Greta van Fleet overweldigt 013

De band is nog jong, maar toch al een onmiskenbaar fenomeen: ‘Greta van Fleet’, de Amerikaanse band die pas op 19 oktober zijn eerste volledige album uitbracht, is nu al een bekende naam in het hardrockwereldje.
De band, die bestaat uit de drie broers Kiszka en drummer Danny Wagner, speelde op 29 oktober in een uitverkocht 013 – het is een opstapje naar het grotere werk, aangezien de band aankomende februari al in AFAS Live speelt. Na het onbetwiste succes van het optreden in 013 lijdt het geen twijfel dat ook dat concert zonder moeite een volle zaal trekt.

Als voorprogramma heeft ‘Greta van Fleet’ het eveneens Amerikaanse ‘Goodbye June’ meegenomen. Een enigszins gewaagde zet: ‘Goodbye June’ zet een dusdanig sterk optreden neer dat ‘Greta van Fleet’ een flinke klus heeft aan het overtreffen ervan. De band uit Nashville, Tennessee speelt verrassend groovende rock en weet tegelijkertijd ook rustigere nummers en powerballads overtuigend te brengen.

De knijpende, ruige stem van Landon Milbourn is uniek, en ondanks de technische problemen van gitarist Tyler Baker (waaronder een opgeblazen versterker) speelt ‘Goodbye June’ de zaal moeiteloos plat. Het is tijdens het voorprogramma al ongewoon druk in de zaal: niemand die van ‘Greta van Fleet’ houdt, kan ‘Goodbye June’ niet leuk vinden en het publiek lijkt inderdaad niks van het voorprogramma te willen missen. Na een set van bijna drie kwartier neemt de band afscheid, Milbourn hoopt dat het publiek het net zo leuk vond als de band zelf en afgaande op het enthousiaste applaus kan daar geen twijfel over bestaan.

Hoewel ‘Goodbye June’ al afscheid nam om tien over half negen, duurt het tot bijna half tien voor ‘Greta van Fleet’ opkomt. Tussendoor begint het publiek al steeds harder te fluiten na elk nummer van de achtergrondmuziek, en als de band eindelijk opgelopen komt door de dikke rook die als één grote wolk over het podium hangt barst de zaal uit zijn voegen van alle losgelaten spanning. Na een kort stukje ‘Brave New World’ begint het concert pas echt met ‘Highway Tune’, een van de bekendste nummers van de band – en een van de geliefdste, afgaande op de reactie van het publiek bij de inzet ervan.

Het opvolgende ‘Edge of Darkness’ wordt een minutenlange jam, waarin Jake Kiszka een gedeelte van zijn uitgebreide solo zelfs op zijn gitaar achter zijn hoofd speelt.  Tijdens ‘Flower Power’ worden er, net als bij de opkomst van de band, bloemen het publiek in gegooid; het zorgt voor een extatische reactie onder de eerste rijen.

Na wat covers in de vorm van ‘Evil’ (Howlin’ Wolf) en ‘Lay Down’ (Melanie) en nog wat eigen materiaal neemt de band na een uurtje podiumtijd al afscheid. Niet voor lang, echter: na een paar minuutjes gefluit en ritmisch geklap van het publiek komt de band alweer terug voor een toegift. Na ‘Black Smoke Rising’ wordt nog ‘Safari Song’ gespeeld, inclusief een indrukwekkende drumsolo van Danny Wagner, en het nummer is zo een passende afsluiter van een avond vol bluesy hardrock met een air van de seventies.

‘Greta van Fleet’ is niet alleen al mateloos populair, maar nog steeds onderweg naar groter succes, het optreden in het uitverkochte 013 was er een voorbeeld van. De band bestaat uit louter podiumbeesten, die stuk voor stuk in de wieg gelegd lijken te zijn voor het rocksterrenbestaan en zich nergens meer op hun gemak lijken te voelen dan op het podium voor een enorm en schreeuwend publiek. Het extravagante uiterlijk van Josh Kiszka (witte veren om zijn hoofd en hals) en zijn nog kenmerkendere stem, de wilde bewegingen van gitarist Jake en zijn eindeloze, gillende gitaarsolo’s, de blote voeten van bassist Sam en natuurlijk de opmerkelijke gelijkenis met Led Zeppelin: de band barst van de kenmerken die het een onvergetelijk fenomeen maken.

Een indrukwekkend voorprogramma als ‘Goodbye June’ en een ijzersterke headliner als ‘Greta van Fleet’ zorgen samen voor niks minder dan muzikaal vuurwerk. Voor wie dacht dat rock’n’roll dood was: als het dat ooit al is geweest, dan is het nu weer springlevend. ‘Goodbye June’ en ‘Greta van Fleet’ vormen het onomstotelijke bewijs.

 

Foto Anneke Klungers (c)