Thunder – Dopamine
Eerlijk is eerlijk, er moet gezegd dat ik schrok van de hoes op dit nieuwe Thunder album. Heel anders dan we van deze band zijn gewend. Neem daarbij een niet hele mooie gatefold en je hebt helaas niet zo’n mooie packaging als bij het vorige ‘All The Right Noises’ van vorig jaar. Dat album werd alom geprezen en werd, met recht, een van de beste Thunder albums genoemd. Flinke schoenen dus voor deze opvolger ‘Dopamine’.
Er is door gitarist en songwriter Luke Morley gelukkig wel uitleg gegeven betreft het thema van dit album. Het album is namelijk geïnspireerd op het feit dat de mensheid zich volop terugtrok naar de social media zoekend naar ‘’the next hit of happy hormones’’. Morley heeft verder nog inspiratie opgedaan door een gelezen artikel over social media van een Amerikaanse psycholoog. ‘’He said that social media forces us to become dopamine addicts. We’re validated and liked on social media, which releases the dopamine – and so we get addicted to it. We take more and more selfies in the hope of more and more validation, and the album cover reflects this. People are surrounded by amazing things that they’re missing because they’re so self-obsessed.‘’
Vandaar dus die minder geslaagde cover. Hij past wel goed bij het thema, maar verdient geen schoonheidsprijs. Goed genoeg daarvoor, de muziek is natuurlijk belangrijker. Voor het eerste in hun ruim dertigjarige carrière is er een dubbel album gekomen. De band was niet van plan om er eentje te maken, maar het liep zo lekker dat er uiteindelijk twintig nummers uit de pen kwamen. Zestien hebben het album gehaald, maar het was een lastige keuze aldus de band.
Het album opent met een van de sterkste nummers en tevens eerste single ‘The Western Sky’. Met de vette riff die dit nummer rijk is zit je direct goed. Zanger Danny Bowes is nog altijd vocaal van de bovenste plank. Deze man en zijn stem willen maar niet ouder worden. Heerlijk!
‘One Day We’ll Be Free Again’ gaat duidelijk over de lockdown. Verder is het muzikaal gezien een klassiek voorbeeld van een Thunder nummer. Redelijk rustige opbouw, met kenmerkende riff, om op te bouwen naar refrein waar de back up vocals extra kracht bij zetten. Tegen het einde een solerende Morley waar Bowes wat overheen zingt. Live zal dit nummer zeker goed overkomen.
Een Thunder plaat kan niet bestaan zonder ballad. Aangezien dit een dubbelaar is, staan er dus ook wat meer op. De meest geslaagde hiervan is ‘Unraveling’. Man kan die Morley fantastische ballads schrijven. Niks geen zoetsappig gedoe, althans zo klinkt het niet mede door de manier waarop het gezongen wordt en clichés in de teksten zoals je bij best veel rock bands ziet. Wederom volledig in stijl van de band. Stukje voor stukje gaan meer instrumenten en zangeressen meedoen zodat het gevoel meebouwt. Aan het einde hoor je zelfs nog een Lynyrd Skynyrd achtig pianootje.
‘Big Pink Supermoon’ is dan weer juist een voorbeeld van iets wat we zelden tot nooit gehoord hebben van de band. Dat de band blues in hun nummers stopt is geen geheim en juist een kenmerk, maar hier horen we ook jazzy stukken. Het is even wennen, maar misstaat niet. Een kwestie van smaak of het je ding is natuurlijk. Verder horen we mr. Luke Morley een couplet de lead vocals pakken tijdens ‘Last Orders’.
De standaard van deze band is zeer hoog, zeker in de beginjaren en sinds de comeback in 2015. Ook dit nieuwe ‘Dopamine’ mag zeker in dat rijtje verwelkomt worden, al zullen we ook moeten concluderen dat het niet het niveau van zijn voorganger haalt. Dat bleek al een bijna onmogelijke opgave, toch staat er meer dan voldoende vermakelijk materiaal op dit nieuwe album. Voor de fans een absolute aanrader en voor iedereen die deze band nog niet kent, ga alsjeblieft luisteren want deze band is één van de meest ondergewaardeerde! (83/100) (BMG)
