Yngwie Malmsteen – Blue Lightning
Het zal ergens in 1983 geweest zijn dat ik voor het eerst zwaar onder de indruk was van de vingervlugge Zweed. Zijn solo’s op Graham Bonnet’s Alcatrazz – No Parole From Rock n’ Roll waren ongekend snel en toch melodieus, dat had de rockwereld nog niet eerder gehoord. Nou ja, enkele een jaar eerder op het eerste Steeler album. Helaas bleek Yngwie Malmsteen het maar één cd vol te houden met Bonnet en werd hij vervangen door de ook niet geheel talentloze Steve Vai. Zijn ego paste ook niet echt in een band, die had een solo-carrière nodig. En die begon voortvarend met ‘Rising Force’ (1984), ‘Marching Out’ (1985), ‘Trilogy’ (1986) en ‘Odyssey’ (1988). Topzangers als Joe Lynn Turner en Jeff Scott Soto mochten toen nog naast hem in de schijnwerpers staan. De platen erna waren kwalitatief steeds wat minder en de concurrentie van mede-shredders steeds groter. De reden dat ik hem in ieder geval uit het oog en oor verloor.
Nu ligt er dan zijn nieuwe werkstuk voor me, een heuse blues-tribute. Die ontbrak nog zijn enorme collectie. Overigens niet direct een stijl die je direct verwacht van Yngwie. Het zijn dan ook blues en rocknummers die gewoon volledig vol gesoleerd worden op de bekende Malmsteen-snelheid waarin elk blues-gevoel ontbreekt. Hij heeft gekozen voor acht nogal voor de hand liggende covers (denk aan Hendrix, Deep Purple, ZZ Top, The Beatles, The Stones) en vier eigen nummers. Grootste probleem is dat hij helaas álles graag zelf doet tegenwoordig. Dus vanzelfsprekend gitaar, maar ook zang, (bijna?) alle instrumenten en productie. Een kritisch oor van een producer had wonderen kunnen doen en zijn ontelbare solo-momenten wat kunnen indammen. En vooral het geluid wat aangenamer kunnen maken. Maar goed, het is wat het is.
Openingsnummer ‘Blue Lightning’ is een eigen compositie en de single. Aardige song, helaas matig gezongen en volgestouwd met zijn bekende, nog altijd baanbrekend snelle solo’s. Productioneel gezien valt het niet mee: de gitaar staat voorin de mix, bas en blikkerige drums horen we ergens achterin en van zijn wat vlakke stem word ik ook net echt warm. De twee Hendrix-nummers ‘Foxey Lady’ en ‘Purple Haze’ passen eigenlijk nog het best bij Yngwie en zijn redelijk te genieten. Al blijft geen solo langer hangen dan de daadwerkelijke speelduur. Technisch erg goed, dat dan weer wel. Purple’s ‘Demon’s Eye’ heeft hij ook al eerder gecoverd, dus een wat makkelijke keuze. Zelfs in Malmsteen’s uitvoering blijft het een prachtig nummer.
Eigen instrumentaaltjes ‘1911 Strut’ en ‘Peace, Please’ zijn beide in de categorie ‘gitaarmasturbatie’ in te delen. ZZ Top’s ‘Blue Jean Blues’ en ‘While My Guitar Gently Weeps’ hebben wat meer het echte bluesgevoel, al wordt vooral die laatste erg matig gezongen. ‘Paint it Black’ en ‘Smoke on the Water’ zijn al miljoenen keren gecoverd en deze versies voegen weinig toe, behalve de shred-solo’s dan. En ik zou graag het gezicht van Eric Clapton willen zien als hij deze ver-Malmsteende versie van zijn ‘Forever Man’ zou horen. Een groter contrast tussen twee gitaristen bestaat er niet.
De heer Malmsteen maakt zich wat makkelijk af van zijn bluesproject. Het klinkt als een haastklus. Veelal voor de hand liggende covers en niet al te geïnspireerde eigen nummers, vergezeld door een productie waar een demo uit de jaren tachtig nog goed bij klinkt. Makkelijke manier om weer wat dollars binnen te harken via zijn trouwe fanbase lijkt me. Ik zou hem graag nog eens gekoppeld zien aan een echt goeie zanger en producer, want die combinatie leverde in het verleden toch de mooiste Yngwie-platen op.
(60/ 100 – Mascot/Provogue)
TRACKLIST
1. Blue Lightning
2. Foxey Lady
3. Demon’s Eye
4. 1911 Strut
5. Blue Jean Blues
6. Purple Haze
7. While My Guitar Gently Weeps
8. Sun’s Up Top’s Down
9. Peace, Please
10. Paint It
11. Smoke On The Water
12. Forever Man
Line-up
Yngwie Malmsteen / guitars/ instruments
