BOSPOP laat de prog- en popliefhebbers zwetend genieten op festivaldag twee!
Het gezellig Bospopfestival in Weert was vroeger een stuk interessanter voor de gemiddelde rockliefhebber en RockMuzine-lezer, maar tegenwoordig zitten er in de pop-pap toch weer wat stevigere krenten, zodat een bezoekje de moeite waard blijkt. Dit jaar is dat met name het geval op de zaterdag waar enkele pure popbands, zoals Nile Rodgers en Rowwen Hèze gesandwiched zijn tussen het stevigere rock- en progwerk. De afwisseling in zowel muziek als publiek werkt wonderwel. Op zondag ligt de nadruk op de blues, al wordt die dag helaas afgelast wegens verwacht zwaar onweer.
Na Graspop enkele weken geleden is Bospop in zijn kleinschaligheid toch wel een verademing. De afstanden tussen de drie podia zijn beloopbaar, de horecaprijzen redelijk en het geluid overal prima. Tevens is het met zo’n 15.000 bezoekers gezellig druk, al had de organisatie wellicht gehoopt op het bordje uitverkocht. De temperatuur is vergelijkbaar met Graspop, want warm….. Het blijkt zelfs de heetste 8 juli te zijn ooit gemeten. De vele waterpunten en de schaduw in de tent helpen het vol te houden. Al blijft de publieksreactie mede hierdoor de hele dag wat tam. Stil genieten is al inspannend genoeg.
Over Bospop dag één kan ik kort zijn, daar speelde alleen pure pop. De eerste band die we op deze zaterdag serieus meepikken is vaderlandse rocktrots Ten Times a Million in de grote tent. Hoewel ik ze al vaak gezien heb, blijft de band me verrassen, want iedere keer is het weer wat beter. De set en sound staan ondertussen als een huis, de interactie met het publiek gaat de vernederlandste Duitser Martin Duve steeds beter af, net als het zingen, en de van Moonkings afkomstige ritmesectie van Sem Christoffel en supertalent Mart Nijen Es staat als een flatgebouw. De door Queens of the Stone Age en Arctic Monkeys beïnvloede muziek swingt als een tiet, is aanstekelijk en rockt waar het rocken moet. Naast pareltjes als ‘Closer’, ‘Hold on to You’ en de Beatles-cover ‘Paperback Writer’ is het vooral setcloser ‘Clown face’ die in een heerlijk uitgesponnen versie de laatste twijfelaars overtuigend over de streep trekt. Sjonge, wat een heerlijke uitvoering. Top! En nu snel eens een echt album uitbrengen heren, na al die EP’s, dan komen de nog grotere podia vanzelf.
Op het hoofdpodium mag de mede door Mathijs van Nieuwkerk bekend geworden toetsenist Sven Hammond het publiek vermaken met zijn aanstekelijk soul. Gezien het applaus lukt hem dat aardig.
In de tent wordt het kwik nog een paar graadjes opgestookt door de Rammstein-tribute Stahzeit. Muzikaal en qua show een echte clone, want zowel het vuurwerk, de acts als ook de stem van de zanger zijn tot in de puntjes geïmiteerd. En hoe leuk het spektakel ook is om naar te kijken én te luisteren, het blijft een coverbandje zonder ook maar een greintje eigen inbreng of creativiteit. Goed gejat en vermakelijk, dat dan weer wel, en het publiek doet heerlijk mee, ondanks de tropische omstandigheden.
Op het kleine ‘tribute’ podium mag de Nijmeegse Black Bottle Riot haar nogal Amerikaans klinkende Southern bluesrock presenteren aan een flinke groep luisteraars. Het blijkt prima muziek om met een biertje in de hand van te genieten, ook al ligt de gezapigheid soms op de loer. Gelukkig zijn de solo’s van Mike Sedee en Simon Snel goed genoeg om je bij de les te houden.
In de tent word ik meer dan aangenaam verrast door de Amerikaanse roots-blues-rock-met-Americana-invloeden van The White Buffalo. Geen muziek die thuis uit de speakers rolt, maar live imponeert de driemansformatie. De donkere stem en uitstraling van de bebaarde bandleider Jake Smith trekken je moeiteloos het optreden in en zijn interactie met drummer Matt Lynot is een genot om naar te kijken. Geen wonder dat Ronda in Tivoli hiervoor een dag eerder volliep. Laatste album ‘Year of the Dark Horse’ staat vanzelfsprekend centraal. Prima verrassing en nu eens kijken of de sfeervolle, donkere klanken me thuis ook kunnen bekoren.
Op het hoofdpodium is het veld volgelopen met discoliefhebbers voor het fenomeen Nile Rodgers, die samen met Chic een lesje popgeschiedenis geeft. De 70 jarige producer, gitarist en songschrijver heeft aan ontelbare hits meegeschreven en speelt een groot deel hiervan met zijn supermuzikanten (die bassist!) voor de dansliefhebbers in de Bospop-wei. Natuurlijk komen alle bekende Chic-hits voorbij, maar ook evergreens van Diana Ross, Madonna, David Bowie, Beyoncé of Daft Punk blijken door Nile (mee)geschreven te zijn. Totaal kunnen er 500 miljoen verkochte albums en 75 miljoen single-verkopen aan de enthousiaste Rodgers gelinkt worden. Indrukwekkend, dat zeker. Echter is hij er zelf zo trots op, dat hij daar tussen ieder nummer even over op moet scheppen. Van ‘bescheidenheid siert de mens’ heeftie nog nooit gehoord, maar goed, aanstekelijk is de show zeker, ondanks het gebrek aan vervormde gitaren.
Die elektrische gitaren komen in de tent bij het Ray Wilson optreden ook nauwelijks aan bod, maar zijn prachtige, licht hese stem gedijt dan ook het beste op een akoestisch bedje. Hoe talentvol hij ook is, de huidige live-carrière van de sympathieke Schot is vooral opgehangen aan zijn kortstondige deelname aan Genesis. Dat beperkt zich niet tot de titelsong van prachtplaat ‘Calling All Stations’, maar ook oudere Genesis nummers, Peter Gabriel’s ‘Sledgehammer en Phil Collins’ ‘In the Air Tonight’ komen voorbij. Hoe mooi ook gezongen, het blijft een wat dubieuze en vergezochte keuze, temeer daar hij al meer dan voldoende prima soloalbums heeft afgeleverd. Het heerlijke ‘Inside’ van zijn eerste bandje Stiltskin sluit het mooie optreden overtuigend af.
Op mainstage zijn we getuige van de wederopstanding van volksmenner Ed Kowalczyk en zijn +Live+. Tegenwoordig tussen plusjes, dat maakt het googlen een stuk makkelijker. Ik wist niet eens dat de band weer bestond, maar aangezien de welbekende hits toch deels de soundtrack van zowel mijn, als de jeugd van een groot deel van het publiek vormden, staat het veld terecht afgeladen vol. En hoewel Live even op moet starten, slaat de vonk na enkele nummers toch al snel weer over, alsof we twintig jaar terug in de tijd gaan. Het is een beetje of je een oude vriend weer ziet: leuk om weer eens te spreken, maar na een uurtje weet je ook weer waarom je geen contact hebt onderhouden. Lekkere muziek, doch geeft het optreden geen aanleiding de cd’s weer eens op te graven.
In de tent vormt de headliner Riverside een mooie opmaat naar de echte afsluiter van de dag. De Polen overtuigen op alle fronten. De progressieve rocksound en de prachtige lichtshow staan als een huis. Bassist, zanger en bandleider Mariusz Duda weet het publiek prima bij de show te betrekken en bast als een Geddy Lee de tentharingen uit de grond. De setlist is stevig, kent een mooie opbouw, al ligt de nadruk logischerwijs op het recente ‘ID Entity’. Opener ‘#Addicted’ van ‘Love, Fear and the Time Machine’ zet de toon door veel harder te rocken dan het wat ingehouden geluid op het album. En dat geldt eigenlijk voor alle nummers. Het maakt dat ik de band live eigenlijk een stuk aangenamer vind dan op plaat.
Het machtige Porcupine Tree mag, net zoals Steven Wilson solo in 2015, het festival in stijl afsluiten. Helaas blijkt dat de zeer getalenteerde inhuur-bassist Nate Navarro ontbreekt. Hij moest aan het begin van de tour naar huis vanwege ‘personal problems’. Het is onbegrijpelijk dat Wilson hem vervangt door tapes in plaats van een levende vervanger. Talentvolle muzikanten genoeg die dit repertoire in enkele dagen onder de knie hebben. Het was ook een mooie kans om oorspronkelijk bandlid Colin Edwin weer bij de band te halen. Nu ontbreekt er toch echt wat op het podium, al is het maar interactie. Het wordt zo steeds meer de Steven Wilson show, al doe ik dan tekort aan de invloed van toetsenist Barbieri en vooral drummer extraordinaire Gavin Harrison.
De setlist is in vergelijking tot de Ziggoshow in november 2022 logischerwijs van 21 naar 11 songs gegaan, want een dik uur minder speeltijd. Met ‘Open Car’ als enige nieuweling. De nadruk ligt nog steeds op het wat moeilijke comeback-album ‘Closure/ Continuation’, met rustpuntje ‘Of the New Day’ en het prachtige epos ‘Chimera’s Wreck’ als uitschieters. Het lange en bereheavy ‘Anasthesize’ blijkt een terechte publieksfavoriet, net als het catchy ‘Halo’ en ‘The Sound of Muzak’, met dat heerlijke refrein.
Hoewel het weer een hogeschool progshow is, is het net een tikkie minder dan in Ziggo vorig jaar. Het geluid is ironisch genoeg nogal bassig, Wilson’s stem is wat hees en de band straalt net wat minder lol en spelplezier uit. Tevens maakt Steven het zich ook niet gemakkelijk door favorieten als ‘Fear of a Blank Planet’, ‘Sleep Together’ en ‘Even Less’ van de setlist te skippen. Na anderhalf uur sluit de massaal meegezongen oorwurm ‘Trains’ het optreden overtuigend af.
Het blijken de laatste noten van Bospop 2023 te zijn, aangezien weerscode ‘rood’ de organisatie doet besluiten dag drie, helaas doch begrijpelijk, af te lassen. Maar deze festivaldag mag de boeken in als ‘zeer geslaagd en zeer warm’. Tot hopelijk volgend jaar!
