel. Deze uptempo track vraagt om live gespeeld te gaan worden. Nu al voel je de live beleving, en waar de mooiste momenten zullen zijn. Niet alleen het orgel, maar ook de bas is aangenaam aanwezig. ‘Crossing the sacred threshold’ is een aangename track met een heel mooi einde. De woordeloze (klassiek geschoolde) zang in ‘To hear the angels sing’ is helder. Dit vormt een goede melange met de melancholische muziek

De melange van prog en jazz fusion is goed. De licht klassieke elementen vloeien meestal samen met de muziek. Het gitaarspel had soms iets meer of vaker op de voorgrond mogen zijn. Ondanks dat dit “alleen maar” instrumentale nummers zijn, heb je genoeg te luisteren. Want met vlagen zijn er veel laagjes en details. Bepaalde elementen in ritme en melodie keren in een aantal nummers terug. Daardoor voelt het album minder complex dan dat het is. Dat kan een nadeel zijn, maar het voordeel is dat het heel comfortabel is om naar te luisteren. Deze toegankelijkheid zorgt er voor dat er delen makkelijker in je hoofd kleven. (85/100) (Eigen Beheer)